Η μαύρη πέτρα της ξενιτιάς και το χυμένο γάλα

Τις τελευταίες ημέρες είδα στο facebook πολλές αναφορές διαφόρων γονιών για τα παιδιά τους και πέρα από την ευτυχία που ξεχείλιζε για την απόκτηση του πτυχίου, υπήρχε η απογοήτευση και η πίκρα για την ερχόμενη ξενιτιά. Πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι επιλέγουν την φυγή, την μετανάστευση σε άλλες χώρες για εξεύρεση εργασίας.

Το πιο δυναμικό και παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, με καλές σπουδές, υψηλά προσόντα και όρεξη για δουλειά αναγκάζεται να φύγει από την Ελλάδα, καθώς δεν βλέπει στον…«ήλιο μοίρα».

Είναι λύση η μετανάστευση; Μα καλά, θα απαντήσει κανείς και τι να κάνουν στην Ελλάδα; Να συμπληρώσουν τον κατάλογο της ανεργίας;

Άκουσα πριν λίγες ώρες τους δυο πολιτικούς αρχηγούς, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ να μιλάνε για την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Από τις παρεμβάσεις τους φάνηκε και τι θέλει να κάνει ο καθένας την επόμενη περίοδο, αλλά αυτό στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι κυρίως οι νέοι, ώστε να δοθούν κίνητρα, ευκαιρίες και βεβαίως να αλλάξουν προς το καλύτερο οι μισθολογικές συνθήκες.

Γι’ αυτά δεν άκουσα και πολλά και πρέπει να ακούσουμε περισσότερα και κυρίως να γίνουν στοχευμένες κινήσεις ώστε να συγκρατηθεί η μετανάστευση νέων ανθρώπων και μάλιστα με υψηλά προσόντα και βεβαίως να υπάρξουν κίνητρα για επιστροφή πολλών από το εξωτερικό για να συμβάλλουν στην αναγέννηση της χώρας.

Υπάρχουν πάρα πολλοί που επιμένουν πως η λύση θα έρθει από την ίδια την Ελλάδα. Η παραμονή στη χώρα που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ζούμε και παλεύουμε… είναι αυτό που οφείλουμε να κάνουμε.

Όχι, το μέλλον δεν είναι εκτός… Για κάποιους μπορεί να είναι, όμως για τους περισσότερους δεν αποτελεί τη διέξοδο. Τη λύση στο ερώτημα τι Ελλάδα θέλουμε θα τη δώσουν οι νέοι άνθρωποι.

Δεν είναι λύση να φύγει μεγάλο τμήμα του παραγωγικού μας δυναμικού, νέα παιδιά στο εξωτερικό. Απλά, εκτός από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τα άπειρα λάθη των πολιτικών μας, ακόμα και εμάς των ίδιων των πολιτών που αρκετοί ενδεχομένως ατυχήσαμε στις επιλογές μας, οφείλουμε να δώσουμε εδώ τη μάχη… Να παλέψουμε στη γη μας, με τις δικές μας δυνάμεις και να επιδιώξουμε το καλύτερο, παρά τις μεγάλες δυσκολίες.

Να αναδιαρθρώσουμε το παραγωγικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας. Να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, τρόπου ζωής και συμπεριφοράς. Να ξαναβρούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να αλλάξει η στάση μας για τη ζωή, μακριά από το αποτυχημένο καταναλωτικό και παραγωγικό μοντέλο που είδαμε να κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το τι πρέπει να γίνει, αλλά και γιατί φθάσαμε εδώ σήμερα. Η συζήτηση είναι μεγάλη και δεν αρκεί ένα μικρό άρθρο.

Ήδη πάρα πολλές κινήσεις γίνονται στην ελληνική περιφέρεια από νέους ανθρώπους που πρέπει να στηριχθούν. Η πλήρης αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας είναι η μοναδική λύση για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αλλαγή και των προγραμμάτων σπουδών στα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Εξάλλου η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση είναι παρούσα και υπό το πρίσμα αυτής πρέπει να γίνουν οι όποιες αλλαγές.

Θα είναι όμως μια διαδικασία «μακροχρόνια και επώδυνη» που απαιτεί και την αλλαγή στη στάση που τηρεί αυτή τη στιγμή ολόκληρη η κοινωνία.

Ας πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια που προβάλλουν πολλά ΜΜΕ. Δεν είναι όλα μαύρα…

Το θέμα δεν είναι να κλαίμε, πάνω από το… χυμένο γάλα», αλλά να παλέψουμε για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια που αποτελεί «αυτοσκοπό» αλλά και «κομβικό παράγοντα» της επιτυχίας για μια νέα ζωή.

Πρέπει να αλλάξουνε πολλά.

Υπάρχει φως. Φθάνει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και ας ματώσουμε. Για να μην ακούσουμε άλλες ιστορίες για νέα παιδιά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον.