Υπερηφάνεια

«Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό και στη μέση χαραγμένο έναν κάτασπρο σταυρό. Κυματίζει με καμάρι, δε φοβάται τον εχθρό, σαν τη θάλασσα γαλάζια και λευκή σαν τον αφρό»…

Πολύ το ευχαριστήθηκα προχθές, και δεν φοβάμαι ούτε και ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Αλλά, ρε παιδί μου, ακόμη και σε αυτές τις μέρες, τις τρομερές, τις αφύσικες, τις μίζερες, τις στερημένες που ζούμε, «κάτι» τσάκισε μέσα μας, κάτι που ‘χαμε χρόνια να το ζήσουμε, να το αισθανθούμε. Θες οι εύζωνοι, θες οι έφιπποι με τις διαχρονικές στρατιωτικές στολές, θες τα αεροπλάνα, θες εκείνος ο πιλότος του F-16, αλλά πάνω και πέρα από όλα το δάκρυ του Κάρολου (το δάκρυ που κύλησε ανεμπόδιστα από τα μάτια του, την ώρα που στεκόταν προσοχή μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη μετά την κατάθεση στεφάνου), νιώσαμε ότι αυτός ο τόπος ο μικρός, ο μέγας, δεν έχει μόνο παρελθόν, ούτε μόνο παρόν. Εχει και μέλλον, λαμπερό μέλλον, αρκεί να βρούμε αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε αυτό που είμαστε – Ελληνες!

Και πάνω απ’ όλα να συμφωνήσουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι ιδιαίτερα πολλά, και πάντως πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Γιατί και αυτό είναι το ζήτημα. Οτι αναζητούμε επίμονα όσα μας διχάζουν, επειδή αυτό είναι και το ευκολότερο.

Κληρονομιά

Να ‘μαστε περήφανοι Ελληνες, γίνεται; Αυτό. Χωρίς περιττές φιοριτούρες και χωρίς επιτήδευση. Καθαρά. Ξάστερα. Με τη βεβαιότητα ότι αυτό που είμαστε, με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα που μας διακρίνουν και που είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτού του λαού, είναι και αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς. Μοναδικούς.

Λίγο εθνικιστικά ακούγονται όλα αυτά, το καταλαβαίνω. Αλλά είναι η πραγματικότητα. Αυτό πρέπει να αναζητούμε, τίποτε άλλο. Αν θέλουμε να τα γιορτάσει αυτός ο τόπος και τα 300, τα 400 ή και τα 500 χρόνια από την ανεξαρτησία του. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τι θα κάνουμε μόνο εμείς με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα, προκλήσεις οι οποίες είναι διαχρονικές και με αυξομειώσεις σοβαρές και ως εκ τούτου επικίνδυνες. Είναι και ποια χώρα θα αφήσουμε σε αυτούς που επέρχονται. Στα παιδιά, τα παιδιά των παιδιών μας και τα παιδιά εκείνων. Θα είναι μια χώρα σοβαρή και σίγουρη, που θα στέκεται σταθερά στα πόδια της, ή θα είναι μια χώρα προτεκτοράτο των μεγάλων του κόσμου;

Ηγέτης

Και να αναφέρω και το άλλο που «έπαθα» χθες, καθώς μετά την παρέλαση είπα να χαζέψω στο Διαδίκτυο για λίγο. Πέφτω πάνω σε ομιλία Ανδρέα, με ημερομηνία 27 Μαρτίου 1987, την ημέρα του «μεγάλου πολέμου» που δεν έγινε με την Τουρκία, για τις «σεισμικές έρευνες» του «Σισμίκ» στο Αιγαίο. 27 λεπτά ήταν όλη κι όλη η ομιλία του Αείμνηστου προς τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, προκειμένου να τους ανακοινώσει ότι το ΚΥΣΕΑ που είχε συνεδριάσει δύο ώρες νωρίτερα είχε αποφασίσει «πόλεμο» εάν η Τουρκία επέμενε στην απόφασή της να βγάλει το «Σισμίκ» στο Αιγαίο, και από το 10ο λεπτό άρχισα να νιώθω έναν κόμπο να μου σφίγγει τον λαιμό. Υμνοι για την πατρίδα και την ελευθερία, και αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ηττημένη από αυτόν τον πόλεμο. Μία προς μία έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα του – όλες ένα μήνυμα προς τον «γείτονα» αλλά και τους Αμερικανούς.

Οταν, δε, τελείωσε και μπήκα από κάτω να διαβάσω τα σχόλια όσων είδαν σαν κι εμένα αυτό το βίντεο, με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυά μου – δεν ξέρω, μπορεί και να μην μπόρεσα, μικρή σημασία έχει αυτό.

Σημασία έχει ότι ήταν καμιά χιλιάδα όσα μπόρεσα να διαβάσω. Αλλα τρεις λέξεις και άλλα τρεις αράδες. Ολα όμως με ένα κεντρικό νόημα: ότι ηγέτες σαν τον Ανδρέα δεν γνώρισε πολλούς αυτός ο τόπος στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας του!

