Περί δεξιάς πολιτικής

Πολλοί διεκδικούν σήμερα τον μανδύα της γνήσιας Δεξιάς. Πολιτικές κινήσεις και λογής κομματίδια ξεπετιούνται με ισχυρισμούς αυθεντικότητας για την έκφραση του γνήσιου συντηρητικού χώρου.

Δυστυχώς, οι αντιλήψεις που κυριαρχούν δεν διαφέρουν από το παλαιομοδίτικο σκεπτικό μιας κρατικοεξαρτώμενης Δεξιάς που στηρίζεται στον δημόσιο τομέα για να προωθήσει πολιτικές και να εξασφαλίσει λαϊκή στήριξη. Ενας δηλαδή ακραίος κρατικοπαρεμβατισμός που θεωρεί την κοινωνία σαν βρέφος που χρειάζεται τη φροντίδα μιας καλοπροαίρετης παραμάνας.

Λαϊκή Δεξιά λοιπόν, για τους προπαγανδιστές της, σημαίνει ενεργή παρέμβαση του κράτους στην οικονομία προς όφελος των λαϊκών τάξεων. Ενα όφελος βέβαια που οι ίδιοι θα καθορίζουν. Κι αβέρτα τα ρουσφέτια. Και οι χρεοκοπίες στη γωνία. Και οι υπόλοιποι βέβαια, αυτοί που κοπιάζουν δημιουργώντας πλούτο, να πληρώνουν. Φόροι και πάλι φόροι δηλαδή! Ποια διαφορά έχουν αυτές οι απόψεις από την Αριστερά, παραμένει άγνωστο!

Δεξιά πολιτική πρέπει λογικά να είναι, όπως είχε πει και η Μάργκαρετ Θάτσερ, το «Σήκω να το κάνεις μόνος σου». Κι όχι το «Ξάπλωσε και ζήτα βοήθεια». Το «Αναλαμβάνω ευθύνες», κι όχι το «Κάθομαι παθητικά ανεύθυνος κι αφήνω άλλους να φροντίσουν για εμένα».

Δεν θα έπρεπε κάποτε να ξεκαθαριστεί τι είναι Δεξιά και τι Δεξιά της Δεξιάς; Ο κρατισμός, οι φόροι, η ατέλειωτη ρουσφετολογία, το κράτος – πατερούλης, οι παρεμβάσεις στην αγορά και τα τεράστια ελλείμματα είναι δεξιά πολιτική; Πού βρίσκονται τα όρια, σε τελευταία ανάλυση, ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά; Αν και οι δύο πολεμούν το κέρδος, την επιχειρηματική δράση και την ελευθερία των ατομικών οικονομικών επιλογών, ποιες είναι οι διαφορές τους; Μοναχά οι ιστορικές αναφορές, οι εθνικιστικές εξάρσεις και η όποια πατριωτική ρητορική; Ετσι όμως δεν χτίζονται κοινωνίες, δεν εξασφαλίζεται αλληλεγγύη ούτε και πετυχαίνονται αναπτυξιακοί στόχοι.

Λατρεία στην ελευθερία, κατοχύρωση ατομικής υπευθυνότητας κι ένα κράτος – σηματωρός που θα διευκολύνει τις προσωπικές συναλλαγές των πολιτών του, εξασφαλίζοντας τις απαραίτητες υποδομές κι ένα ικανοποιητικό πλαίσιο σταθερότητας κι ασφάλειας για τις δραστηριότητές τους. Αυτή είναι η έκφραση του σύγχρονου που σηματοδοτεί τις επιλογές μιας ορθολογικής συντηρητικής πολιτικής.