Ενα χαράκωμα με πτώματα

Θεσμικός παράγοντας απευθύνθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας να μάθει αν υπάρχει το ενδεχόμενο επιβολής lockdown. «Δεν υπάρχει καμία περίπτωση», του είπαν. Και από δίπλα του έβαλαν τα γνωστά, για την οικονομία που δεν πρόκειται να κλείσει. Εντάξει. Θεμιτό και λογικό. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: οι ανεμβολίαστοι συμπολίτες μας είναι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια. Τι θα συμβεί αν οι εντατικές γεμίσουν και οι θάνατοι αγγίξουν ή ξεπεράσουν το τριψήφιο νούμερο; Θα τους δείχνουμε τον δρόμο προς το εμβολιαστικό κέντρο; Δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό.

Διότι ναι, η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί με μεγαλύτερη άνεση την αύξηση των θανάτων. «Σας έφερα εμβόλιο, δεν το κάνατε, καλό κατευόδιο να έχετε, δεν θα πληρώσουν οι σώφρονες την επιλογή σας». Χμ, μπορεί στα αλήθεια να το πει; Αυτό θα έστεκε, αρκεί να μην απευθύνονταν σε ένα κοινό εκατομμυρίων. Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν μπορεί να το πει, ίσως μόνο να το υπαινιχθεί. Το λέει, όμως, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Και αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί στοιχειοθετεί μία πρωτόγνωρη κατάσταση.

Δεν το έχουμε ξαναδεί, δεν το ακούσαμε ποτέ στο παρελθόν. Τα αναθέματα των εμβολιασμένων προς όσους αρνούνται να εμβολιαστούν είναι ένα είδος κοινωνικών αντανακλαστικών που αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά. Μη μου πείτε ότι δεν τα ακούτε. Κάποιοι οφείλετε να παραδεχθείτε ότι τέτοιες κουβέντες βγαίνουν και από το δικό σας στόμα. Το αισθάνεσαι στον αέρα το «ρε δεν πάνε στον διάολο, αρκετά τους παρακαλέσαμε». Ανακοινώνεται ο αριθμός των θανάτων και έρχεται από δίπλα ένα «ας πρόσεχαν». Αλλωστε έχει σταματήσει και η κουβέντα περί ΜΕΘ. Αυτή ήταν μία συζήτηση πριν έρθει το εμβόλιο. Τώρα ο θάνατος προβάλλεται περίπου ως επιλογή και ο καθένας τίθεται προ των ευθυνών του. Φοβάμαι δε, ότι κάποιες φορές ο θάνατος του άλλου αντιμετωπίζεται από κάποιους με χαιρεκακία. Μπαίνουμε σε ένα χειμώνα που δεν θα είναι όπως κανένας από όσους έχουμε ζήσει. Στην κοινωνία έχει σκαφτεί ένα χαράκωμα που γεμίζει με πτώματα. Οπως ακριβώς συμβαίνει στους πολέμους. Αλλιώς τα νομίζαμε και αλλιώς έρχονται. Εχθρός μας δεν είναι μόνο ο ιός.

Τι εννοεί ο Τσίπρας;

Ο Τσίπρας λέει ότι βρισκόμαστε στις πιο σκοτεινές μέρες της πανδημίας. Σωστό. Επίσης ελέγχει την κυβέρνηση για την αποτελεσματικότητά της. Πολύ σωστό. Είναι η δουλειά του και έχει και δίκαιο. Η κυβέρνηση έχει χάσει την μπάλα. Και καλεί τον Πρωθυπουργό να φύγει αν δεν μπορεί να χειριστεί την κατάσταση. Εδώ είναι που μας τα θολώνει κάπως και χρειάζονται διευκρινίσεις. Τι εννοεί ακριβώς ο Τσίπρας; Να πάμε σε εκλογές τώρα; Στις πιο σκοτεινές μέρες της πανδημίας; Αυτό ούτε ως αστείο δεν το λες. Να δώσει ο Μητσοτάκης τη θέση του σε κάποιον άλλον, ας πούμε κοινής αποδοχής; Αυτό, πράγματι βγάζει γέλιο. Συνεπώς μένουμε με την απορία. Τι ακριβώς εννοεί ο Τσίπρας;

Ο θεός που έγινε άνθρωπος

Συνήθως γράφουμε τα σπουδαία και τα λαμπρά για τους ανθρώπους που έγιναν θεοί. Και σκέφτομαι ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει ακολουθήσει την αντίστροφη διαδρομή. Μου θυμίζει έναν θεό που πήγε και έγινε άνθρωπος. Τον βλέπω, μαζί με τον αδερφό του, να μιλάει για τα Σεπόλια στον Λευκό Οίκο, ενώπιον του προέδρου των ΗΠΑ. Και λέω ότι ναι, ένας σεναριογράφος σκίζει όσα έχει στο συρτάρι, βλέποντας τη ζωή να γράφει καλύτερα. Ναι, το ΝΒΑ είναι γεμάτο από περιπτώσεις παιδιών που έφυγαν από τη φτώχεια και γέμισαν τον λαιμό με χρυσές καδένες και το στόμα πούρα. Ομως ο Αντετοκούνμπο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς. Ο Γιάννης γλύκανε από τη δύναμη, είδε στον πλούτο λίπασμα για να ανθίσει η ανθρωπιά του. Το βλέπεις στο χαμόγελο, δεν χρειάζεται καν να σου πουν κάτι παραπάνω.