Οι παιδικές χαρές της θλίψης: Τι είδαμε στη Ζαγορά του Πηλίου

Στείλτε μας τις δικές σας άπόψεις και εικόνες από παιδικές χαρές και παιδότοπους στην περιφέρεια

Πεμ 3/9/2009 6:00 μμ
«Αγαπητοί φίλοι,
Αν σας ενοχλούν οι ατέλειες και οι κακοτεχνίες στις παιδικές χαρές της Ζαγοράς, έχετε τις παρακάτω επιλογές:
Να μην πάτε στην παιδική χαρά.
Να πάτε στην καινούργια παιδική χαρά στο Γαλαξίδι.
Να μην πάτε πουθενά.
Να πάτε στο σπίτι του Στέφανου (προλαλήσαντα) και της Κατερίνας που, και χώρο έχουν, και φιλόξενοι είναι, και αγαπούν τα παιδιά.
Άντε γεια!»
Νίκος Κυριακίδης

Τρι 1/9/2009 7:31 μμ
«Όντας συχνός επισκέπτης της περιοχής, καθ» όλη τη διάρκεια του έτους, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Όλα τα προηγούμενα αρνητικά σχόλια, για τις παιδικές χαρές, τις συγκοινωνίες, τους δρόμους κ.α. έχουν σίγουρα μία δόση αλήθειας, τα έχω δει με τα μάτια μου.
Πού οφείλεται, δεν μπορώ να πω ο ίδιος.
Έχω ακούσει συχνά να λένε ότι η Ζαγορά δεν έχει αναπτυχθεί τουριστικά όσο άλλα χωριά του Πηλίου (όπως λχ η Πορταριά), μιας και οι περισσότερες οικογένειες έχουν κάποια εισοδήματα από την μηλοκαλλιέργεια (τα περίφημα μήλα ΖΑΓΟΡΙΝ), και συνεπώς δεν εξαρτώνται από τον τουρισμό στον ίδιο βαθμό. Άλλοι πάλι λένε ότι φταίει η απόσταση, γιατί πράγματι η Ζαγορά και το γειτονικό Πουρί είναι τα πιο απομακρυσμένα χωριά του Πηλίου.
Αυτό που είμαι όμως σε θέση να γνωρίζω, είναι το εξής:
Η πανέμορφη Ζαγορά, το κεφαλοχώρι του Πηλίου, είναι ένα από τα λιγοστά χωριά της περιφέρειας που μπορεί και «»κρατάει»» τον κόσμο του. Το πως το καταφέρνει, μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος επισκεφθεί αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Δε θα συμφωνήσω επίσης στο ότι υπάρχει πρόβλημα παιδείας στη Ζαγορά, πατρίδα πολλών σημαντικών πνευματικών προσώπων, που σφράγισαν την ιστορία του χωριού με την αγάπη τους για αυτόν τον τόπο.
Θεωρώ, σε κάθε περίπτωση, ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος της Ζαγοράς είναι λίγο πολύ τα ίδια με ολόκληρης της ελληνικής περιφέρειας. Εισπράττει αδιαφορία ή υποσχέσεις από τα κέντρα εξουσίας, και πορεύεται προσπαθώντας για τα βασικά και αναγκαία. Με αυτό ως δεδομένο, αναμενόμενες και οι όποιες (πράγματι, υπαρκτές) ελλείψεις στις υποδομές.
Προσοχή! Δεν δίνω συγχωροχάρτι στους τοπικούς άρχοντες. Η εταιρία στην οποία εργάζομαι πρόσφατα έκανε δωρεά σε Δήμο του Ν.Θεσσαλονίκης τα παιχνίδια για μια πλήρη παιδική χαρά, όλα ξύλινα, αγορασμένα από εταιρία με CE, ISO κλπ, έναντι του ποσού των 3.000 ευρώ. Εντάξει, πιστεύω ότι θα μπορούσε να διαθέσει ο Δήμος Ζαγοράς ένα έστω μικρότερο ποσό για να συνεφέρει την εν λόγω παιδική χαρά, πίσω απ» τον Αη Γιώργη, στην κεντρική πλατεία.
Να σας πω όμως κάτι ακόμη; Αν ξεκινήσετε από μακριά έχοντας αποφασίσει να ανέβετε το βουνό των κενταύρων, και φτάσετε μέχρι τη μαγευτική Ζαγορά, δεν νομίζω ότι το ζητούμενο (για εσάς και τα παιδιά) θα πρέπει να είναι άλλη μία (καλή) παιδική χαρά. Περπατήστε μαζί τους στα μονοπάτια του βουνού, κεράστε τους μια ντόπια λεμονάδα «»εψα»» στην πλατεία του Πουρίου, σκαρφαλώστε μαζί τους μέχρι το εκκλησάκι του Άθανα, ή αφήστε τα να παίξουν γύρω από τα αιωνόβια πλατάνια της πλατείας του Αη Γιώργη. Πιστέψτε με. Θα έχουν να το θυμούνται.» Στέφανος Νικολαϊδης

