Πόλεμος στη Συρία; Ολοι ευχαριστημένοι

Η συνομιλία την περασμένη Κυριακή στο κόκκινο τηλέφωνο Ουάσινγκτον-Μόσχας πρέπει να έγινε κάπως έτσι.

«Καλημέρα Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς, πώς πάει;»

«Καλά, ρε συ Ντοναλντάκο, εδώ, στο τρέξιμο. Τι κάνεις εσύ με τους δικούς σου του FBI, θα τους αφήσεις καιρό να σε ξεφτιλίζουν;»

«Σιγά μωρέ, κατά βάθος το διασκεδάζω, όταν χοντρύνει πολύ το πράγμα θα τους φάω. Να σου πω τώρα κάτι, ρε σύντροφε. Ηταν ανάγκη να ρίξετε χημικά σ’εκείνη την πόλη που δεν θυμάμαι το όνομά της; Δεν τα είχαμε συμφωνήσει, δεν τα είχαμε μοιράσει όμορφα, να κάνεις εσύ παιχνίδι, να εκτονωθεί ο Ερντογάν, να πάρω κι εγώ τους στρατιώτες μου και να φύγω; Επρεπε τώρα να με ξεφτιλίσετε έτσι;»

«Εχεις δίκιο πρόεδρε, αλλά δεν φταίω εγώ, ο Μπασάρ έχει πάθει κάτι μ’αυτά τα χημικά. Ηδονίζεται, πώς να σου το πω. Επρεπε να του τα είχα πάρει όλα τότε που φώναζαν ο Ομπάμα και ο Ολάντ, αλλά του άφησα μια παρτίδα να παίζει κι αυτός δεν κρατιέται. Τέλος πάντων, μην το κάνουμε θέμα τώρα για καμιά εκατοστή παιδάκια.»

«Οκ. Αλλά θα ρίξω μερικούς πυραύλους, να το ξέρεις, όχι για μένα δηλαδή, δεκάρα δεν δίνω, αλλά να, γκρινιάζει αυτός ο πιτσιρικάς στο Παρίσι για τις ηθικές του αρχές και κάτι τέτοια, θέλει κι η ξινή στο Λονδίνο να δείξει ηγετικό κύρος τώρα που ζορίζεται με το Brexit, οπότε θα βρω καμιά εγκαταλελειμμένη εγκατάσταση και θα την ισοπεδώσω, είσαι εντάξει μ’αυτό;»

«Ναι μωρέ, σε καταλαβαίνω, λίγη προσοχή μόνο μη φας κανέναν δικό μου, για τους Ιρανούς δεν με νοιάζει, μ’αυτούς ασχολούνται άλλωστε οι Εβραίοι, αλλά ρώσικο αίμα δεν θέλω να χυθεί. Αντε, μιλάμε, και που’σαι, πρόσεχε μ’αυτές τις αμερικάνες πόρνες, είδες οι δικές μου δεν έχουν βγάλει κιχ για κείνα τα όργια σου στο ξενοδοχείο της Μόσχας.»

Μπορεί και να μην έγινε ακριβώς έτσι. Το βέβαιο είναι ότι μετά τις νυχτερινές χειρουργικές επιθέσεις σε τρεις συριακούς στόχος, είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, επειδή, αντίθετα με τον προκάτοχό του, όταν πατάει κάποιος τη δική του κόκκινη γραμμή τιμωρείται.

Ο υπουργός Αμυνας Τζιμ Μάτις, η μόνη κάπως σοβαρή φωνή που έχει απομείνει στην αμερικανική κυβέρνηση, επειδή δεν επλήγησαν βάσεις όπου βρίσκονται Ρώσοι και Ιρανοί και δεν υπάρχει κίνδυνος ευρύτερης εμπλοκής ύστερα απ’αυτό το “one-time shot”, όπως χαρακτήρισε τις επιδρομές μιλώντας τη νύχτα στους δημοσιογράφους στο Πεντάγωνο.

Ο Μακρόν και η Μέι, επειδή έδειξαν ότι δεν είναι πιόνια της Αμερικής, αλλά όταν θυμώνουν χρησιμοποιούν τα δικά τους αεροπλάνα.

Ο παντοδύναμος Τσάρος, επειδή μπορεί πάντα να καταγγέλλει την κακιά και υποκριτική Δύση που στήνει χημικές επιθέσεις εδώ κι εκεί, χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι περισσότερο.

Αλλά πάνω απ’όλους ο Ασαντ, ο «Μπασάρ ο χημικός» όπως τον χαρακτήριζε τις προάλλες ένας ισπανός αρθρογράφος, που κόντεψε πριν από λίγα χρόνια να χάσει την εξουσία – και να τον κρεμάσουν όπως τον Σαντάμ ή να τον λιντσάρουν όπως τον Καντάφι – και σήμερα είναι ξανά κυρίαρχος στη χώρα του. Εστω κι αν χρειάστηκε να χάσουν τη ζωή τους κάπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι και να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς μερικά εκατομμύρια ακόμη. Εστω κι αν η Συρία είναι ουσιαστικά ένας δορυφόρος της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Ας ηρεμήσουν λοιπόν πολιτικοί αναλυτές, δημοσιολογούντες και συνωμοσιολόγοι. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος αναβάλλεται.