Βρέχει χρήματα και ευτυχώς δεν κρατάμε ομπρέλα

Για πρώτη φορά έπειτα από μία δεκαετία και πλέον, βρέχει χρήματα και η Ελλάδα δεν κρατάει ομπρέλα. Εν αναμονή της διαπραγμάτευσης για την πρόταση της Επιτροπής, βάσει της οποίας στην χώρα μας αναλογούν περισσότερα από 22 δισ. από το σύνολο των χρημάτων του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και μάλιστα όχι με όρους δανεισμού, αλλά επιχορηγήσεων, μας βρίσκει παραδόξως στην ευτυχέστερη δυνατή συγκυρία.

Παρά το γεγονός ότι η νέα κρίση της πανδημίας ήλθε αμέσως μετά την δεκαετή μνημονιακή περίοδο, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε ένα αρκετά πιο βατό σταυροδρόμι από άλλα κράτη μέλη της Ενωσης.

Ο βαθμός αξιοπιστίας της και το κύρος που ανακτήθηκε από την υποδειγματική διαχείριση της πανδημίας, είναι παράμετροι που διαμορφώνουν πολύ ευνοϊκές συνθήκες. Υπάρχει δυναμική που είχε λείψει.

Είναι για πρώτη φορά έπειτα από καιρό δακτυλοδεικτούμενη η Ελλάδα για καλό λόγο και την ίδια στιγμή στο εσωτερικό επικρατεί μία πολιτική συνθήκη σπάνια: απουσιάζουν ή αποκρούονται εν τη γενέσει τους, οι απόπειρες αποσταθεροποίησης. Το έδαφος δεν είναι πλέον εύφορο για τέτοια…

Την ίδια στιγμή και με την αλληλεπίδραση διαφόρων παραμέτρων (πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ στο οποίο συμμετέχει η χώρα, μεταρρυθμιστική ορμή και λόγω των όσων προχώρησαν εν μέσω πανδημίας, τεχνοκρατική επάρκεια των διοικούντων κλπ.), η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να κάνει πολλά βήματα και γρήγορα.

Αν το αναλογιστεί κάποιος – και με την υπόθεση εργασίας ότι εφέτος στην χώρα δεν έρχεται ούτε ένας τουρίστας, οι απώλειες από τον τουρισμό (περί τα 20 δισ. ήταν πέρυσι τα έσοδα), αντισταθμίζονται από τις επιχορηγήσεις της Ενωσης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι «καθαρίσαμε» και ότι το χρήμα θα ρέει άφθονο και ανεξέλεγκτα για σπατάλες και ρουσφέτια.

Αυτό όμως είναι και το καλό της υπόθεσης.

Προφανώς, ακόμη και οι επιχορηγήσεις από την Ευρώπη, θα δίδονται για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένους αναπτυξιακούς και μεταρρυθμιστικούς στόχους. Προγράμματα μεταρρυθμίσεων θα πρέπει να εκπονηθούν, μετασχηματισμοί της οικονομίας θα πρέπει να σχεδιαστούν και νοοτροπίες θα πρέπει να αλλάξουν.

Σε όλα αυτά, κάποια πρώτα βήματα έχουν γίνει. Πρέπει να συνεχιστούν με γοργούς ρυθμούς.

Η μεγαλύτερη ευκαιρία από όλες ίσως και να εντοπίζεται ακριβώς στα ποσά των απωλειών και των επιχορηγήσεων.

Υποθέτοντας ότι η ζημία από τον τουρισμό υπερκαλύπτεται από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, η σκέψη για την αναστήλωση της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό ακριβώς το σημείο: πώς θα γίνει ο εκσυγχρονισμός της, η αναδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης, η ανανέωση της συνολικής φιλοσοφίας που την διέπει.

Κοντολογίς, τα χρήματα που θα καλύψουν τις απώλεις από τον τουρισμό, θα πρέπει να αξιοποιηθούν ακριβώς για να περιορίσει η χώρα την εξάρτησή της από αυτόν. Πώς θα ενισχύσει άλλους παραγωγικούς κλάδους του πρωτογενούς ή δευτερογενούς τομέα, πώς θα φύγει από το μοντέλο ανάπτυξης κα λειτουργίας των τελευταίων δεκαετιών.

Η ευκαιρία είναι μοναδική. Η συγκυρία ευνοϊκή. Η αξιοποίησή τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, υποχρεωτική.