Συγγραφέας, θύμα βιασμού, γράφει…

Περίπου 5.000 λέξεις έγραψε ο μυθιστοριογράφος Τζούνο Ντίαζ στον «New Yorker» περιγράφοντας τους εσωτερικούς δαίμονες που αντιμετωπίζει επί τέσσερις δεκαετίες ως θύμα βιασμού και το γεγονός από μόνο του δείχνει τις αντοχές που διαθέτει ο Τύπος ως «καταφύγιο» των συγγραφέων.

Ειδικά το αμερικανικό περιοδικό «αντιστέκεται» μαζί με άλλα έντυπα των ΗΠΑ και της Ευρώπης (New York Times, Financial Times, New York Review Of Books, London Review of Books, Vanity Fair, Die Zeit, Neue Zuercher Zeitung, Handelsblatt) προστατεύοντας μια άτυπη παράδοση όπου το κείμενο είναι ακόμη το άγιο δισκοπότηρο.

Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι αποσπάσματα όπως το παρακάτω δεν χωράνε σ’ ένα φεϊσμπουκικό ξέσπασμα ή σε μια «επιμελημένα αυθόρμητη» τηλεοπτική εμφάνιση, όταν ένας 50χρονος συγγραφέας δημοσιοποιεί πως βιάστηκε στο Νιου Τζέρσι, στην ηλικία των 8, από «άνθρωπο που εμπιστευόταν τυφλά»:

«Το τραύμα είναι ένας ταξιδιώτης του χρόνου, ένας ουροβόρος όφις που φτάνει πίσω και καταβροχθίζει οτιδήποτε από το παρελθόν. Μόνο θραύσματα μένουν…

Μέχρι την ηλικία των 11 υπέφερα από κατάθλιψη και ανεξέλεγκτο θυμό. Στα δεκατρία δεν μπορούσα καν να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη – και τις λίγες φορές που έπιανα τυχαία την αντανάκλασή μου τιναζόμουν σαν να με είχε χτυπήσει δηλητηριώδης μέδουσα. (Τι έβλεπα; Έβλεπα το έγκλημα, τον θλιβερό εξευτελισμό μου.

Και αν κάποιος με κοίταζε για αρκετή ώρα ή θα το έβαζα στα πόδια ή θα τον χτυπούσα). Στα δεκατέσσερα κρατούσα ήδη στο κεφάλι μου ένα από τα περίστροφα του πατέρα μου (έλειπε ήδη εδώ και χρόνια, αλλά μας είχε αφήσει “με γενναιοδωρία” μερικά από τα όπλα του). Είχα μπελάδες στο σπίτι και μπελάδες στο σχολείο. Η διάθεσή μου άλλαζε εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Από τη στιγμή που δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για το συμβάν η οικογένειά μου θεωρούσε ότι ήμουν το παιδί που πάντοτε ήξερε: ένας τρελάρας.

Και ενώ τα άλλα παιδιά ανακάλυπταν το φλερτ και τους πρώτους έρωτες εγώ πάλευα με τις αναμνήσεις του βιασμού – τόσο δυνατές που έπρεπε να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο».

Ακόμη κι αν ο υποψιασμένος αναγνώστης του δοκιμίου -με τίτλο «Η σιωπή»- επικαλούνταν το επιχείρημα για μια εξωραϊστική περιγραφή, με την οποία ο συγγραφέας γίνεται είδηση ο ίδιος, ο βιασμός είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή για να την αφήσουμε στη λογοτεχνική κριτική. «Όπως θα σας έλεγε οποιοσδήποτε φροϋδιστής, το τραύμα είναι ισχυρότερο από τη μάσκα που φοράμε.

Δεν μπορεί να θαφτεί και δεν μπορεί να εξοντωθεί. Είναι μια εκδίκηση που δεν σταματά, το φάντασμα που πάντοτε θα έρχεται για σένα. Οι εφιάλτες, οι επιθέσεις, το κρυφτούλι, οι αμφιβολίες, η σύγχυση, η αυτοενοχή, ο αυτοκτονικός ιδεασμός – δεν έφυγαν ποτέ μόνο και μόνο επειδή εγώ έθαψα τη γειτονιά μου, την οικογένεια και το πρόσωπό μου».

Για την ιστορία, ο Τζούνο Ντίαζ κατάφετε να μετατρέψει το τραύμα του σε εμπειρία. Το 2008 κέρδισε το Πούλιτζερ Μυθιστορήματος για το εξαιρετικό βιβλίο του «Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο» (Λιβάνη, 2009), με έναν αξιοθαύμαστο υπέρβαρο χαρακτήρα που κουβαλάει τους δικούς του δαίμονες: ένα «σπασικλάκι» στο γκέτο του Νιου Τζέρσι που θέλει να γίνει ο επόμενος Τόλκιν.