Τρι 1/9/2009 11:38 πμ
«Για όσους γνωρίζουν τη Ζαγορά, τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά. Δεν έχουν όμως καμία σχέση με το παιχνίδι των παιδιών. Οι δυνατότητες παιχνιδιού για τα παιδιά παραμένουν πλούσιες όπως πάντα, αφού οι αυλές, οι πλατείες, τα μονοπάτια, τα κτήματα αφθονούν και προσφέρονται για παιχνίδι πολύ και γνήσιο. Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Η παιδική χαρά, γέννημα και θρέμμα των πόλεων όπου εξαφανίστηκαν οι αυλές, είναι κατ»ουσία (ευτυχώς) περιττή στη Ζαγορά και κατά τη γνώμη μου προδίδει μάλλον επαρχιωτισμό και άσκοπο μιμητισμό παρά ο,τιδήποτε άλλο (φυσικά η χαλασμένη κούνια πρέπει να διορθωθεί εφόσον υπάρχει). Aς δούμε τα πραγματικά προβλήματα του προνομιούχου και μοναδικού αυτού τόπου.» Δ. Καραγιαννακίδης

Τετ 26/8/2009 8:35 μμ
«Τα Υπέροχα Παιδιά της Ζαγοράς

Φέτος διάλεξα για τις διακοπές μου τη Ζαγορά. Και, καθώς βλέπω το ποτήρι γεμάτο τουλάχιστον κατά τα 3/4, έχω να πω πολλά καλά γι»αυτήν. Μου κάνουν εντύπωση όλα αυτά τα παράπονα που έχουν γραφεί γι»αυτή σε αυτή τη σελίδα. Δηλαδή δεν είδε κανείς καμία ομορφιά; Λοιπόν, εγώ έχω διαφορετική εμπειρία: Παρ» όλο που κι εγώ αιτούμαι απαιτητικά να γίνει η παιδική χαρά της Ζαγοράς ασφαλής, στην πραγματικότητα δε ζηλεύω καθόλου τη φωσφοριζέ πλαστικούρα της παιδικής χαράς (φρίκης) του Γαλαξιδιού, ακόμα και χωρίς graffiti. Αλλά στις φωτογραφίες που επισυνάψατε εδώ, δεν υπάρχουν παιδιά. Πού ήταν λοιπόν τα παιδιά; Θα σας πω:

Καθώς έφτανα στη Ζαγορά με το λεωφορείο, συνάντησα το πρώτο. Ταξίδευε μόνος του. Μιλούσε στο κινητό (ώρα, δυστυχώς), σα μεγάλος. Σαν μπίζνεσμαν. Κανονίζοντας τι θα κάνουν με τους φίλους του κτλ. Τον θαύμασα. Είχε φοβερή ωριμότητα. Μιλήσαμε λίγο.

Το δεύτερο ήταν το πεντάχρονο παιδί των ιδιοκτητών του υπέροχου, αυθεντικού ξενώνα που με φιλοξένησε. Με συντρόφεψε κάθε μέρα στο πρωινό μου. Του φαινόταν παράξενο που ήρθα μόνη μου. Με ρωτούσε πού είναι ο άντρας μου, και του έλεγα ότι «είναι κακό παιδί». Ενδιαφέρθηκε για μένα: «Γιατί είναι κακό παιδί»; ρωτούσε. «Διότι πήγε σε άλλο βουνό!» απαντούσα. Κάθε πρωί που κατέβαινα αργά για πρωινό, διέκοπτε το παιχνίδι του, καθόταν πλάι μου, και ψαρεύαμε τις σταφίδες μέσα από το μούσλι, και του τις έδινα. Γιατί του άρεσαν οι σταφίδες, και όχι οι νιφάδες βρώμης. Μου έλεγε ότι τα αλλαντικά (που έτρωγα) κάνουν κακό, και να μην τα τρώω. Του έλεγα ότι τα τρώω μόνο στις διακοπές. Το παιχνίδι μας ήταν ένα κοντό και χοντρό σκοινί που πετάγαμε ψηλά μέχρι να πιαστεί στα κλαδιά ή σε κάποια στέγη. Τα κατάφερνε! Του κατέβαζα τοσκοινί, έριχνα κι εγώ, και μετά ψάχναμε ώρα πώς να το κατεβάσουμε με σκουπόξυλα! Όλα αυτά δημιούργησαν μέσα σε μια εβδομάδα μια αναγνωρίσιμη κατάσταση, που πιστεύω ότι θα τη θυμόμαστε όλοι εκεί.

