Πουλιά στον αέρα

Και δεν πρόκειται βέβαια για τη φάρσα του Ζορζ Φεϊντό. Διότι, αν πρόκειται να το αναγάγουμε σε θεατρικό είδος, για τραγωδία θα πρέπει να μιλήσουμε. Το ρεπορτάζ της Κατερίνας Ροββά για τον θάνατο του σπιζαετού στη Θεσσαλία εξ αιτίας της επαφής του με μη μονωμένο πυλώνα της ΔΕΗ μου θυμίζει το ατύχημα που συνέβη τον περασμένο Αύγουστο στον Πόρο.

Ενα ελικόπτερο που, μετά την απογείωσή του, δεν σηκώθηκε αρκετά λόγω μηχανικής βλάβης, προσέκρουσε σε ηλεκτροφόρα καλώδια. Αποτέλεσμα, μία έκρηξη, τρεις άνθρωποι νεκροί και το νησί χωρίς ηλεκτροδότηση για, περίπου, 24 ώρες. Και τότε είχε διατυπωθεί η άποψη ότι τα καλώδια προκάλεσαν την τραγωδία, ο πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων μάλιστα δημοσιοποίησε επιστολή που είχε στείλει πριν από δεκαπέντε μήνες στον ΔΕΔΔΗΕ με την οποία ζητούσε να μπει σήμανση στα καλώδια.

Πάμε τώρα στους αετούς αφού το πρόσφατο συμβάν δεν αποτελεί, όπως, διαβάζω, μεμονωμένο περιστατικό αλλά προστίθεται σε μια σειρά ανάλογων ατυχημάτων. Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη επέμβαση σε κάποιες περιοχές αλλάζει τις συνθήκες επιβίωσης ειδικά αγρίων ζώων και πτηνών. Τι να γίνει; Να μην έχουμε ηλεκτροφόρα καλώδια; Οχι βέβαια. Ούτε αναχωρητές είμαστε ούτε ουτοπιστές.

Και αν ήταν να διαλέξουμε μεταξύ ηλεκτρισμού και αετών, ηλεκτρισμό θα επιλέγουμε. Οι διεθνείς κανόνες όμως ευτυχώς μας απαλλάσσουν από τέτοιου είδους διλήμματα. Και επιβάλλουν την εφαρμογή μέτρων που εξασφαλίζουν ένα αρμονικό modus vivendi μεταξύ της εξέλιξης και της πανίδας σε έναν τόπο. Για τον ΔΕΔΔΗΕ και την υπό κατάρρευση ΔΕΗ, όμως, αυτά ακούγονται ως πολυτέλεια.

Για έναν οργανισμό, ωστόσο, για μια υπηρεσία, για μια χώρα γενικότερα, η αναγωγή του αυτονόητου σε πολυτέλεια είναι το πρώτο βήμα σε έναν κατήφορο με πολύ δύσκολη επιστροφή. Αλλά η περιφρούρηση του αυτονόητου φαίνεται ότι, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων, έρχεται πολύ μετά την περιφρούρηση προκλητικών – για εποχές κρίσης – εργασιακών προνομίων. Μη σας πω ότι δεν έρχεται και καθόλου.