Νεκροφιλία ως σέξι ψυχαγωγία; Η εμμονή με τον Χασάπη Εντ Γκέιν και η εμπορευματοποίηση του πόνου στο Monster του Netflix

Το Νοέμβριο του 1957, στο επαρχιακό Πλέινφιλντ του Ουισκόνσιν, οι αρχές αποκάλυψαν μια αλήθεια τόσο φρικιαστική που κατέρριψε τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και του χειρότερου εφιάλτη. Τώρα το Netflix επιστρέφει στον εφιάλτη του Εντ Γκέιν και το κοινό δεν μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα του αλλού -ξανά.

Η βία ήταν ωμή, πραγματικά αδιανόητη. Στην απομονωμένη αγροικία του Εντ Γκέιν, η 58χρονη ιδιοκτήτρια καταστήματος υλικού Μπέρνις Γουόρντεν βρέθηκε κρεμασμένη ανάποδα, αποκεφαλισμένη και «ξεκοιλιασμένη σαν ελάφι».

Η Γουόρεν ή μάλλον ό,τι είχε απομείνει από αυτή ήταν ανάμεσα σε μια μακάβρια συλλογή, φτιαγμένη από λείψανα που ο Γκέιν έκλεβε από νεκροταφεία. Κρανία που είχαν μετατραπεί σε μπολ, μάσκες προσώπου, και το διαβόητο «γυναικείο κοστούμι» ραμμένο από ανθρώπινο δέρμα.

Ο τοπικός σερίφης, Αρτ Σλάι, αναφέρθηκε ότι ήταν τόσο βαθιά διαταραγμένος από τη σκηνή, που οι οικείοι του απέδωσαν σε αυτήν τον πρόωρο θάνατό του από καρδιακή ανεπάρκεια το 1968, σε ηλικία 43 ετών. Δεν πρόλαβε να δει τη δίκη του Γκέιν.

Αυτή η ανείπωτη βαρβαρότητα κατέστησε τον Γκέιν τον πλέον επιδραστικό δολοφόνο στην ποπ κουλτούρα -επιδραστικός γιατί έγινε έμπνευση για τον Νόρμαν Μπέιτς του Άλφρεντ Χίτσκοκ στο Ψυχώ, τον Λέδερφεϊς στο μοχθηρό Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι και τον Μπάφαλο Μπιλ στη Σιωπή των Αμνών.

«Ο Εντ Γκέιν δεν έμοιαζε με τον Τσάρλι Χάναμ. Δεν θα έπρεπε να είναι σέξι»

Σε αντίθεση με τον Τζέφρι Ντάμερ (τον κανίβαλο του Μιλγουόκι που ήταν και το θέμα της ανθολογίας του Ράιν Μέρφι, Monsters, στο παρελθόν) ή τον σύγχρονο του, τον κατά συρροή δολοφόνο Τζον Γουέιν Γκέισι, ο Γκέιν δεν ήταν ένας serial killer — τα θύματα του, τουλάχιστον αυτά που γνωρίζουμε, ήταν δύο. Τα υπόλοιπα ανθρώπινα «αξεσουάρ» του ήταν κατασκευασμένα από πτώματα που είχε κλέψει από νεκροταφεία.

«Οι δύο γυναίκες που σκότωσε ο Γκέιν, τις εκτέλεσε πολύ γρήγορα, απλώς και μόνο επειδή του θύμιζαν τη μητέρα του, και πιθανότατα είχε ξεμείνει από πτώματα στο τοπικό νεκροταφείο», λέει ο συγγραφέας αληθινού εγκλήματος, Χάρολντ Σέκτερ. «Εννοώ, ήταν ουσιαστικά ένας νεκρόφιλος». Δεν ήταν η φύση των δολοφονιών του Γκέιν που δημιούργησε έναν μυθικό κακοποιό, αλλά το ποιος ήταν και τι έκανε με τα σώματα στη συνέχεια.

