Ζήσε το μύθο σου κύριε Γαβρόγλου. Εμείς τι φταίμε

Είναι αρκετά ευχάριστο ότι δεν έχουμε δει ή ακούσει ακόμη δηλώσεις ακραίας ηρωοποίησης ή θυματοποίησης του υπουργού Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου, για την εισβολή των μαθητών και φοιτητών στο γραφείο του. Από κάποιες πρώτες δηλώσεις, καταλαβαίνουμε ότι η γραμμή των συνεργατών του υπουργού είναι πως δεν προβλήθηκε καμία αντίσταση στους φοιτητές κι ότι έγινε «διάλογος».

Δεν ενημερωθήκαμε, δυστυχώς, αν σερβιρίστηκε τσάι, καφές ή αναψυκτικά. Είναι απορίας άξιον μάλιστα, αφού ήθελε διάλογο, γιατί δεν κάλεσε αντιπροσωπεία των διαδηλωτών ο ίδιος ο υπουργός ή γιατί δεν κατέβηκε κάτω ο ίδιος να τους μιλήσει, όπως είχε κάνει, π.χ. ο Στέργιος Πιτσιόρλας που αντιμετώπισε διαδηλωτές στο υπουργείο Οικονομίας, πετώντας τη γραβάτα και πιάνοντας τη ντουντούκα. Με μισές δουλειές δεν αποκτάμε κινηματικά ένσημα υπουργέ μου.

Το αποτέλεσμα, πάντως, παραμένει. Μπορεί αυτοί οι όροι διαλόγου να φαίνονται ευχάριστοι σε κάποιους, το θέαμα που βγήκε από το διαθέσιμο οπτικό υλικό δεν το έλεγες και όμορφο. Μην παρεξηγηθώ (γιατί πολλοί ψάχνουν για παρεξήγηση η αλήθεια είναι): Pαρά το ότι ο δημόσιος διάλογος έχει παραδοθεί σε απολυτότητες και αρνητισμό, υπάρχουμε ακόμη μερικοί που είμαστε… απολύτως υπέρ του δικαιώματος της συντεταγμένης διαμαρτυρίας και δεν σκανδαλίζονται, ούτε βγάζουν προτεσταντικούς πύρινους λόγους, ότι τα νιάτα μας κινδυνεύουν φοβερά αν πολιτικοποιηθούν ή διαδηλώσουν για κάτι που τους αφορά ή τους συγκινεί. Εδώ όμως είδαμε κάτι συγκεκριμένο το οποίο δεν μπορεί κανείς να απομονώσει και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Οι εικόνες από την εισβολή στο γραφείο του υπουργού, λοιπόν, μπορεί να μην είχαν φυσική, σωματική, βία αλλά απέπνεαν μια απειλητική επιθετικότητα, αυτή που αναπόφευκτα θα ένιωθε ένας άνθρωπος άνω των 60 ετών, αν βρισκόταν μόνος, περικυκλωμένος από εξοργισμένους νεαρούς 16-20 ετών, που του φωνάζουν.

Αυτά όμως δικαιούμαστε να τα πούμε και τα γράψουμε εμείς. Εμείς που όταν είδαμε το θέαμα αυτό ενστικτωδώς σφιχτήκαμε και θα νιώθαμε το ίδιο αυθόρμητο, ανθρώπινο σφίξιμο στο στομάχι, όποιος κι αν καθόταν στο γραφείο του κ. Γαβρόγλου, αριστερός, κεντρώος ή δεξιός.

Η διαφορά όμως του κ. Γαβρόγλου με τον οποιονδήποτε άλλον είναι πως ο κ. Γαβρόγλου χθες έζησε ακριβώς αυτό το οποίο ο ίδιος έχει ζητήσει πολλές φορές. Μάλιστα, ναι, αυτό που συνέβη χθες στον υπουργό είναι αυτό ακριβώς που έχει ευχηθεί και που έχει συμβουλέψει τους νέους να κάνουν. Σήμερα το φοιτητικό κίνημα φάνηκε «ρωμαλέο», όπως ο ίδιος είχε περιγράψει την ιδανική του κατάσταση (κι ήταν μια τόσο ενδιαφέρουσα φιλοσοφικά και ιδεολογικά επιλογή λέξης, ρωμαλέο, με ρώμη). Έδειξε δύναμη λοιπόν κι αποτελεσματικότητα το κίνημα κι ανέλαβε δράση για την παιδεία, για το θέμα που το αφορά. Στη θέση του κ. Γαβρόγλου θα ένιωθα γνήσια περηφάνια (ενώ τώρα νιώθω ευτυχής που δεν είμαι στη θέση του).

Το επόμενο στάδιο θα είναι η πραγματοποίηση μιας ακόμη ευχής του υπουργού Παιδείας, αν κι αυτή, ως διατύπωση, έμοιαζε σχεδόν ως πρόκληση. Ερωτηθείς σε συνέντευξη του στον Ελεύθερο Τύπο για την παρουσία του Ρουβίκωνα στη Φιλοσοφική σχολή, ο κ. Γαβρόγλου απάντησε – και παραθέτω ολόκληρη την απάντηση ώστε να μην την αδικήσω:

«Το πανεπιστήμιο είναι χώρος εκπαίδευσης και έρευνας και δεν θα πρέπει να υπάρχει χώρος για κανενός είδους παραβατικότητα. Για το συγκεκριμένο θέμα της κατάληψης στη Φιλοσοφική, οι αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Σχολής έχουν τοποθετηθεί από την πρώτη στιγμή και η θέση τους με καλύπτει απόλυτα. Βρίσκομαι σε επικοινωνία με τη διοίκηση του πανεπιστημίου που χειρίζεται το θέμα με ορθά αντανακλαστικά και με σοβαρότητα, στο πλαίσιο του αυτοδιοίκητου.

Όμως, νομίζω ότι εδώ είναι κρίσιμο να θέτουμε τα ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει: πού είναι το φοιτητικό κίνημα, πού είναι οι φοιτητές να διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ειρήνη;».

Είναι πραγματικά άξιο προβληματισμού το γιατί δεν δημιουργούνται ομάδες φοιτητών ή δεν ενεργοποιούνται οι κομματικές νεολαίες που το επιθυμούν, για να συγκρουστούν με τους φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς που είναι μέλη ή φίλοι του Ρουβίκωνα. Είναι να απορεί κανείς πως δεν προβληματίζεται η κοινή γνώμη, όπως μας συστήνει ο υπουργός, για το ότι δεν αναλαμβάνει καθήκοντα σεκιούριτι, πορτιέρη, «φουσκωτού» το «φοιτητικό κίνημα», πόσο μάλλον που υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που τα γουστάρουν αυτά, όπως, π.χ. αυτοί που πήγαν και ζωγράφισαν σβάστικες ως «απάντηση» στον Ρουβίκωνα.

Δηλαδή, για να το πούμε και ευθέως: γιατί το «φοιτητικό κίνημα» δεν πάει να παίξει ξύλο με τους Ρουβίκωνες και με όποιον άλλον διαταράσσει την ακαδημαϊκή ειρήνη; Όλα έτοιμα θα τα περιμένουν τα κακομαθημένα πια;

Το όνειρο του έζησε ο κ. Γαβρόγλου λοιπόν ή, μάλλον, ένα μέρος του. Τώρα αν κάποιοι από εμάς το βρίσκουμε κάπως φρικιαστικό, περαστικά μας. Μόνο να μην το συνηθίσουμε όμως.