Και δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε, νομίζω, στην «ΕφΣυν» κατέτασσε τον Ανδρέα δεύτερο, μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στη συνείδηση των Ελλήνων.

Ο Ανδρέας. Ο μοναδικός. Ο ανεπανάληπτος ηγέτης Ανδρέας. Του οποίου την προσφορά στη χώρα και στον λαό νομίζω ότι θα καταδείξει ο ιστορικός του μέλλοντος, αφού δεν μπόρεσαν οι σύγχρονοί του. Διάδοχοι και μη. Κέρδισε έναν «πόλεμο», χωρίς να χυθεί μία σταγόνα αίμα ελληνικό. Ποιος άλλος μπορεί να το καυχηθεί αυτό από τους νεότερους;

Πλεονέκτημα

Ο σύγχρονος πόλεμος για τη χώρα είναι αυτός κατά της πανδημίας. Σκληρός. Αδυσώπητος. Και με συνεχείς εναλλαγές. Και συνεχείς προκλήσεις. Ακούω, για παράδειγμα, αυτή την ιστορία με τα τεστ που θα διανέμονται δωρεάν και θα τα κάνουμε μόνοι μας, σπίτι μας. Θα τα κάνουμε; Γιατί χωρίς εκπαίδευση όχι μόνο θα υπάρχει κίνδυνος να δίνουν ψευδή αποτελέσματα, με ό,τι αυτό θα σημαίνει για την πορεία της πανδημίας, αλλά χωρίς εκπαίδευση είναι ενδεχόμενο να επιταχυνθεί η μετάδοση του κορωνοϊού.

Επίσης ακούω ότι θα γίνει ένας πρόχειρος διαγωνισμός για την προμήθεια και ότι θα κληθεί το Ελεγκτικό Συνέδριο να αποφανθεί επί της εγκυρότητας της διαγωνιστικής διαδικασίας. Καμία αντίρρηση, αρκεί να μην κρατήσει όλο αυτό (ο έλεγχος δηλαδή) κανένα… χρόνο. Και επίσης να μη γίνει ο διαγωνισμός μεταξύ δύο ή τριών εταιρειών. Είναι προτιμότερο να καθυστερήσει μερικές ημέρες η προμήθεια των τεστ, παρά να δοθούν επιχειρήματα ότι υπάρχουν σκοτεινά σημεία τα οποία υπονομεύουν την αξιοπιστία της διαγωνιστικής διαδικασίας.

Ο πρόεδρος Κυριάκος που δεσμεύτηκε για τη διαφάνεια στις προμήθειες του Δημοσίου οφείλει να προστατεύσει τη διαδικασία και να μην υποκύψει σε εισηγήσεις περί του επείγοντος του πράγματος. Επείγει, ναι, αλλά όχι τόσο ώστε να χαθεί το «ηθικό πλεονέκτημα» της… Δεξιάς! Εχει και η Δεξιά «ηθικό πλεονέκτημα»; Γιατί όχι; Εδώ έχει η ΠΦΑ (Πρώτη Φορά Αριστερά), παιδιά…

Διαγωνισμός

Αναφέρθηκα προηγουμένως στις διαδικασίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου και στον κίνδυνο να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες η διαδικασία για την προμήθεια των τεστ διάγνωσης του κορωνοϊού, διότι προσφάτως πληροφορήθηκα ότι το Ελεγκτικό Συνέδριο εξετάζει εδώ και… μήνες (αρκετούς δε μήνες) την προκήρυξη του διαγωνισμού για τις νέες αστυνομικές ταυτότητες. Δεν υπάρχει δε καμία ενημέρωση για το πότε θα ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία. Στο μεταξύ, όμως, η έκδοση των νέων ταυτοτήτων καθυστερεί και, όπως μου έλεγε ένας φίλος κυβερνητικός παράγων, ακόμη και αν αύριο ολοκληρωθούν όλες αυτές οι διαδικασίες και πες ότι το ίδιο γρήγορα καταλήξει και ο διαγωνισμός, θα περάσουν περίπου δύο χρόνια μέχρι να εκδοθούν καινούργιες ταυτότητες. Ητοι, το 2023 και αν.

Θυμίζω απλώς ότι ο διαγωνισμός για τις καινούργιες ταυτότητες είχε δρομολογηθεί επί ΣΥΡΙΖΑ, επί υπουργίας Γεροβασίλη στο αρμόδιο υπουργείο, αλλά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με το που ανέλαβε υπουργός τον ακύρωσε γιατί εντόπισε κάποια πράγματα που δεν του άρεσαν. Επαναπροκήρυξε τον διαγωνισμό, αλλά, όπως φαίνεται, ούτε με την επαναπροκήρυξη είχε κάποια τύχη.

Είναι «ματιασμένος», φαίνεται. Μήπως να τον ξεματιάσουν;