«Σε κάθε κοινότητα, υπάρχει ένα σπίτι έξω από την πεπατημένη όπου τα παιδιά λένε ιστορίες ότι ζει κάποιο τέρας… Αλλά στην περίπτωση του Γκέιν, ήταν αλήθεια. Πραγματικά υπήρχε αυτό το τέρας που ζούσε σε αυτό το ετοιμόρροπο σπίτι. Ήταν σαν κάποιος θρυλικός εφιάλτης που ζωντάνεψε», λέει στον Independent με αφορμή τον τρίτο κύκλο της σειράς του Netflix, Monster, που φέρνει τον σαδιστή Γκέιν στη μικρή οθόνη απαιτώντας τηλεθέαση.

Η ρίζα του τρόμου βρισκόταν στην παιδική ηλικία του Γκέιν. Η μητέρα του, Αουγκούστα, ήταν μια φανατική θρησκευόμενη που του ενστάλαξε φόβο για τις γυναίκες και τη σεξουαλικότητα. Ο θάνατός της το 1945 οδήγησε τον Γκέιν στην απόλυτη μοναξιά και την εμμονή να την «αντικαταστήσει».

Το κοστούμι από δέρμα, σύμφωνα με την ιατροδικαστή ψυχολόγο Κάθριν Ράμσλαντ, προοριζόταν για να του επιτρέψει να «γίνει η μητέρα του – να μπουσουλήσει κυριολεκτικά στο δέρμα της». Η σχέση αυτή ενέπνευσε το κεντρικό μότο του Ψυχώ: «Ο καλύτερος φίλος ενός αγοριού είναι η μητέρα του».

Ο Σέκτερ, ο οποίος έγραψε το Deviant το 1989, είχε ταξιδέψει στο Πλέινφιλντ, μιλώντας με γείτονες και τον δικαστή της υπόθεσης νιώθοντας ότι «επινόησε ένα νέο λογοτεχνικό είδος». «Δεν θεωρούσα την περίπτωση του Εντ Γκέιν αληθινό έγκλημα. Τη θεωρούσα αληθινό τρόμο».

Το γυναικείο κοστούμι από ανθρώπινη σάρκα προοριζόταν για να επιτρέψει στον Γκέιν να «γίνει η μητέρα του – να μπουσουλήσει, κυριολεκτικά, στο δέρμα της»

Ο Γκέιν μεγάλωσε απομονωμένος. Ο πατέρας του, Τζορτζ, ήταν βίαιος αλκοολικός και η μητέρα του, Αουγκούστα, ήταν μια κυριαρχική, φανατική θρησκευόμενη που του ενστάλαξε έναν τοξικό φόβο για τις γυναίκες και τη σεξουαλικότητα.

Ο Γκέιν, ωστόσο, τη λάτρευε – ένα στοιχείο που ενέπνευσε τον Μπέιτς στο Ψυχώ και την περίφημη ατάκα: «Ο καλύτερος φίλος ενός αγοριού είναι η μητέρα του». Όταν η Αουγκούστα πέθανε το 1945, ο κόσμος του κατέρρευσε. Ο Γκέιν άρχισε να σφραγίζει τα δωμάτια που χρησιμοποιούσε η μητέρα του, ζώντας ο ίδιος σε ολοένα και πιο άθλιες συνθήκες σε ένα μικρό δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα. Όπως γράφει ο Σέκτερ είχε «χάσει τον μοναδικό του φίλο και την αληθινή του αγάπη. Και ήταν απολύτως μόνος στον κόσμο».

Μετά τη σύλληψή του, ο Γκέιν ομολόγησε ότι μεταξύ 1947 και 1952 είχε κάνει έως και 40 νυχτερινές εξορμήσεις σε τοπικά νεκροταφεία, μπαίνοντας σε «νιρβάνα» καθώς εκταφίαζε πτώματα που είχαν ταφεί πρόσφατα. Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν αργότερα στοιχεία για τουλάχιστον 10 τέτοιες ληστείες τάφων σε τρία νεκροταφεία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο της μητέρας του Αουγκούστα, ο Γκέιν άρχισε να ράβει το «γυναικείο κοστούμι» του. Σύμφωνα με την ιατροδικαστή ψυχολόγο και συγγραφέα Κάθριν Ράμσλαντ, το μακάβριο από ανθρώπινη σάρκα ένδυμα προοριζόταν να του επιτρέψει να «γίνει η μητέρα του – να μπουσουλήσει κυριολεκτικά στο δέρμα της». Για να το πετύχει αυτό, χρειαζόταν «φρέσκα» πτώματα που να έμοιαζαν με την ίδια την Αουγκούστα.

