Ελένη Αντωνιάδου: Μπάρμπι, από πού κουμπώνει το σκάφανδρο;

Η περίπτωση της Ελένης Αντωνιάδου της οποίας το επιστημονικό ανάστημα απεδείχθη μια περασιά με τη μοκέτα, πρώτα μας ψυχαγώγησε και μετά μας εξόργισε. Μας εξόργισε γιατί – ενώ η ίδια αυτοπλασαριζόταν ως ο θηλυκός Δημήτρης Νανόπουλος το λιγότερο – τελικά αποδείχτηκε πως ούτε διδακτορικό δεν έχει. Εστησε ένα ολόκληρο self branding, βασισμένη στο απολύτως τίποτα. Πήγε σε ένα summer camp στη NASA και δήλωσε εκπαιδεύτρια των αστροναυτών.

Το συλλαμβάνεις αυτό; Το συλλαμβάνεις σε όλο του το μεγαλείο; Εκπαιδεύει αστροναύτες τώρα αυτή. Πάει στον αστροναύτη και του λέει το και το αγορίνα μου, έτσι θα μπεις στο διαστημόπλοιο έτσι θα βγεις κι αν τα βρεις σκούρα ρούφα την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις.

Διότι σου λέει κι η NASΑ δεν μπορούμε να τους στέλνουμε έτσι άντε άντε στο Διάστημα. Εδώ χρειάζεται προετοιμασία σοβαρή, επιστημονική και ζουμπουρλούδικη. Πες την λίγο μια που φωτογραφήθηκε στην είσοδο με κράνος αστροναύτη. Αυτήν θα βάλουμε να μας  διδάξει. Μπορεί το βιογραφικό της να είναι ίδιο με του Νικολάκη της κυρίας Βιβής απέναντι, αλλά για να κάνουν αυτήν Μπάρμπι κι όχι τον Νικολάκη, κάπου το βασίζουν δεν μπορεί.  Μπάρμπι δεν γίνεται όποιος κι όποιος.

«Από πού κουμπώνει το σκάφανδρο, κοπελιά;».

«Με φερμουάρ στο ντραπέ της πλάτης».

«Συγχαρητήρια προσλαμβάνεστε!».

Ολα αυτά θα ήταν χαριτωμένα, αν δεν ήταν εξοργιστικά. Πόσα παιδιά σήμερα έχουν ένα μάστερ στα χέρια τους κι ας μην αξιώθηκαν ποτέ να γίνουν Μπάρμπι. Στο εξωτερικό χιλιάδες έλληνες επιστήμονες προσπαθούν πρωτίστως να επιβιώσουν και στη συνέχεια να διαπρέψουν στον κλάδο τους. Από μία μελέτη που έκανε πέρσι η Εθνική Τράπεζα, προκύπτει ότι:

1) Το 60% των ελλήνων πανεπιστημιακών καθηγητών απασχολούνται στο εξωτερικό.

2) Οι έλληνες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που εργάζονται στο εξωτερικό χαρακτηρίζονται «υψηλής ποιότητας ερευνητές».

3) Οι έλληνες πανεπιστημιακοί έχουν πέντε φορές περισσότερες κορυφαίες δημοσιεύσεις από τον παγκόσμιο μέσο όρο.

Και δεν έγιναν Μπάρμπι. Μπάρμπι γίνονται μόνο οι καλλίγραμμες. Ανεξαρτήτως επιστημονικού έργου.

Μιλάς για τα παιδιά σου και ιδρώνεις και τσουπ έρχεται μια και ποζάρει ως πανεπιστήμων. Και να σου οι βραβεύσεις, να σου οι πόζες και οι συνεντεύξεις. Και δεν ντρέπεται. Δηλώνει περίπου ότι έχει σώσει την ανθρωπότητα με το ένα χέρι δεμένο πίσω και δεν ντρέπεται.

Κι εσύ τώρα πες μου. Πες μου τι θα πεις στο παιδί σου που είναι ακόμα στο σχολείο; Θα το κοιτάξεις στα μάτια και θα του πεις τι; Να έχει ως role model την επιτομή της μπλόφας; Να έχει ως όνειρο να γίνει Μπάρμπι; Να δίνει συνεντεύξεις σε γκόσιπ εκπομπούλες; Να λέει ψέματα, να συλλέγει βραβεία άνευ σοβαρότητος και διακρίσεις άνευ κύρους; Να κάνει τι, να κυνηγήσει πώς το όνειρό του; PR της πλάκας και χωρίς αντίκρισμα.

Οταν κάποτε παύουν να γελούν τα πόμολα, τότε συγκρίνεις την όποια κυρία Αντωνιάδου με το δικό σου παιδί. Που ζει μακριά σου, που αγωνίζεται σκληρά, που τις πιο πολλές φορές δουλεύει για να σπουδάσει. Σκέφτεσαι το δικό σου παιδί, που έφυγε κι άδειασε το σπίτι χωρίς το πεταμένο του φούτερ στα μωσαϊκά του μπάνιου. Μετράς τη ζωή σου με τα καλοκαίρια και τα Χριστούγεννα που θα ‘ρθει να το σφίξεις στην αγκαλιά σου. Κι ας είσαι η μάνα η ζακέτα να πάρεις, η μάνα που σε ξεματιάζει απ’ το τηλέφωνο, ο πατέρας που κάνει το σκατό του παξιμάδι για να προκόψεις εσύ.

Υ.Γ. Προς τους υπεύθυνους των επιχειρηματικών βραβείων «Θαλής ο Μιλήσιος». Κύριοι, έχω γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Η δίαιτα του αστροναύτη». Πότε να υπολογίζω τη βράβευσή μου;