Η Ελλάδα πεθαίνει από έλλειψη κανονικότητας και ανθρωπιάς

Πόσο μελάνι έχει χυθεί και πόσα έχουν ειπωθεί για την περίφημη αυτή λέξη, την κανονικότητα. Πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε κανονικότητα γιατί κυβερνούσε ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς ή γιατί είχαμε μνημόνια.

Μετά ήρθε η λαίλαπα Τσίπρα και λοιπόν Συριζαίων με αυταπάτες και η κανονικότητα πήγε περίπατο. Επί 4,5 χρόνια λέγαμε να αλλάξει κάτι και να έρθει η κανονικότητα στη χώρα.

Και τώρα, μια νέα κυβέρνηση, μόλις πέντε μηνών, βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό το μείζον πρόβλημα της Ελλάδας. Την έλλειψη κανονικότητας.

Και δε φταίει κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση γι’ αυτό. Πρέπει να το παραδεχθούμε.

Η χώρα αυτή δεν είναι κανονική από μόνη της. Κάποιος «Έλληνας θεός» την αναγκάζει να μην είναι κανονική. Να μην είναι σοβαρή, να μην πράττει τα αυτονόητα. Να μη μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα κρατήσουν τα παιδιά μας στην Ελλάδα και που θα κάνουν τους παλιότερους να είναι περήφανοι για τη χώρα της.

Μέσα σε λίγες ημέρες είδαμε ότι το όνειρο της κανονικότητας είναι απατηλό. Ότι αυτή η χώρα έχει πρόβλημα, σε κάνει να αναρωτιέσαι «μα καλά, τι γίνεται εδώ πέρα. Που πάει η πατρίδα μας;»

Μεμονωμένες ομάδες «αγανακτισμένων» πολιτών επιτίθενται σε πρόσφυγες και μετανάστες φωνάζοντάς τους «ουστ ζώα».

Ορισμένα από τα «βλαστάρια» αυτών των πολιτών, μαθητές 15 και 16 ετών, λες και έχουν ποτιστεί με μίσος και φανατισμό, ουρλιάζουν κατά 15χρονων… λαθρομεταναστών. Και τους ζητούν να φύγουν από τα σχολεία τους.

Κάτι απίθανοι βλάκες ετοιμάζουν μπάρμπεκιου με χοιρινά και μπύρες έξω από δομή φιλοξενίας για να «πικάρουν» τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Ετσι, με τσαμπουκά και με όση αηδία μπορεί να χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό, επιμένουν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό γιατί οι ξένοι είναι… πλούσιοι και καλοντυμένοι.

Ενας 30άρης βουλευτής συμφωνει ή χασκογελά με όλο αυτό το σκηνικό. Ένα νέο παιδί που θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικό και να μην παρασύρεται από ακραίες, ρατσιστικές κραυγές τι κάνει; Συναινεί στην αθλιότητα.

Μια παρουσιάστρια τρίτης κατηγορίας ασκεί κριτική στις μετανάστριες μανάδες που ενώ είναι έγκυες ανεβαίνουν στις βάρκες, κάτι που δεν θα το έκαναν οι Ελληνίδες μάνες όπως αυτή. Μάλλον μπέρδεψε το κότερο στη Μύκονο με τις βάρκες των δουλεμπόρων.

Ένα ολόκληρο τηλεοπτικό πάνελ γελάει και κοροιδεύει μια σεξιστική συμπεριφορά στο Πανεπιστήμιο. Σαν παιδάκια του γυμνασίου παίζουν, ειρωνεύονται, χαχανίζουν για κάτι τόσο πολύ σοβαρό όπως η προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας μιας γυναίκας.

Ενας βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, γέννημα της περήφανης Κρήτης, κάνει τσαμπουκάδες σαν κι αυτούς που καταδικάζαμε όταν τους έκαναν οι Χρυσαυγίτες.

Και γράφει στο facebook: «Γεωργιάδη! Ελα να μας βγάλεις από την αίθουσα εσύ, αν έχεις άντερα! Αντε, ορφανό του Παττακού και υποτακτικέ του Φρουζή, που θα τολμήσεις εσύ σκουπίδι της ανθρώπινης ιστορίας να μας χαρακτηρίσεις… Ουστ!».

Το μπάχαλο

Εδώ και μήνες, με την πολιτική αλλαγή, είναι σε όλους γνωστό ότι σχεδιάζεται «μπαχαλοποίηση» της καθημερινότητας. Με επεισόδια, πορείες, μολότοφ, συγκρούσεις με την Αστυνομία, τραυματίες και νεκρούς.

Εδώ και καιρό ξέρουμε ότι στις 17 Νοέμβρη ετοιμάζεται… φοιτητικό πάρτι στο κέντρο της Αθήνας που για τους διοργανωτές θα είχε μεγάλη επιτυχία αν υπήρχε και κάποιο θύμα.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα περιστατικά της «κανονικότητας» που έχει αυτή η χώρα.

Η μετριοπάθεια έχει χαθεί. Ο σωστός πολιτικός λόγος, η κριτική, η αξιοπρεπής και ανθρώπινη καθημερινή συμπεριφορά έχει ηττηθεί κατά κράτος.

Από φασίστες, από ρατσιστές, από αμόρφωτους «τραχανοπλαγιάδες» της πολιτικής, από πληρωμένα troll ή εθελοντές του διαδικτύου που βρίζουν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους.

Ο διάλογος έχει αντικατασταθεί από άναρθρες κραυγές. Το μίσος έχει γίνει το βασικό συναίσθημα που διακρίνει κανείς. Ρίξτε μια ματιά στα social media. Θα νομίζει κανείς ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία μισεί ο ένας τον άλλο.

Είναι αυτή η Ελλάδα;

Είναι αυτή η χώρα που θέλουμε; Είναι η Ελλάδα που ονειρευόμαστε; Είμαστε άραγε εμείς ικανοί να φτιάξουμε μια νέα πατρίδα με καινούργια υλικά;

Αυτός είναι ο νέος πατριωτισμός, λοιπόν, κι όχι τα πανηγύρια για τα 200 χρόνια από το 1821.

Θέλουμε να τιμήσουμε εκείνους τους ήρωες της Επανάστασης; Μόνο αν γίνουμε καλύτεροι. Όχι στα πεδία των μαχών, αλλά ξεχωρίζοντας από τον όχλο, από το μίσος των μαζών.

Θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα καλύτεροι; Ας γίνουμε εμείς καλύτεροι.

Η Κατερίνα Γώγου σε ένα ποίημά της έγραφε:

«Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Μπορούμε, λοιπόν, να φτιάξουμε τη χώρα μας αν παραμείνουμε άνθρωποι. Μπορούμε να κάνουμε την Ελλάδα κανονική.
Εχουμε τα πινέλα, έχουμε τα χρώματα, ας ζωγραφίσουμε τον παράδεισο και ας μπούμε μέσα.

Γιατί αλλιώς η Κόλαση είναι κοντά και δεν είναι οι άλλοι. Είμαστε εμείς.