«Αυτοί οι δολοφόνοι είναι το κακό. Αυτές οι σειρές του Ράιαν Μέρφι τους μετατρέπουν σε σύμβολα του σεξ»

Κατά την ανάκριση, ο Γκέιν παραδέχτηκε τη δολοφονία της 51χρονης ιδιοκτήτριας ταβέρνας Μαίρη Χόγκαν, η οποία είχε εξαφανιστεί τον Δεκέμβριο του 1954. Το κομμένο κεφάλι της βρέθηκε στην αγροικία του – αν και ο Γκέιν ισχυρίστηκε ότι δεν θυμόταν τις συνθήκες του θανάτου της. Ο δολοφόνος αρνήθηκε επίσης ότι είχε σεξουαλική επαφή με τα πτώματα που εκταφίαζε. «Μύριζαν πολύ άσχημα» είχε πει.

Η ιστορία του Γκέιν είναι και το τελευταίο θέμα στην ανθολογία Monster του Ράιαν Μέρφι στο Netflix, με την πλατφόρμα να παραμένει αφοσιωμένη στην παραγωγή προϊόντων γύρω από τη βία αν και έχει κατηγορηθεί ότι «μετατρέπει τους κατά συρροή δολοφόνους σε ψυχαγωγία».

Μετά τη δραματοποίηση των εγκλημάτων του Τζέφρι Ντάμερ και των αδελφών Μενέντεζ, έρχεται η σειρά του Γκέιν, τον οποίο υποδύεται ο Τσάρλι Χάναμ, ένας γοητευτικός ηθοποιός, μια επιλογή που πυροδότησε έντονες αντιδράσεις.

Η κριτική εστιάζει ακριβώς σε αυτή την επιλογή casting. «Ο Εντ Γκέιν ήταν ένας από τους χειρότερους κατά συρροή δολοφόνους… και δεν έμοιαζε με τον Τσάρλι Χάναμ. Δεν θα έπρεπε να είναι σέξι», σχολίασε ένας χρήστης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλοί συμφώνησαν μαζί του. Η τάση του Netflix να προσδίδει στους δολοφόνους μια γοητεία ή μια «ρομαντική» διάσταση που τους απομακρύνει από την ωμή πραγματικότητα των πράξεών τους είναι ενοχλητική.

«Αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο Μέρφι θα ήταν να δώσει μια χρηματική αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων για την εκμετάλλευση και το συνεχές τραύμα τους»

«Εμείς πρέπει να σταματήσουμε να ρομαντικοποιούμε τους κατά συρροή δολοφόνους», έγραψε ένας άλλος χρήστης. «Αυτοί οι δολοφόνοι είναι το κακό. Αυτές οι σειρές του Ράιαν Μέρφι τους μετατρέπουν σε σύμβολα του σεξ».

Το προϊόν εγείρει ξανά το ερώτημα αν τα τέρατα γεννιούνται ή κατασκευάζονται. Η ταινία του Χίτσκοκ επικεντρώθηκε στη σεξουαλική καταπίεση του πρωταγωνιστή του. «Η ευγενική κοινωνία μας επιβαρύνει με την ψευδαίσθηση ότι αυτές οι παρορμήσεις δεν υπάρχουν», λέει ο Χίτσκοκ, τον οποίο υποδύεται ο Χόλαντερ, σε ένα πρώιμο επεισόδιο του Monster. «Αυτό μετατρέπει αυτές τις παρορμήσεις σε μυστικά που πρέπει να κρύψουμε. Αυτά τα μυστικά μας αρρωσταίνουν».

