Η πρόκληση του Πολυτεχνείου

Γράφει ο Γιάννης Αλαβάνος*

Ο κ. Χρυσοχοΐδης σε ανακοίνωσή του  για την 17η Νοέμβρη αναφέρει: «Να ζήσουμε μέσα, οι τελετές, οι γιορτές να περιμένουν τον άλλο χρόνο», «Είναι πράξη δικαιοσύνης, ίσης μεταχείρισης και συνέπειας στη στάση έναντι των άλλων εορτών», «να ζήσουμε φέτος για να γιορτάσουμε του χρόνου».

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης που θεωρεί ότι τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου είναι πολύ μακρινά και πρέπει να γιορτάζονται εθιμικά σαν τον οβελία το Πάσχα, λίγες ώρες αργότερα διέταξε το «πανηγυρικό» της μεγάλης φετινής γιορτής:  εισβολή στο Πολυτεχνείο, χειροπέδες σε φοιτητές που φώναζαν συνθήματα, προσαγωγή τους στην ασφάλεια και έναρξη διαδικασίας δικών.

Η είσοδος των αστυνομικών θύμιζε κάτι σαν το ετήσιο κάψιμο της αρμάδας στις Σπέτσες. Οι «καταληψίες», για λόγους προστασίας από τον κορονοϊό, ήταν ελάχιστοι.

Οι φωτογραφίες, όμως, από αυτό το γεγονός είναι φωτογραφίες ντροπής. Και αυτές και οι αποφάσεις, των οποίων υπήρξαν προάγγελος, για την απαγόρευση των συναθροίσεων,  έφεραν δυσανάλογες μνήμες από άλλες περιόδους.

Ακύρωσαν όλη την επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης. Καλύτερο, πιο εξεργετικό προσκλητήριο για συμμετοχή σε αυτήν κανένας οργανωτής δεν θα πετύχαινε. Οδήγησαν ΣΥΡΙΖΑ ΚΚΕ και ΜΕΡΑ 25 προχώρησαν σε κοινή ανακοίνωση.

Η Ένωση Εισαγγελέων και Δικαστικών ανάδειξε  ένα θέμα, που πέραν της συνταγματικής του διάστασης, συζητιέται παγκόσμια ευρύτατα και σχετίζεται με τις επιπτώσεις της πανδημίας  στις εργασιακές σχέσεις, στη νεολαία, στον περιορισμό των ελευθεριών, στην αξιοποίηση τους από την ακροδεξιά.

Παράλληλα υπήρξε ο  πιο ατυχής και συνάμα προκλητικός συμβολισμός για την εν δυνάμει παραβίαση της αυτοτέλειας των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και το ρόλο που έχουν κατακτήσει από την εποχή του διαφωτισμού, ως τόπων δημιουργίας και διακίνησης ιδεών. Η παραβίαση του ασύλου, αδιάφορο αν πλέον νομοθετήθηκε, γίνεται άνευ λόγου στο Πολυτεχνείο και στην Πολυτεχνειούπολη παραμονές της 17ης Νοεμβρίου. Και γίνεται ενάντια στη θέση της συγκλήτου του ΕΜΠ για αποτροπή της αστυνομικής επέμβασης.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή, δεν είναι τελετή. Ας μην παρασύρονται προς αυτή την κατεύθυνση και όσοι αναμφίβολα βλέπουν και προβάλλουν ιδανικά. Ας μην θέτουν κορυφαία ζητήματα ποιότητας ζωής απέναντι στο δίλημμα της ίδιας της ύπαρξης της ζωής, ας μη θέτουν τους πολίτες μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Η μνήμη του Πολυτεχνείου δεν είναι άλλο παρά η ζωντανή διεκδίκηση των αιτημάτων για ζωή, καλύτερη και ελεύθερη.

Την περίοδο του κορονοιού και των αλλεπάλληλων υφέσεων, συνεχόμενων ή τύπου ακορντεόν, το αίτημα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ξαναπροσλαμβάνει έννοια και ως προς τα τρία σκέλη του. Ιδού η πρόκληση του Πολυτεχνείου. Ας τα υπερασπισθούμε με διάρκεια και συνέπεια, και την 17η Νοεμβρίου και κάθε ημέρα.

* Τ. Πρόεδρος Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας