Κι όμως είναι πραξικόπημα!

Τις τελευταίες μέρες μια σειρά από αναγνωρισμένου κύρους διεθνή μέσα ενημέρωσης επιδίδονται σε ένα παράξενο άθλημα. Να χρησιμοποιήσουν κάθε άλλη περίφραση για την περιγραφή των εξελίξεων στη Βολιβία εκτός από την πολύ ακριβή για τη συγκεκριμένη περίπτωση λέξη: πραξικόπημα.

Γιατί, όπως και να το δει κανείς, όταν ένας εκλεγμένος πρόεδρος μιας χώρας υποχρεώνεται σε παραίτηση και αποχώρηση από τη χώρα υπό το βάρος άμεσου εξαναγκασμού των ενόπλων δυνάμεων, αυτό αποτελεί τον ορισμό του πραξικοπήματος όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο πολιτειολογίας.

Ο Έβο Μοράλες δεν παραιτήθηκε επί της ουσίας, εκδιώχθηκε από την θέση στην οποία είχε εκλεγεί μετά την παρέμβαση του στρατού. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο στο Μεξικό καταδεικνύει ότι καμιά σχέση δεν έχουν να κάνουν όλα αυτά με ομαλή λειτουργία κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η αμήχανη σιωπή της «διεθνούς κοινότητας» απέναντι σε αυτή την ωμή παραβίαση στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων, σε συνέχεια μάλιστα της ανάλογης σιωπής απέναντι στις προκλητικές δικαστικές μεθοδεύσεις που ουσιαστικά προσέφεραν την προεδρία της Βραζιλία στον Ζαΐρ Μπολσονάρο, μάλλον υποκρύπτει μια ιδιότυπη αίσθηση συνενοχής.

Παρότι λιγότερο συγκρουσιακός απέναντι τόσο στις διεθνείς αγορές όσο και στην εσωτερική οικονομική ολιγαρχία από ό,τι π.χ. ο Ούγκο Τσάβες, ο Έβο Μοράλες δεν ταίριαζε στον ιδεότυπο ηγετών με τον οποίον θέλουν να συνεργάζονται οι διεθνείς οικονομικές και πολιτικές ελίτ.

Από την εμβληματική συμμετοχή στους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, στην προσφορά πολιτικής και συμβολικής αναγνώρισης στους ιθαγενείς πληθυσμούς σε ρήξη, στη σημαντική βελτίωση των κοινωνικών δεικτών και την απαίτηση ελέγχου πάνω στον ορυκτό πλούτο της χώρας ο Μοράλες αποτελούσε μια ενοχλητική ανορθογραφία όχι μόνο για τις τοπικές οικονομικές ελίτ αλλά και για τις ΗΠΑ.

Η εμφανής χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών ως προς την αντιμετώπιση ενός πραξικοπήματος, παραπέμπει σε ένα όχι ιδιαίτερα ευχάριστο συμπέρασμα.

Στις επαναλαμβανόμενες  διακηρύξεις για την φιλελεύθερη δημοκρατία και το κράτος δικαίου που έχουν σφραγίσει την μεταψυχροπολεμική εποχή, υπάρχει πάντα και η υποσημείωση ότι όλα αυτά ισχύουν υπό το τον όρο της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις των παγκοσμιοποιημένων αγορών και στις προτεραιότητες των ηγετικών δυνάμεων της Δύσης.

Διαφορετικά οι αρχές και οι εγγυήσεις τίθενται εντός παρενθέσεως και επιστρέφουμε σε εκείνο το είδος πολιτικού κυνισμού που στο παρελθόν νομιμοποίησε μαζικές δολοφονίες και «εξαφανίσεις».