Σε πρόσφατη συνέντευξη στους New York Times, ο Μέρφι και ο συν-δημιουργός του Ίαν Μπρέναν ισχυρίστηκαν ότι δεν ενδιαφέρονται τόσο στην ψυχική ασθένεια του Γκέιν αλλά στο πώς το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και ψυχικής υγείας τον αντιμετώπισε.

«Για μένα, αυτό που είναι ενδιαφέρον δεν είναι τόσο τα εγκλήματα, αλλά όλα τα άλλα που περιβάλλουν τα εγκλήματα», δήλωσε ο Μέρφι. «Αν απομακρυνθείτε από τον Εντ Γκέιν και το μόνο για το οποίο θέλετε να μιλήσετε είναι οι δύο δολοφονίες, αυτό λέει πολλά για εσάς».

Η θέση του βέβαια εκπυρσοκρότησε. Μετά την επιτυχία του Ντάμερ (του δεύτερου κύκλου της ανθολογίας του Μέρφι), οι οικογένειες των θυμάτων του αμετανόητου κανίβαλου serial killer του Μιλγουόκι κατήγγειλαν την παραγωγή ως «εκμεταλλευτική», δηλώνοντας ότι η σειρά «ξύνει πληγές και τραυματίζει ξανά τους συγγενείς».

«Η μόνη ουσιαστική ενέργεια του Μέρφι προς τις οικογένειες των θυμάτων του Ντάμερ θα ήταν μια χρηματική αποζημίωση από τα κέρδη του Netflix για την εκμετάλλευση και το συνεχές τραύμα τους», είχε δηλώσει ο δικηγόρος Τόμας Μ. Τζέικομπσον, που εκπροσώπησε πολλές οικογένειες.

«Εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω μου» συνοψίζει με κυνισμό ο τηλεοπτικός Γκέιν για την ηδονοβλεψία του πόνου

Ο Γκέιν κατηγορήθηκε για φόνο στα τέλη του 1957, αλλά κρίθηκε ακατάλληλος να δικαστεί αφού διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Πέρασε μια δεκαετία σε ψυχιατρικά ιδρύματα προτού οι αρχές κρίνουν ότι ήταν ικανός να περάσει από δίκη.

Η δίκη του Εντ Γκέιν έγινε το 1968. Κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία της Γουόρντεν όμως κρίθηκε νομικά παράφρων και οδηγήθηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου και πέθανε το 1984, σε ηλικία 77 ετών.

Μια ιστορική φιγούρα για όλους τους καταραμένους λόγους, ο Γκέιν μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε το πιο σκοτεινό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

View this post on Instagram

A post shared by charlie hunnam fanpage (@hunnam.space)

Ο συγγραφέας Χάρολντ Σέκτερ, αναγνωρίζει τη χρησιμότητα αυτών των προϊόντων γιατί «ξορκίζουν το φόβο». Ωστόσο έχει και αυτός ενδοιασμούς για την ανθολογία βίας του Netflix που φέρνει τον Γκέιν στη μικρή οθόνη και τον δημιουργό της -όπως και πολλοί χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ειρωνεύονται την «ανήθικη εμμονή» του Ράιαν Μέρφι.

«Τον έχει μετατρέψει πολύ περισσότερο σε κατά συρροή δολοφόνο από ό,τι ήταν πραγματικά», λέει για τις ανακρίβειες στην παραγωγή. «Έχει προσθέσει σκηνές βασανισμού μιας νεαρής γυναίκας, καθώς και τη χρήση αλυσοπρίονου – πράγματα που ο Γκέιν δεν έκανε ποτέ» πρόσθεσε.

Η ιστορία του Γκέιν επιμένει να μεταφέρεται αδιάκοπα στη μικρή και μεγάλη οθόνη, να γίνεται βιβλία, graphic novels, άρθρα και έτσι θα συνεχίσει γιατί το αληθινό έγκλημα πουλάει, ο πόνος έχει κέρδη και το streaming είναι ένα θανάσιμο σπορ.

«Εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω μου» συνοψίζει με κυνισμό ο τηλεοπτικός Γκέιν. Έχει δίκιο.