Σκέψεις στη Βενετία

Ενα από τα πράγματα που το περασμένο καλοκαίρι απέδειξε – αυτό το δύσκολο αλλά και δυσάρεστο από πολλές απόψεις καλοκαίρι – είναι ότι στην Ελλάδα αναπτύχθηκε πάρα πολύ ο εσωτερικός τουρισμός. Αρκετοί έλληνες πολίτες αποφάσισαν να επισκεφτούν σημεία της χώρας τους που δεν είχαν επισκεφθεί ποτέ πριν και την ίδια ώρα πολλοί πήγαν ξανά σε σημεία της Ελλάδας τα οποία γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά και έχουν αγαπήσει στο παρελθόν.

Φυσικά, ο τουρισμός από το εξωτερικό αυξήθηκε κατά κόρον συγκρινόμενος τουλάχιστον με την προπέρσινη θερινή σεζόν διότι η περσινή άγγιξε για τους ευνόητους, λόγω Covid-19 λόγους, τα όρια της ανυπαρξίας. Το φαινόμενο της εκ νέου ανάπτυξης του εσωτερικού τουρισμού πάντως ήταν πολύ ευχάριστο και πολύ ενθαρρυντικό.

Το φαινόμενο αυτό φαίνεται ότι δεν είναι μόνο ελληνικό. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες για 78η φορά στην ιστορία του. Ανέκαθεν αυτή την εποχή και ακριβώς λόγω του φεστιβάλ, η Βενετία προσέλκυε πολύ κόσμο από το εξωτερικό. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν στη Βενετία για επαγγελματικούς και όχι για τουριστικούς λόγους. Στην καλύτερη περίπτωση συνδύαζαν και τα δύο.

Σύμφωνα ωστόσο με μαρτυρίες επαγγελματιών του τουριστικού κλάδου στη Βενετία, οι επισκέψεις ξένων τουριστών σε μια από τις διασημότερες πόλεις του κόσμου εφέτος φάνηκε να είναι σε γενικότερες γραμμές αρκετά μειωμένη. Αυτό που παλαιότερα λέγαμε ότι ο ξένος τουρισμός στη Βενετία είναι μια υπόθεση 365 ημερών τον χρόνο, ίσως πλέον πρέπει να αναθεωρηθεί.

Και την ίδια ώρα, η Βενετία φαίνεται να έχει γίνει στόχος προορισμού των ίδιων των Ιταλών που έρχονται για να την επισκεφθούν από παντού, ακόμα και από τις γύρω πόλεις και σε πολλές περιπτώσεις κάνοντας μονοήμερες εκδρομές. Αυτό σημαίνει μια βόλτα στην παλιά πόλη, ένα μπάνιο απέναντι στο Λίντο, πίσω για φαγητό στην πόλη και από εκεί πίσω στο σπίτι που βρίσκεται σε άλλη πόλη. Πολύ πιθανόν αυτό να συνέβαινε πάντα, όμως εφέτος είχε μια εντυπωσιακή αύξηση.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ακόμα και έτσι, η Βενετία του Σεπτεμβρίου δεν είχε και τόσο μεγάλη σχέση με τη Βενετία παλαιότερων εποχών στην ίδια περίοδο. Το καταλάβαινες από τις βόλτες στα στενά. Η κίνηση ήταν λιγότερη, ορισμένα μαγαζιά εστίασης έκλειναν ακόμα πιο νωρίς το βράδυ απ’ ό,τι στο παρελθόν, το σκοτάδι, πλην εξαιρέσεων, κάλυπτε την πόλη από τις 11 η ώρα το βράδυ. Οχι φυσικά πίσω από τη διάσημη πλατεία του Αγίου Μάρκου.

Ολο αυτό το σκηνικό που δεν ήταν στενάχωρο αλλά σίγουρα έχει προβληματίσει αρκετούς ντόπιους, καταδεικνύει ίσως τις πολλαπλές αλλαγές που έχει επιφέρει και στον τουρισμό ο κορωνοϊός. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό φάνηκε στο ίδιο το φεστιβάλ, το οποίο δεν είχε τη ζωντάνια περασμένων εποχών. Πώς να την έχει εξάλλου όταν τα κάγκελα που κάποτε χώριζαν το κοινό από τους σταρ που περπατούσαν το κόκκινο χαλί για να εισέλθουν στη Σάλα Γκράντε για την πρεμιέρα των ταινιών τους, έχουν αντικατασταθεί από άχαρα κόντρα πλακέ και ψευτοτοιχίες  που δεν σου επιτρέπουν να δεις τίποτα (εκτός από ένα μικρό άνοιγμα).

Μπορείς, αν θες, να δεις τη μεγάλη οθόνη που βρίσκεται κάπου στημένη. Να βλέπεις δηλαδή στην οθόνη αυτά που συμβαίνουν ακριβώς… μπροστά σου.

Να λοιπόν που όσοι ανησυχούσαν για το αύριο στη μετά Covid-19 εποχή, είχαν κάθε λόγο να ανησυχούν. Δεν θέλω να πω ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, είμαι βέβαιος όμως ότι θα είναι διαφορετικά απ’ ό,τι τα ξέραμε.