Στο κρεβάτι με τον Μικ Τζάγκερ και την Ανίτα Πάλενμπεργκ – Στο πλατό της ταινίας Performance

Το κίνημα του Swinging London εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, κατακτώντας τον κόσμο με τον εκρηκτικό συνδυασμό σεξ, ροκ εντ ρολ και αντισυμβατικών outfit. «Ήταν η μεταπολεμική περίοδος στην Αγγλία, όταν όλα ξαναζωντάνεψαν και ξαφνικά απέκτησαν μια διαφορετική ενέργεια που εκφραζόταν κυρίως μέσω της μουσικής. Η μουσική ήταν ο μεγάλος κινητήριος μοχλός» λέει στο Another ο σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και σεναριογράφος Άντριου Μακλίαρ, ενώ θυμάται άγνωστες ιστορίες από τα γυρίσματα της ποπ ταινίας Performance του 1970.

Ο Μακλίαρ εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του και κατέληξε στο Λονδίνο, ξεκινώντας την καριέρα του ως ποδηλάτης-κούριερ για μια κινηματογραφική εταιρεία το 1966.

Κοιτώντας πίσω, ο Μακλίαρ θυμάται μια πιο απλή εποχή γεμάτη δυνατότητες και ελπίδα. «Δεν κράτησε πολύ, αλλά από το ’65 έως το ’70, η ατμόσφαιρα στο Λονδίνο ήταν υπέροχη – ανοιχτή, ελεύθερη, αισιόδοξη», λέει

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από @officialpleasekillme

«Ήταν όλοι απόλυτα προσιτοί»

Προχώρησε μέχρι να γίνει ασκούμενος στο μοντάζ, αλλά τελικά απολύθηκε. Αφού έμεινε χωρίς δουλειά, ο πατέρας του τού έδωσε μια φωτογραφική μηχανή, η οποία οδήγησε τον νεαρό σε ένα απρόσμενο μονοπάτι γεμάτο με εμβληματικές μορφές της αντικουλτούρας, όπως ο Τζον Λένον, ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, η Φρανσουάζ Αρντί, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ.

«Ήταν όλοι απόλυτα προσιτοί» λέει ο Μακλίαρ. «Αν γινόταν κάποια εκδήλωση, μπορούσες να χτυπήσεις την πόρτα ενός καμαρίνιου και ο καλλιτέχνης θα σου άνοιγε ο ίδιος. Θυμάμαι που πήγα να φωτογραφίσω τους The Who και όταν ο Κιθ Μουν άνοιξε την πόρτα, του είπα “θέλω να τραβήξω μερικές φωτογραφίες” και μου απάντησε “φυσικά, πέρασε μέσα”».

Κοιτώντας πίσω, ο Μακλίαρ θυμάται μια πιο απλή εποχή γεμάτη δυνατότητες και ελπίδα. «Δεν κράτησε πολύ, αλλά από το ’65 έως το ’70, η ατμόσφαιρα στο Λονδίνο ήταν υπέροχη – ανοιχτή, ελεύθερη, αισιόδοξη», λέει.

«Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band, το 1967, των Beatles, δεν υπήρχε κανείς στους δρόμους, γιατί όλοι ήταν στα σπίτια τους και άκουγαν αυτό το άλμπουμ. Τόσο ισχυρή ήταν η μουσική».

Ο Τζάγκερ και η Πάλενμπεργκ χοροπηδούσαν και φιλιόντουσαν σε όλη την ταινία, συχνά γυμνοί στο κρεβάτι και στην μπανιέρα, μαζί με τη Λούσι (Μισέλ Μπρετόν), με φήμες για πραγματικό σεξ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων

Η εμφάνιση της μαφίας

Αλλά υπήρχε και μια άλλη, εξίσου ισχυρή, αν όχι αντίθετη δύναμη, που αναδυόταν από το υπόγειο του Λονδίνου. Γκάνγκστερ όπως οι δίδυμοι Κρέι ήταν μόνιμοι χαρακτήρες της νυχτερινής ζωής, διαμορφώνοντας την ομάδα τους, The Firm, με πρότυπο τον Αλ Καπόνε «Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας» έγραψε ο Ρόνι Κρέι στη βιογραφία του, το 1993, με τίτλο My Story.