Το τρίτο παιδί το συνάντησα όπως επέστρεφα με το λεωφορείο από τη Ζαγορά προς Βόλο, και ταξίδευε κι αυτό μόνο του. Το λεωφορείο μπλόκαρε στην έξοδο της Περαχώρας, και έλεγα σε ένα γνωστό δίπλα μου ότι κακώς βάζουν σε τέτοια μέρη τόσο μεγάλα λεωφορεία. Όταν ακούω μια ευγενέστατη και αρχοντική φωνούλα: «Κυρία, γιατί το λέτε αυτό; Εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ τα μεγάλα λεωφορεία! Και το όνειρό μου είναι να είχαμε διώροφα»! Συζητήσαμε μαζί μέχρι το Βόλο. Οι μεγαλύτεροί του, μπασμένοι «στα κόλπα», τον είχαν ποτίσει με περίεργες ιδέες: Φέτος που μπαίνει στο Γυμνάσιο), δε θ» ανοίξουν τα σχολεία, λόγω της γρίπης, αλλά και ν» ανοίξουν, οι καθηγητές θα κάνουν όλο απεργία. Κι αν δεν κάνουν, θα κάνουν οι μαθητές καταλήψεις. Μου ζήτησε με το φυσικότερο τρόπο του κόσμου να του πω (σαν καθηγήτρια) αφορμές που θα δικαιολογούσαν μια κατάληψη! Να του δώσω ιδέες δηλαδή! Είχε πολύ απλοϊκές «αιτίες»- παραδείγματα στο μυαλό του, π.χ. κάποιοι είχαν απαιτήσει στρογγυλές τυρόπιττες αντί για τετράγωνες (!). Του εξήγησα ότι κατάληψη γίνεται (αν γίνει) μόνο για πολύ σοβαρά πράγματα, όπως είναι η ασφάλεια των παιδιών και οι υπερβολικές κτιριακές ελλείψεις. Με βεβαίωσε ότι το σχολείο του είναι πολύ ωραίο! Του είπα ότι είμαι κατά των καταλήψεων, γιατί δε θέλω να μένω μακριά από ένα μέρος που αγαπώ, δηλαδή το σχολείο, ούτε από τα παιδιά. Ότι με πληγώνει να μη με αφήνουν οι ίδιοι οι μαθητές μου να μπω. Από τα λόγια του κατάλαβα ότι θεωρούσε δεδομένο ότι οι καθηγητές είναι κατ» αρχήν «εχθροί» με τους μαθητές, εκτός λίγων εξαιρέσεων. Και όλα αυτά τα έλεγε με τη μεγαλύτερη ευγένεια, λεπτότητα, χαριτωμένη αφέλεια, αξιοπρέπεια και φιλικότητα! Με ρώτησε μάλιστα αν μπορεί να μου μιλά στον ενικό (φυσικά και ναι!). Του εξήγησα ότι εμείς δεν αισθανόμαστε έτσι. Δε θεωρούμε τα παιδιά αντιπάλους. Εδώ όμως πρέπει να σκεφτούμε ποιοι του παρουσίασαν έτσι την πραγματικότητα, γιατί προφανώς αυτό δεν είχε ευθύνη.

Το τέταρτο παιδί (όχι Ζαγοριανός) το συνάντησα από Αλμυρό προς Αθήνα. Κι αυτός ταξίδευε μόνος του. Η συζήτηση άρχισε από ένα τυχαίο «τι ώρα είναι» και «ποιο είναι το δικό μας λεωφορείο» (δηλαδή εγώ απορούσα, ενώ αυτός ήξερε!). Εξαιρετικά ώριμος, σοβαρός, ενημερωμένος. Από μορφωμένη οικογένεια. Έμπαινε στο Λύκειο, με αισιόδοξη και προσγειωμένη διάθεση. Ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Ισορροπημένος, με χιούμορ… Μιλούσαμε σε όλη τη διαδρομή!!!

