Perfume: The Story of a Murderer – Κριτική

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 δύο μυθιστορήματα με αστυνομική πλοκή και με υπόθεση που διαδραματιζόταν στη μεσαιωνική Ευρώπη έγιναν από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Το ένα, το πασίγνωστο «Όνομα του Ρόδου», μεταφέρθηκε στην οθόνη σχεδόν αμέσως. Το δεύτερο καθυστέρησε μια εικοσαετία. Αν και σημαντικοί δημιουργοί της έβδομης τέχνης είχαν ενδιαφερθεί για το «Aρωμα» (Σκορτσέζε, Φόρμαν, Κιούμπρικ), ο Γερμανός συγγραφέας Πάτρικ Ζίσκιντ δεν έδινε τη συγκατάθεσή του. Τελικά, το 2001, παραχώρησε τα δικαιώματα στον παραγωγό Μπερντ Αϊχινγκερ. Οι φήμες λένε ότι εισέπραξε περί τα δέκα εκατομμύρια ευρώ. Έτσι, η ιστορία του Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ, του νεαρού που ξεχώριζε όλες τις μυρωδιές του κόσμου και που κατέληξε να σκοτώνει κοπέλες για να δημιουργήσει ένα σπάνιο άρωμα, πήρε το δρόμο για τα πλατό. Ο επίσης Γερμανός Τομ Τίκβερ ανέλαβε τη σκηνοθεσία, έχοντας στη διάθεσή του προϋπολογισμό της τάξεως των 50.000.000 ευρώ. Μέχρι το 2006, οπότε προβλήθηκε στις αίθουσες, το «Das Parfum» κατείχε τον τίτλο της πιο πολυδάπανης γερμανικής παραγωγής όλων των εποχών. Σάρωσε τα γερμανικά κινηματογραφικά βραβεία και στα βραβεία της Βαυαρίας απέσπασε δύο διακρίσεις: Σκηνοθεσίας και Σκηνικών.
Το κινηματογραφικό «Aρωμα» πετυχαίνει εν μέρει το ακατόρθωτο: να αποδώσει με εικόνες την ικανότητα του ήρωα να οσφραίνεται αντικείμενα και ανθρώπους. Το πρώτο μέρος του φιλμ, και ειδικά η πρώτη επαφή του Γκρενούιγ με τη γυναικεία μυρωδιά, προϊδεάζει το θεατή για κάτι εξαιρετικό. Στο δεύτερο μέρος η μαγεία χάνεται. Οι αλλεπάλληλοι φόνοι και η κορύφωση, με το ομαδικό όργιο, δεν είναι ό,τι πιο εμπνευσμένο έχουμε δει στο σινεμά. Φυσικά, η ταινία έχει αρετές. Έχει έναν Ντάστιν Χόφμαν, που εμφανίζεται ένα τέταρτο περίπου και κλέβει την παράσταση. Έχει ατμοσφαιρική φωτογραφία και προσεγμένη μουσική επένδυση. Το πιο εντυπωσιακό της στοιχείο, όμως, είναι η σκηνογραφία. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι όλο το έργο είναι ο σκηνικός διάκοσμος: ένα Παρίσι του 1738, σκοτεινό, γεμάτο βρόμικα σοκάκια, με τα αρωματοπωλεία να πασχίζουν να καλύψουν όλη αυτή την μπόχα χώρων και ανθρώπων.
Αυτή η αρτίστικη ανάπλαση της γαλλικής πρωτεύουσας και εν γένει της Γαλλίας του 18ου αιώνα αποδίδεται αρκετά πιστά στην ελληνική Ειδική Έκδοση των δύο δίσκων. Η αναμορφική εικόνα δείχνει λαμπρή στα ημερήσια πλάνα, με τα ζωηρά χρώματα των λουλουδιών να γεμίζουν το κάδρο στις σκηνές όπου τα άνθη συλλέγονται και οδηγούνται στο ανθοστακτήριο. Στις νυχτερινές λήψεις, όπου επικρατεί το φως των κεριών και των πυρσών, η λεπτομέρεια διατηρείται σε πολύ καλά επίπεδα, με την οξύτητα να μοιάζει λίγο «τσιμπημένη». Δεν συμβαίνει το ίδιο στα πολύ σκοτεινά πλάνα, στα οποία το πρωτόκολλο MPEG-2 δεν βοηθά ώστε να διατηρηθεί συμπαγής η εικόνα. Αμφότερες οι μπάντες έχουν όγκο, με τα περιφερειακά ηχεία να δημιουργούν μια αρκετά καλή ψευδαίσθηση χώρου.
Πρόσθετο υλικό υπάρχει και στα δύο DVD. Στον πρώτο δίσκο το κυρίως πρόγραμμα συνοδεύεται από μπάντα με σχόλια του σκηνοθέτη. Ο Τίκβερ μιλά γερμανικά και οι συνοδευτικοί υπότιτλοι είναι στα αγγλικά(!). Ο δεύτερος δίσκος περιέχει τον κύριο όγκο των έξτρα. Στο ωριαίας περίπου διάρκειας Making of μαθαίνουμε για την άρνηση του συγγραφέα να παραχωρήσει τα δικαιώματα του βιβλίου, ενώ ο σεναριογράφος μιλά για τα προβλήματα που αντιμετώπισε, όταν θέλησε να «περιγράψει» τις μυρωδιές με εικόνες. Σε άλλες ενότητες, μικρότερης διάρκειας, παρακολουθούμε στιγμιότυπα από τα γυρίσματα. Πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, ότι σε ορισμένες σκηνές χρησιμοποιήθηκαν φωτεινά μπαλόνια (δίνουν φως παρόμοιο με αυτό του φεγγαριού), ότι στην αναπαράσταση της αγοράς του Παρισιού η δυσοσμία των σάπιων ψαριών ήταν αφόρητη και ότι το ομαδικό όργιο στήθηκε στη Βαρκελώνη, με τη συμμετοχή ομάδας χορευτών.