Ψάχνοντας μπαλωμένα παπούτσια…

Μπορεί η ημερομηνία έναρξης του νέου πρωταθλήματος να άλλαζε όπως αυτή του ανοίγματος των σχολείων, αλλά τελικά αποφασίστηκε πως σε μία εβδομάδα θα αρχίσει το πρωτάθλημα. Η έναρξή του δεν σημαίνει και το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Μέχρι τα μέσα του Οκτώβρη οι ομάδες μας μπορούν να διορθώσουν και να ενισχύσουν τα ρόστερ τους κάνοντας μεταγραφές. Αλλά ποιες μεταγραφές;

Εξαίρεση

Με την εξαίρεση του Ολυμπιακού που είναι ως εταιρεία ένα κεφάλαιο μόνος του καθώς συμμετέχει σοβαρά στο διεθνές μεταγραφικό παζάρι και του Παναθηναϊκού που αποφάσισε να κάνει ένα (ακόμα) νέο ξεκίνημα και ήταν υποχρεωμένος να αλλάξει, όλοι οι άλλοι περισσότερο ψάχνονται παρά ψάχνουν. Πολλοί μάλιστα μοιάζουν να ζουν με την αγωνία να διώξουν παίκτες παρά να πάρουν: στον ΠΑΟΚ π.χ. με ανακούφιση είδαν τους Μαουρίσιο, Βέρνμπλουμ και Στοχ να αποχωρούν και περιμένουν να φύγει και κανένας ακόμα.

Απλή

Η στρατηγική των περισσότερων είναι απλή: κοιτάζουν τι διαθέσιμο υπάρχει στην Ελλάδα ή ψάχνουν ξένους παίκτες που έχουν περάσει από την Ελλάδα και είναι ελεύθεροι και διαθέσιμοι να επιστρέψουν. Η στρατηγική θα μπορούσε να έχει τίτλο «παπούτσι από τον τόπο σου». Εστω και λίγο μεταχειρισμένο. Vintage που λένε κι όσοι ασχολούνται με τη μόδα.

Σπανίζουν

Οι πιο πολλές ομάδες φέτος, είτε έκαναν πολλές είτε λίγες μεταγραφές, έφεραν πίσω παίκτες που έπαιζαν κάποτε στο πρωτάθλημά μας: αν δεν το κατάφεραν, μέχρι το τέλος της μεταγραφικής περιόδου θα προσπαθήσουν πάλι. Πολλές έψαξαν και λύσεις από το ελληνικό πρωτάθλημα, πράγμα που δεν είναι κακό, αν και οι καλοί παίκτες στη Σούπερ Λίγκα μας σπανίζουν όλο και πιο πολύ. Ο Ολυμπιακός έφερε τον Χοσέ Χολέμπας και απόκτησε από την ΑΕΛ τον τερματοφύλακα Κρίστινσεν. Η ΑΕΚ βρήκε ξανά κάπου στην Αραβία τον Καρίμ Ανσαριφάρντ και προσέλαβε ως ελεύθερο τον Ινσούα που αγωνιζόταν τον Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟΚ θα ήθελε τον Πρίγιοβιτς. Ο Παναθηναϊκός ξανάφερε τον Βιγιαφάνιες και πήρε από τον Αρη τον Βέλεθ. Ο Αρης έφερε ξανά στην Ελλάδα τον Μπερτόλιο, που κάποτε είχε κάνει πολλά και ωραία με τον Αστέρα Τρίπολης. Ο Ατρόμητος πρόσθεσε στο ρόστερ του τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο και τον Γιαννιώτη και ο Βόλος έδωσε μια ευκαιρία στον Σωτήρη Νίνη. Οι πιο πολλές ομάδες ψάχνουν μεταξύ των παικτών που έμειναν ελεύθεροι κι έχουν πείρα ελληνικού πρωταθλήματος – μόνο ο Ολυμπιακός παίρνει τα ρίσκα του γιατί πληρώνει κι ο ΠΑΟ είναι υποχρεωμένος να αλλάξει γιατί αντικατέστησε τον Γιώργο Δώνη με τον Ντάνι Πογιάτος που θέλει να φτιάξει καινούργια ομάδα.

Κοστίζει

Διστάζουν οι ομάδες μας. Νομίζουν πως αποτελούν δοκιμασμένες λύσεις παίκτες που έχουν προσφέρει πολλά στο προηγούμενο πέρασμά τους από εδώ ή ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν και πέρυσι στο ελληνικό πρωτάθλημα – παίκτες που θεωρούν πως τους γνωρίζουν . Η φοβία να ρισκάρουν οφείλεται σίγουρα στο ότι λεφτά για ξόδεμα δεν υπάρχουν: δέκα ομάδες δεν είχαν καν εξασφαλισμένα έσοδα από τηλεοπτικό συμβόλαιο λίγες μέρες πριν. Αλλά οφείλεται και στην αδυναμία τους να οργανώσουν ένα κάποιο τμήμα ικανό να κάνει σοβαρό σκάουτινγκ. Πρώτον, γιατί αυτό χρειάζεται ανθρώπους, δηλαδή κοστίζει. Και δεύτερον, γιατί δεν μπορείς εύκολα να κάνεις σκάουτινγκ όταν διαρκώς αλλάζεις προπονητές.