Λοιπόν, μπορεί ο «δικός μου» να είχε πάει «σε άλλο βουνό», αλλά στις διακοπές αυτές δεν ήμουν καθόλου μόνη. Και τα παιδιά έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Είχαμε παραγωγικές συζητήσεις, χιούμορ, καλή διάθεση,
ΝΟΗΜΑ. Και κανένα δε φαινόταν να προτιμά να βρίσκεται σε μια πλαστική κιτρινοκόκκινη ή σιδερένια ξεχαρβαλωμένη παιδική χαρά. Είχαν κι άλλα πράγματα να κάνουν! Εξάλλου, στην πλατεία της Ζαγοράς τα παιδιά παίζουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ, γιατί τα τραπεζοκαθίσματα δεν την έχουν καλύψει 100%, όπως στη Βυζίτσα, την Τσαγκαράδα και αλλού, για να στρογγυλοκαθόμαστε εμείς, οι μεγάλοι. Α, και πριν κλείσω, να αναφέρω (και να ευχαριστήσω θερμά) και μια υπέροχη παρέα φιλόξενων συνταξιούχων σε μια πανσιόν παλιάς εποχής στο Χορευτό, που και μ» αυτούς γίναμε αντίστοιχα φίλοι, τα απογεύματα που έφτανα κατακουρασμένη από την πορεία στα μονοπάτια που συνδέουν τη Ζαγορά με το Χορευτό. Ειλικρινά, με όλη αυτή τη μαγεία, της φύσης και των ανθρώπων, δεν έχω διάθεση να καταγράψω το υπόλοιπο 1/4 του (μισοάδειου) ποτηριού! Φιλικά.»
Μαρία-Στέλλα Αλούπη, Βιολόγος

Πεμ 20/8/2009 11:47 πμ
«Αγαπητοί κύριοι, Όσον αφορά το άρθρο σας με θέμα την Ζαγορά Πηλίου έχω να παρατηρήσω τα ακόλουθα.

Επειδή είμαι τακτικός επισκέπτης τηςπεριοχής για δεκαετίες, μιας περιοχής που θεωρώ πως είναι μια από τις πλέονπρονομιούχες της Ελλάδος,έχω άποψη για αρκετά πράγματα.Όλα αυτά που παρατηρήσατε προκύπτουν από το πολύ χαμηλόεπίπεδο παιδείας πουπροκαλείται από την νοοτροπία τωνανθρώπων.

Λοιπόν μάθετε ότι οι γονείς αποσύρουν τα παιδιά τουςαπό τα σχολεία, φοβούμενοι προφανώς την απομάκρυνσή τους από τα χωριά. Τους αγοράζουν μηχανάκια χωρίς εξατμίσεις με τα οποία γυρίζουν όλη την ημέρα.

Από το ΛύκειοΖαγοράς εφέτος στις πανελλήνιες εξετάσεις μου είπαν πως πέρασε ένας (1) και αυτός από άλλο χωριό. Από άλλο χωριό δεν πέρασε κανένας στις Πανελλήνιες εξετάσεις.

Αν γνωρίζατε τι συμβαίνει σταΣχολείαείμαι βέβαιος ότι δεν θα γράφατεκαν για τις παιδικές χαρές.

Ιερέας της περιοχής, ακούστε καλά, απεκάλεσε τους κατοίκους » στόκους«.Δενγνωρίζω αν υπάρχουνκάποιοι που να ενδιαφέρονται ????????????

