Μπούργκα στη στρούγκα

Fratelli d’ Italia, Φραπέ-λι ντι Γκρέτσια, δεν υπάρχουν νέα. Ακόμα ο Πούτιν πολεμάει με τα  Ες-Ες και ψάχνει τον Γκέρινγκ, πρωθυπουργό  της Ουκρανίας που κρύβεται στο Κίεβο. Και είναι απορίας άξιον το πώς οι Ρώσοι δεν βρήκαν μέχρι στιγμής στρατόπεδα Αουσβιτς και κρεματόρια στη Ζαπορίζια – έτσι συμβαίνει: ο καθείς πολεμάει με το σκιάχτρο που επινοεί ώστε να βρει έναν σκοπό στη ζωή του. Μια καταξίωση.

Αλλοι επιβάλλουν ακόμα στις γυναίκες να ντύνονται πιγκουίνοι και με χιτζάμπ – ή με εκείνες τις αποκρουστικές γυναικείες καμπαρντίνες που βλέπουμε και στην Ξάνθη. Κι αυτό διότι είναι θέλημα του Αλλάχ, το οποίο ξέρουν μόνο αυτοί διότι έχουνε το προσωπικό e-mail του προφήτη και γνωρίζουν τα ενδυματολογικά του γούστα. (Τι άποψη να ‘χει άραγε ο ιρανός ηγέτης για το GNTM;).

Αλλοι πάνε (ακόμα) στο φεστιβάλ της ΚΝΕ κι άλλοι κάνουνε εξορκισμούς στην πλατεία Αριστοτέλους. Υπάρχουνε, δηλαδή, πολλές πρωτοπορίες στον κόσμο, δεν ξέρει κανείς τι να διαλέξει. Το να ζεις ακόμα στον εμφύλιο και να κάνεις κατασκήνωση στον Γράμμο – Βίτσι είναι κι αυτό μια πρωτοπορία – όπως και το να χορεύεις γιάνκα. Γι’ αυτό και ο ποιητής (Μιχάλης Κατσαρός) έγραψε πως το μέλλον έχει ξηρασία. Εμ, τι θα είχε με τόσες πρωτοπορίες στον κόσμο; Τους καταρράκτες της Νάουσας; Εξάλλου ο Κατσαρός έγραψε το «πάρτε μαζί σας νερό» το 1953, διότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το εμφιαλωμένο «Θεώνη» και η πηγή του Γκούρα.

Αλλοι πάνε στα κομματικά φεστιβάλ, άλλοι στην κηδεία της Ελισάβετ, άλλοι στις αντι-διαδηλώσεις κατά των γυναικών στο Ιράν, κι άλλοι στις μαζώξεις υπέρ του Πούτιν. Γεμίσαμε πρωτοπορίες. Και θυμάμαι ακόμα εκείνους τους προοδευτικούς διανοούμενους στο Παρίσι που στήριζαν τον Χομεϊνί, εναντίον του δυτικότροπου Σάχη. Δεν τους άρεσε ο Σάχης διότι είχε τη Σαβάκ, ενώ τώρα με τη θεοκρατία που ισοδυναμεί με χίλιες Σαβάκ, είναι μια χαρά. Μπούργκα και μούγκα. Μπούργκα στη στρούγκα. Και ισλαμοαριστερά – όπως λέμε «μπαουλοντίβανο».

(Μετά ρωτάς πώς φτάσαμε από τον Πεπονή στη Meloni).

