Παραθέτουμε την είδηση: Ομάδα διαδηλωτών επιχείρησε εισβολή, την Παρασκευή το βράδυ, στο θέατρο Μπουφ ντι Νορ στο Παρίσι όπου ο Μακρόν και η Μπριζίτ ήταν εκεί για να παρακολουθήσουν παράσταση του έργου «La Mouche» («Η Μύγα»). Οι διαμαρτυρόμενοι είχαν ως θέμα αυτό που απασχολεί αυτές τις ημέρες τη γαλλική επικαιρότητα: το συνταξιοδοτικό.
Το προεδρικό ζεύγος μπόρεσε να παραμείνει μέχρι το τέλος της παράστασης και έφυγε από τον χώρο με αστυνομική συνοδεία, λένε οι επίσημες πηγές. Πώς το έμαθαν; Ε δεν είναι δα και τόσο δύσκολο την εποχή των κοινωνικών δικτύων να πέσει «σύρμα». Αλλού όμως είναι το θέμα και το σημειολογούμε σήμερα. Σας θυμίζει κάτι το όλο παραπάνω σκηνικό;
Με όλες τις αναγωγές, η Ελλάδα του μακρινού πρώτου και δεύτερου μνημονίου είχε βιώσει τέτοια περιστατικά. Συχνά με διαφορετικούς βαθμούς όξυνσης. Οχι, δεν μιλάμε για τις μαζικές και εν πολλοίς δίκαιες διαμαρτυρίες κατά των μνημονίων από τον κόσμο της εργασίας. Μιλάμε και σας θυμίζουμε περιστατικά βίας και προπηλακισμών κατά των μνημονιακών πολιτικών. Μόνο για τον Γιώργο Παπανδρέου μας έρχεται πρόχειρα στον νου επίθεση από διαδηλωτές στον Βόλο – είχε πέσει θύμα και σε άλλα μέρη. Το ίδιο και ο Θόδωρος Πάγκαλος και βέβαια ο Ανδρέας Λοβέρδος στην πιο ακραία εκδοχή προπηλακισμών και επιθέσεων στους Αγίους Αναργύρους. Τώρα, με το συμβάν Μακρόν, φαίνεται πως, οριζόντια και κάθετα, στην Ευρώπη σημειώνονται τέτοια περιστατικά βίας, κατακρινόμενα προφανώς, αφού ούτε με το μαζικό κίνημα έχουν σχέση, ούτε με αυτό που θα λέγαμε «θεσμική ανυποταξία». Δεν είμαστε καν βέβαιοι πως τέτοια σκηνικά υπάγονται σε μια δίκαιη μηχανική των κοινωνικών κινημάτων.
Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι πως αντιμετωπίζονται κορυφαίοι πολιτικοί με όρους «γηπεδικούς» και με όρους επεισοδίων σε λαϊκές γειτονιές. Η δημοκρατία έχει πολλά επίπεδα και ένα απ’ τα κεκτημένα της είναι η ενσωμάτωση των συχνά δίκαιων αγώνων και το γεγονός πως οι πολιτικές αποχρώσεις εκφράζονται και τα σχέδιά τους τίθενται στην κρίση των πολιτών. Αν δεν μπορεί ο γάλλος πρόεδρος να πάει στο θέατρο ή κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα από ομάδες πολιτών, αυτό δεν αποτελεί προωθητική τομή για τα αιτήματα των διαδηλωτών. Ούτε μας κάνει χαρούμενους πανευρωπαϊκά. Οι διαχωριστικές γραμμές της αγανάκτησης για ένα θέμα είναι εξαιρετικά λεπτές σε σχέση με ένα άλλο.
Η κουβέντα δεν έχει να κάνει αν υπάρχει δίκαιη ή άδικη αγανάκτηση, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιείς. «Αγανακτήστε», εξάλλου, καλούσε με το ομώνυμο best seller του πριν από μερικά χρόνια ο γάλλος αντιστασιακός Στεφάν Χεσέλ. Λεπτομέρεια: μιλούσε για ειρηνική συλλογική αγανάκτηση, όχι για χουλιγκανισμούς – με τη συσσωρευμένη πείρα του. «Ο πρόεδρος θα συνεχίσει να πηγαίνει σε θεατρικές παραστάσεις, όπως το συνηθίζει. Θα υπερασπιστεί την ελευθερία της δημιουργίας ώστε αυτή να μη διαταράσσεται από βίαιες πολιτικές δράσεις» ανακοινώθηκε από το περιβάλλον του Μακρόν λίγο μετά το επεισόδιο.
Γιατί η ομάδα των επιτιθέμενων δεν στράφηκε μόνο κατά του γάλλου πρόεδρου αλλά και της τέχνης και όπως αυτή εκφράζεται σε ένα παρισινό θέατρο, επιχειρώντας να διακόψει την παράσταση. Ας ξεχωρίσουμε πια τον συλλογικό αγώνα από τις αποσπασμένες – και από την κοινή γνώμη – πράξεις βίας. Κι αυτό, όπως φαίνεται, είναι ένα στοίχημα που διατρέχει όλη την Ευρώπη.