ΚΡΙΜΑ ?????????????.
Σας ευχαριστώ.» Σίνης Ευάγγελος

Τετ 19/8/2009 10:48 μμ
«Μπράβο σας που αναδυκνύετε το πρόβλημα στη Ζαγορά, αλλά και γενικά στην ξεχασμένη επαρχία…
Λυπάμαι για τον όμορφο τόπο μου…» BK

Τετ 19/8/2009 4:45 μμ
«Στη Μακρυρράχη Πηλίου (16/8/2009) γινόταν παραδοσιακός γάμος, σχεδόν όλο το χωριό συνόδευε τη νύφη στην εκκλησία. Όποιος γνωρίζει ο Δρόμος της Μακρυρράχης είναι πολύ στενός και πολύ εύκολο να φρακάρουν τα αυτοκίνητα καθώς είναι διπλής κατεύθυνσης και οι χωριανοί παρκάρουν όπου βρούν και τους βολεύει.
Με όλο τον κόσμο να συνοδεύει τη νύφη στην εκκλησία, την αστυνομική διεύθυνση του Δήμου Ζαγοράς άφαντη, καθυστερήσαμε 60 λεπτά μέχρι να βγούμε στον Κισσό για τον δρόμο Κισσός – Χάνια.
Πανζουρλισμός…και τι είπε μια ηλικιωμένη γυναίκα του χωριού;
«ΤΙ ΗΡΘΑΤΕ ΕΔΩ; ΣΑΣ ΦΩΝΑΞΕ ΚΑΝΕΝΑΣ;»
Με λίγα λόγια…ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΛΛΟΥ.
Η κατάσταση επιεικώς απαράδεκτη, στο αστυνομικό τμήμα μας έκλειναν τα τηλέφωνα λέγοντας: και τι να κάνουμε εμείς…άιντε!
Τα συγχαρητήριά μας. Μετά μπορούμε να κάνουμε καμπάνιες για τον τουρισμό….» ΑΒ

Τετ 19/8/2009 4:34 μμ
«Είναι προφανής η σημασία που δίνουν στα παιδιά στο Δήμο Ζαγοράς. Οι κούνιες μοιάζουν να είναι άνω των 30 ετών…Συγχαρητήρια!» ΑΒ

19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009
«Αγανακτήσαμε και στεναχωρεθήκαμεκατά τις καλοκαιρινές μας διακοπέςστην αγαπημένη μας Ζαγορά -σε αυτό τοιστορικό και πανέμορφο χωριό του ανατολικού Πηλίου- με την κατάστασητων παιδικών χαρώνστις συνοικίες του χωριού.
Στην Αγία Κυριακή, στον Άγιο Γεώργιο αλλά μέχρι καιστην εκκλησία της Μεταμόφωσης, οι κούνιες, οι τσουλήθρες και τα άλλα λιγοστά παιχνίδια ήταν σε άθλια κατάσταση. Είδαμε μεταξύ άλλων:

• Σπασμένεςκαισκουριασμένες τσουλήθρες σε ένα χωριό που μαθήτευσαν μεταξύ άλλων ο Ρήγας Φεραίος και ο Ανθιμος Γαζής.
• Επικίνδυνα καρφιά και βίδεςστις ξεχαρβαλωμένες ξύλινες και μεταλλικές κατασκευέςπίσω από τον Αγιο Γεώργιο, πρότυπο Πηλιορείτικης τρίκλιτης εκκλησίαςτου 18ου αι.
• Σκουπίδια, πεταμένες πλάκες καιένασπασμένο παγκάκιδίπλα στην ιστορική βιβλιοθήκη της Ζαγοράς η οποία ιδρύθηκε το 1762,και στην οποίαυπάρχουνχειρόγραφα καισπάνιες εκδόσεις του 18ου αιώνα.
• Στραβές κούνιεςκαιτραμπάλες χωρίς χερούλια σε ένα πλούσιοτόπο, όπου καλλιεργείται το περίφημο Ζαγοριανόμήλο και όπουδραστηριοποιείταιένας από τους πρώτους συνεταιρισμούς της Ελλάδας.

Τινα πει κανείς στα παιδιά των κατοίκων που δεν έχουν που να παίξουν; Εμείς δεν ξέραμε τι ναπούμε στο Ζαγοριανό κορίτσι που, ενώ έπαιζε με τους φίλουςτης, έσκισε το παντελόνι της σε ένα καρφί που προεξείχε.

Για ποιον«Κήπο Μαθητών και Μαθητριών Ζαγοράς» μιλάμε λοιπόν;Ανο βρεφονηπιακός σταθμός της Ζαγοράςδεν επαναλειτουργήσει από το Σεπτέμβριο -όπως πολλοί ελπίζουν- αλλοίμονο στους γονείς που θα ψάχνουνείτε για φύλαξη για τα παιδιά τους, ή για χώρους απασχόλησης των παιδιών τους!»
Ξένια Π. Παπασταύρου(19 Αυγούστου 2009)

in.gr Αγροτουρισμός