«Οι Beatles και οι Rolling Stones ήταν οι κυρίαρχοι της ποπ μουσικής, η Carnaby Street κυριαρχούσε στον κόσμο της μόδας… και εγώ και ο αδελφός μου κυριαρχούσαμε στο Λονδίνο. Ήμασταν αδιαμφισβήτητα άθικτοι». Αυτό μέχρι το 1968, όταν η Scotland Yard διέλυσε την οργάνωσή τους.

Την ίδια χρονιά, οι σκηνοθέτες Ντόναλντ Κάμελ και Νίκολας Ρεγκ γυρίζαν την ταινία Performance, ένα βρετανικό δράμα με θέμα τον Τσας (Τζέιμς Φοξ), έναν εκτελεστή από το Ανατολικό Λονδίνο που κρύβεται στο σπίτι ενός απομονωμένου ροκ σταρ, του Τέρνερ (Μικ Τζάγκερ).

Photo: YouTube

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη My Rock Moment (@la_woman_rocks)

Πραγματικό σεξ στα γυρίσματα

Η πειραματική ταινία ξετυλίγεται σαν ένα πυρετώδες όνειρο, με παραισθησιογόνες σκηνές ναρκωτικών, σεξ και βίας που έκαναν τα στελέχοι του στούντιο Warner Brothers να ανησυχούν.

Χρηματοδότησαν την ταινία πιστεύοντας ότι θα ήταν ένα τρελό μιούζικαλ στα πρότυπα του A Hard Day’s Night των Beatles, στοιχηματίζοντας τα πάντα στο soundtrack των Rolling Stones που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, καθώς η Ανίτα Πάλενμπεργκ, τότε κοπέλα του Κιθ Ρίτσαρντς, ανέλαβε τον ρόλο της αμφιφυλόφιλης κοπέλας του Τέρνερ, της Φέρμπερ.

Ο Τζάγκερ και η Πάλενμπεργκ χοροπηδούσαν και φιλιόντουσαν σε όλη την ταινία, συχνά γυμνοί στο κρεβάτι και στην μπανιέρα, μαζί με τη Λούσι (Μισέλ Μπρετόν), με φήμες για πραγματικό σεξ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων που επιβεβαιώθηκαν αργότερα από τον συνιδρυτή των Rolling Stones, Ίαν Στιούαρτ.

Η μοίρα ήθελε ο αδελφός του Μακλίαρ, ο Ρόμπιν, να είναι κομπάρσος σε ταινίες του Χόλιγουντ και να εργάζεται ως αντικαταστάτης φωτιστή για τον Τζέιμς Φοξ στην ταινία Performance.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη My Rock Moment (@la_woman_rocks)

Ο Μικ και η Ανίτα ήταν στο κρεβάτι με τη Μισέλ Μπρετόν

«Αφού ήταν εκεί για δύο ή τρεις μέρες, μου είπε “πρέπει να έρθεις εδώ, γιατί είναι μια πολύ περίεργη ταινία”» θυμάται ο Μακλίαρ. «Νοίκιασαν ένα υπέροχο και πολύ συντηρητικό αρχοντικό στο Knightsbridge του Λονδίνου και έστειλαν τους ιδιοκτήτες μακριά, στις Μπαχάμες, νομίζω, για τρεις μήνες. Υποσχέθηκαν να το αφήσουν όπως ήταν, αλλά δεν το έκαναν. Η πόρτα, που βρισκόταν στο δρόμο, ήταν πάντα ανοιχτή και ο κόσμος πηγαινοερχόταν όλη μέρα».