Και κατά συνέπεια, αναρωτιέσαι: πώς μπορεί, πια, να ζήσει ένας κανονικός άνθρωπος ανάμεσα σε τόση παπαροσύνη; Πώς να αντέξει τόση παραφροσύνη, άρνηση, μαζοχισμό και ψέμα; Και μάλιστα εν έτει 2022  – ημερομηνία συζητήσιμη, βέβαια, εφόσον είναι τόσοι πολλοί που επιμένουν να ζούνε στη δεκαετία του 1940, στον εμφύλιο, ή σε περασμένους αιώνες, στην εποχή της Τριπολιτσάς, ή του Αμπ-Ιντ-Σαούντ που ανακάλυψε το προφιτερόλ των προφητών. Εδώ βγαίνουν διάφορα ακάρεα και ο Ακάρ και λένε σ’ εμάς, μια προαιώνια θαλασσινή χώρα, να μάθουμε κολύμπι – ποιοι; Αυτοί που ήρθανε απ’ τα βάθη της Ασίας και τα ποδάρια τους βρωμάνε, ακόμα, στέπα. Το έθνος τους δεν έχει προσφέρει ούτε το ελάχιστο στον πολιτισμό και συνεπώς, όταν τολμάνε να πιάσουν στο στόμα τους τον Ελληνισμό που έχει δώσει τα πάντα, θα πρέπει προηγουμένως να έχουν κάνει γαργάρα με ξυλόπροκες.

Ετσι συμβαίνει: έθνη κατσαπλιάδων μας απειλούν, αν και την ύπαρξή τους τη σβήνει ακόμα και μια μόνο θαμμένη ιωνική κολόνα, ή ένας στίχος του Καβάφη. Κι όμως ο κάθε παράφρων έχει βγει στο προσκήνιο και γαβγίζει και ψεύδεται ασύστολα και κυρίως: με πλήρη ανανδρία. Δεν έχουνε τη γενναιότητα να πούνε ευθέως πως λιγουρεύονται τα νησιά, ή πως ονειρεύονται μια νέα Σοβιετία και μας παπαριάζουνε περί ναζί, περί στρατιωτικοποίησης και περί τρέχα γύρευε. Αλλά όταν είσαι τόσο δειλός και ψεύτης στα λόγια, πώς μπορείς να κερδίσεις πόλεμο στην πράξη;

Μας έχουνε πρήξει, μας τα έχουνε κάνει Ζέπελιν. Ψέμα στο ψέμα, κάθε μέρα. Και αναρωτιέσαι, πάλι: όταν έρθει η ώρα του Πούτιν, τι θα απογίνει, τι θα κάνει κι εκείνη η Ζαχάροβα, που μας έλεγε πως δεν θα γίνει εισβολή στην Ουκρανία και μας ρωτούσε χαριέντως πού να πάει διακοπές; (Η ώρα των διακοπών μάλλον πλησιάζει – αν υπάρξουν διακοπές). Ταλαιπωρούνε όλο τον πλανήτη με τις αδιανόητα αλαζονικές ψευδαισθήσεις τους και επιπλέον, μόλις ζοριστούνε, θυμούνται αμέσως τα πυρηνικά – λες και τα πυρηνικά είναι ασπιρίνη που την ψάχνουμε σε πρώτη ζήτηση. Και πού θα ρίξει τα πυρηνικά ο Πούτιν; Στην Ουκρανία όπου έχει ένα σωρό δικά του στρατεύματα; Και άμα τα ρίξει στην Ουκρανία, μετά τι να την κάνει που θα είναι ακατοίκητη για διακόσια χρόνια; Ή, θαρρεί πως φοβηθήκαμε, όπως και ο Ερντογάν που μπερδεύει την Τριπολιτσά με το Πετροβαραντίν και το λυχνάρι του Αλαντίν;

Ας λένε κι ας γαβγίζουν. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς σοβιετικό αέριο, χωρίς ραχητικές ιδέες, χωρίς μπούργκες-στρούγκες, χωρίς Γράμμο-Βίτσι. Χωρίς εξορκισμούς και ψυχοσάββατα. Χωρίς τα ποικίλα ζόμπι. Και το μέλλον δεν θα έχει καθόλου ξηρασία. Ο,τι και να κάνουν εκτός και εντός, το μέλλον θα είναι δημοκρατικό, ευρωπαϊκό και μια χαρά.

Και η Μελόνι; Θα πεις. Δεν ξέρω, ρώτα τον Αντόνιο Γκράμσι.