Μοναχισμός στην εξουσία

Είναι καλά σε γενικές γραμμές τα πρώτα σήματα που εκπέμπει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στη δομή της είναι φανερή η προσπάθεια εξισορρόπησης και κοινής εκπλήρωσης της πολιτικής με την τεχνοκρατική λειτουργία. Ταυτόχρονα, είναι φανερή η στόχευση να έχει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έμμεση φυσικά αλλά ισχυρή «προσωπική» ουσιαστικά παρουσία στο σύνολο σχεδόν του φάσματος του κυβερνητικού έργου πλάι στους υπουργούς του. Τι από όλα αυτά θα του βγει τελικά, δεν είναι δυνατόν να το γνωρίζει κανείς σήμερα. Για την Ελλάδα, πάντως, το καλύτερο θα είναι να του βγουν όσο το δυνατόν περισσότερα.

Ομως η εξουσία είναι άτιμο πράγμα. Και βγάζει πολύ εύκολα από τους ανθρώπους το «τέρας» που ο καθένας κρύβει μέσα του. Απαιτούνται χαρακτήρες με υψηλή συνείδηση και ακεραιότητα προκειμένου να αντισταθούν στις σκοτεινές προκλήσεις της, που όσο πιο ισχυρή εμφανίζεται να είναι, τόσο πιο σύντομα μαζεύονται σαν τα κοράκια γύρω της.

Ακριβώς γι’ αυτό και ακριβώς επειδή είναι ακόμη νωρίς, το κυριότερο που πρέπει να κατανοήσουν πραγματικά και άνευ εξαιρέσεων οι φορείς της εξουσίας είναι ότι οι κυβερνήσεις πέφτουνε. Τόσο η εμπειρία ετών όσο και η παρουσία πέντε πρώην πρωθυπουργών στη Βουλή, το πιστοποιούν. Οσο πιο βαθιά και πιο σύντομα το καταλάβουν, τόσο θα τους βοηθήσει στην ίδια τους τη μακροημέρευση, στην παραγωγή χρήσιμου έργου και στην αποφυγή όλων όσων κάνουν τις κυβερνήσεις να χάνουν εύκολα ίσως όχι τόσο την εξουσία όσο την υπόληψή τους. Κάτι που, δυστυχώς, αποτελεί κανόνα και όχι εξαίρεση.

Εκτός από τα δομικά χαρακτηριστικά σε θετική κατεύθυνση κινούνται και οι πρώτοι συμβολισμοί του ίδιου του Μητσοτάκη και, θέλοντας και μη, των υπουργών του: τα τεθωρακισμένα που αποποιήθηκε, το αεροπλανάκι που υπόσχεται ότι θα χρησιμοποιείται με φειδώ, ακόμα και η μετακόμιση από το Μέγαρο Μαξίμου. Είναι όλα σημάδια μίας απόστασης από τα σύμβολα και τις γλύκες της εξουσίας που μακάρι να μακροημερεύσουν. Μακάρι, επίσης, να μη λειτουργήσουν ως βιτρίνα απλότητας πίσω από την οποία θα κυριαρχούν άλλοι κανόνες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η μάχη με τη γοητεία, τα πάσης φύσεως προνόμια και τα διάφορα «αγαθά» της εξουσίας θα είναι διαρκής, όπως και η εγρήγορση που απαιτεί για να έχει περιεχόμενο. Πρωθυπουργός, υπουργοί και λοιποί, δεν πρέπει να ξεχάσουν γιατί, πώς και μετά από τι ήρθαν στην εξουσία. Οχι στα λόγια όμως. Στην πράξη.

Οσο κι αν μοιάζει παράξενο, το να κυβερνήσει κανείς σήμερα την Ελλάδα είναι, από μία άποψη, κατάρα. Πρέπει να το κάνει σε δραματικά αντίξοο περιβάλλον που έχει εμπεδωθεί πλήρως και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το Eurogroup έδωσε ήδη και εκείνο τα πρώτα του μηνύματα: καλά τα περί μείωσης πλεονασμάτων και φόρων, αλλά, προς στιγμή ξεχάστε τα: «είναι μέρος της συμφωνίας» είπαν ήδη από τις Βρυξέλλες. Η μάχη θα είναι εντελώς άνιση. Και απαιτεί ένα είδος «μοναχισμού στην εξουσία». Τέτοιες αρετές απαιτούνται, μαζί με πολλές άλλες, για να βγει πέρα.