Ο Ρόμπιν ρώτησε αν ο μικρότερος αδελφός του, ο Άντριου, που τότε ήταν 17 ετών, μπορούσε να επισκεφθεί το πλατό.

«Είπαν, φυσικά, οπότε μπήκα και απλά έμεινα εκεί», λέει ο Μακλίαρ. «Συνέχισα να πηγαίνω κάθε μέρα και έμενα εκεί για όλο το γύρισμα. Στο τέλος κάθε λήψης, φώναζαν “πού είναι ο Άντριου;”, με πήγαιναν στο δωμάτιο και μου έλεγαν “μπορείς να μείνεις τέσσερα ή πέντε λεπτά”, ενώ ο Μικ και η Ανίτα ήταν στο κρεβάτι με τη Μισέλ Μπρετόν».

Ο Μακλίαρ δεν μιλούσε πολύ καθώς φωτογράφιζε τη σκηνή, δεν ήθελε να διαταράξει το λαμπερό πλέγμα της μποέμικής ομορφιάς, του πόθου και της φαντασίας.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Great Indoors (@shopgreatindoors)

Η λάθος κίνηση

«Δεν ήμουν επαγγελματίας φωτογράφος και ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ως τέτοιο» εξηγεί ο Μακλίαρ. «Δεν τους ζήτησα να κάνουν τίποτα. Ήταν στο κρεβάτι και μιλούσαν μεταξύ τους, και πού και πού κοίταζαν την κάμερα. Τους έλεγα απλώς να μου ρίξουν μια ματιά για ένα λεπτό. Και μετά έφευγα. Ήμουν εκεί για περίπου μια εβδομάδα και τελικά κάποιος είπε “λοιπόν, ποιος είναι αυτός ο τύπος;”».

Η ερώτηση ήρθε την επόμενη μέρα, όταν ο Μακλίαρ πάτησε κατά λάθος τον αστράγαλο του Τζάγκερ ενώ στεκόταν πάνω από στο κρεβάτι, προσπαθώντας να βρει μια διαφορετική οπτική γωνία της σκηνής.

Και με αυτό το συμβάν, η τυχαία συνάντηση έφτασε στο τέλος της. Αλλά οι φωτογραφίες, όπως και η ταινία, ζουν στην έκδοση Performance: The Making of a Classic (Coattail Publications).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 23 (@highsnob23)

«Ένας τυχαίος φωτογράφος»

Οι υπεύθυνοι του στούντιο δεν κατάφεραν ποτέ να κατανοήσουν πλήρως την ταινία, την άφησαν στην άκρη για δύο χρόνια, δοκίμασαν διάφορες εκδοχές, αλλά δε μπόρεσαν να βρουν τη λύση, πριν τελικά την κυκλοφορήσουν σε διάφορες εκδοχές το 1970.

Οι κριτικοί ήταν εξαιρετικά απογοητευμένοι, αν όχι εντελώς σοκαρισμένοι, αλλά τα υποτιμητικά τους σχόλια δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την ταινία Performance να αναδειχθεί σε αυτό που σήμερα αναγνωρίζεται ως κλασικό έργο του βρετανικού κινηματογράφου.

Το ανοιχτό και πειραματικό τοπίο της ταινίας προσέλκυσε διασημότητες όπως ο φωτογράφος Σέσιλ Μπίτον, ο οποίος φωτογράφισε επίσης το σετ της ταινίας. «Υπάρχουν πολλοί διακεκριμένοι φωτογράφοι που αναδείχθηκαν εκείνη την περίοδο και εξακολουθούν να εργάζονται μέχρι σήμερα» λέει ο Μακλίαρ. «Εγώ δεν ήμουν ένας από αυτούς. Ήμουν ένας τυχαίος φωτογράφος».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mick Jagger (@mickjagger)

*Με στοιχεία από anothermag.com