Ενωση

Θα φέρω ένα παράδειγμα για να κάνω το πράγμα κατανοητό: την ΑΕΚ. Το καλοκαίρι του 2019 η ΑΕΚ έφερε για προπονητή τον Πορτογάλο Μιγκέλ Καρντόσο. Αυτός για να φτιάξει την ομάδα που είχε στο μυαλό του έφερε πέντε συμπατριώτες του που θα τον βοηθούσαν. Εναν μήνα (ίσως και λιγότερο…) μετά την έναρξη της αγωνιστικής δραστηριότητας τον διώξανε. Ανέλαβε ο Νίκος Κωστένογλου και αυτός άφησε στην άκρη τους νεοφερμένους: τον Ιανουάριο οι πιο πολλοί έφυγαν και μετά έφυγε κι ο Κωστένογλου. Ανέλαβε προπονητής ο Μάσιμο Καρέρα που έχει τα δικά του γούστα: δεν ήθελε π.χ. τον Αραούχο που κατά τα άλλα η εξέδρα τον λάτρευε. Η ΑΕΚ στο μεταξύ άλλαξε και τεχνικό διευθυντή: έφυγε ο Νίκος Λυμπερόπουλος και επέστρεψε ο Ιλια Ιβιτς. Αλλά όταν έχεις σε μια σεζόν τρεις διαφορετικούς προπονητές, με ολότελα διαφορετικά γούστα, τι σκάουτινγκ να γίνει; Ο,τι ήθελε ο Καρντόσο δεν έκανε στον Κωστένογλου. Κι ό,τι άρεσε στον Κωστένογλου δεν ήταν ό,τι έψαχνε ο Καρέρα.

Οχι πια

Πολύς κόσμος έχει την εντύπωση ότι οι καλοί παίκτες κάνουν για όλους τους προπονητές: δεν ισχύει πια. Η Μπαρτσελόνα ξόδεψε εκατομμύρια για τον Ντε Γιόνγκ και τον Γκριεζμάν, αλλά ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν χρειαζόταν κανέναν από τους δύο. Εδιωξαν τον Βαλβέρδε και γνώρισαν τελικά τον διασυρμό που έψαχναν: έτυχε και τους τιμώρησε η Μπάγερν. Χρησιμοποιώ ένα τέτοιο ακραίο παράδειγμα για να γίνει κατανοητό πόσο το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει: οι ομάδες ολοένα και σπανιότερα γίνονται απλά αθροίζοντας καλούς παίκτες – δεν κάνουν όλοι για όλους. Οι ομάδες πρέπει να έχουν αγωνιστική ταυτότητα, δηλαδή συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Οσο πιο πολύ οργανωμένη είναι μια ομάδα τόσο πιο δύσκολο είναι να μπει σε αυτήν ένας παίκτης, όσο καλός και να είναι. Γι’ αυτό σπανίως οι μεταγραφές του χειμώνα κάνουν τη διαφορά: όσοι έρχονται δεν είναι απλό να βρουν ρόλο, ακόμα κι αν είναι καλοί ποδοσφαιριστές. Ο ισπανός τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ Τσάβι Ρόκα έφερε πέρυσι τον χειμώνα τρεις παίκτες στον ΠΑΟ με καλά βιογραφικά: η προσφορά του Νάνι, του Αγιούμπ και του Ανουάρ υπήρξε μικρή. Οχι γιατί ο Δώνης δεν τους εμπιστεύθηκε, αλλά γιατί ήταν δύσκολο να βρουν ρόλο σε μια ομάδα στρωμένη. Ακριβώς όπως δυσκολεύτηκαν και ο Καφού και ο Μορ που ήρθαν πέρυσι τον Ιανουάριο στον Ολυμπιακό. Ο Χασάν που είχε δουλέψει έναν χρόνο με τον Πέδρο Μάρτινς τα κατάφερε καλύτερα. Κι εξασφάλισε και την παραμονή του.

Πάλι

Είναι νομίζω φανερό, πριν καν το πρωτάθλημα αρχίσει, πως δύσκολα αυτό θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο: είναι μάλλον απίθανο να υπάρξει ως διά μαγείας ένα καλύτερο πρωτάθλημα όταν δεν υπάρχουν ομάδες εξαιρετικά βελτιωμένες. Θα το διεκδικήσουν πάλι ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ: ο ΠΑΟ είναι ένα μυστήριο. Οι δε υπόλοιποι αγωνιούν – μεγάλη αισιοδοξία δεν υπάρχει, αλλά ας μη σκοτώσουμε και την όποια ελπίδα. Απλά οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αυτό που έκαναν οι περισσότερες ελληνικές ομάδες φέτος δεν ήταν μεταγραφές: πιο πολύ μοιάζει με προσκλητήριο, διάγγελμα για βοήθεια. Οι πιο πολλές φώναξαν πίσω όσους παίκτες ήξεραν και γνώριζαν για να βοηθήσουν σε μια στιγμή έκτακτης ανάγκης. Τα χρήματα που πρέπει να διαχειριστούν είναι λίγα, εισπράξεις από εισιτήρια δεν υπάρχουν, οι χορηγοί έχουν τα δικά τους προβλήματα. Κι ο τόπος δυστυχώς δεν έχει και πολλά παπούτσια, για να βρουν όλοι έστω κι ένα καλό μπαλωμένο…