«Υπεύθυνη ανυπακοή»

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας οι πλαγίως ανοιχτές θύρες των ναών ήταν η πίσω πόρτα του ανορθολογισμού. Το αποκοιμιστικό δόγμα κέρδιζε τα πρωτεία εις βάρος της τυχαιότητας και της υπαρξιακής αγωνίας στην κοινότητα. Η μέριμνα για τον συνάνθρωπο κατέληξε μια λέξη – κύμβαλον αλαλάζον. Από ένα σημείο κι έπειτα, ωστόσο, οι εκκλησίες αποδεικνύονται πλέον μια «ευκολία». Το κουταλάκι της Θείας Λειτουργίας γίνεται το άγιο δισκοπότηρο στον διαγωνισμό προοδευτικότητας.

Αύριο ξημερώνει το νέο κεφάλαιο της «θρησκευτικότητας». Η επίκληση των ιερών και οσίων του αντιιμπεριαλισμού (αυτόν τον χαρακτηρισμό επεφύλασσε για την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας). Η διαφήμιση της επαναστατικότητας που ποτέ δεν κοιμάται. «Σημαιοφόρος» εδώ ο Γιάνης Βαρουφάκης. Εμφανίζεται ανυπότακτος και ανένδοτος αν η 9μελής αντιπροσωπεία του κόμματος δεν φτάσει ως τα κράσπεδα του ιμπεριαλισμού.

Είναι μια εικόνα εκτυφλωτική μέσα στην προκλητικότητά της. Σχεδόν ιλουστρασιόν. Οπως η φωτογράφιση ενός έλληνα υπουργού Οικονομικών στο γαλλικό περιοδικό «Paris Match» εν έτει 2015. Τότε που διεκτραγωδούσε το «επονείδιστο χρέος» της πατρίδας του με πρώτο πλάνο χταπόδι και κριτσίνια, φόντο την Ακρόπολη και μουσικό διάλειμμα με πιάνο.

Αργά – για κάποιους – ή γρήγορα ο ανορθολογισμός της ανυπακοής θα ανέκαμπτε. Αυτή τη φορά η δεισιδαιμονία ριζώνει και στην αγωνία των μικρότερων κομμάτων να υπάρξουν. Ο ιός δεν κολλάει στις πορείες, λένε (όπως δεν κολλούσε στις εκκλησίες, σύμφωνα με τους «κομματάρχες» του ποιμνίου). Ο αντισυστημισμός βαφτίζεται «υπεύθυνη ανυπακοή», σε ένα πασάλειμμα από Θορό και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, με την απαραίτητη δόση εξιμπισιονισμού.

Αλλά πουθενά αλλού δεν εικονοποιείται τόσο εύγλωττα η ανερμάτιστη αμεριμνησία όσο στο πολακικό τραπέζωμα. Η εξήγηση που δόθηκε – και αποδέχθηκε κακήν κακώς ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν βγάλει στην αναφορά το στέλεχός του – ήταν η υπερκόπωση από το καθημερινό άχθος. Το γεγονός ότι ο Πολάκης δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη ύστερα από απανωτά χειρουργεία. Είδε ανοιχτά στο σπίτι φίλων, είχε και φως, οπότε μπήκε. Κι ύστερα έπαιξε το νάιλον σουξέ της τοξικότητας: «Δεν μ’ έχετε – σας έχω» κι άλλα τέτοια επικολυρικά της τάβλας. Στο δικό του, απόλυτο αντι-παράδειγμα, ίσως αρκετοί εντός και εκτός κυβέρνησης να αντίκρισαν τις δικές τους ευθύνες όταν απομακρύνθηκαν από το μέτρο «μάσκα, αποστάσεις, αποφυγή συναθροίσεων».

Μπροστά σ’ αυτές τις εικόνες πώς στέκεται η κοινότητα, που προσπαθεί να εσωτερικεύσει την αγωνία του θανάτου και να καταδικάσει το δόγμα απ’ όπου κι αν προέρχεται; Γιατί πρέπει να παρακολουθεί το θέατρο σκιών από μια «υπεύθυνα ανυπάκουη» αντιπολίτευση που εναγκαλίζεται το τοτέμ του Πολυτεχνείου διαδηλώνοντας την ευαισθησία της στην ιστορική μνήμη;

Η ιστορία υπήρξε. Η μνήμη αναθεωρείται. Υπό δεδομένες συνθήκες, ευαισθησία είναι να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες των πολιτών που υπακούουν στα νέα μέτρα του αυτοπεριορισμού. Ο Βαρουφάκης ξεσπαθώνει εκ του ασφαλούς. Θεωρεί την ιερότητα του Πολυτεχνείου ιδιοκτησία του. Και την ίδια στιγμή την ακυρώνει. Η αντιπολίτευση του Πολάκη παίζει επίσης εκ του ασφαλούς. Για τη νεο-λενινιστική αντίληψη της πραγματικότητας, η πανδημία προσφέρει μια ευκαιρία. Είναι η αναταραχή που θα γεννήσει μια θαυμάσια κατάσταση. Αρκεί να παρακολουθεί κανείς την κυβέρνηση να «σαπίζει» καταμετρώντας νεκρούς. Και να απευθύνεται στη «σκληρή» βάση του αναζητώντας πολάκηδες μέσα στο 20%.