Πρωτομαγιάτικη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και 4η βιομηχανική επανάσταση

Οι εικόνες από τις χθεσινές συγκεντρώσεις στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις ανά την επικράτεια για την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς, για μια ακόμη φορά, ήταν αποκαρδιωτικές.

Οι συγκεντρωμένοι πολλοί λίγοι, δίνοντας το δικαίωμα να τεθεί το επιχείρημα από διάφορες πλευρές περί «παρωχημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας», για συνδικάτα εκτός του κλίματος της εποχής, κ.α.

Ακόμα και η εικόνα των διαφορετικών συγκεντρώσεων – αλλού η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και αλλού το ΠΑΜΕ- ήταν ένα σαφές δείγμα ότι πολλά στραβά γίνονται. Η αντίθεση ήταν χαρακτηριστική.

Την ίδια στιγμή, στο εξωτερικό (π.χ. ειδικά στη Γαλλία) η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Δυναμικές και μαζικές πορείες σε πληθώρα χωρών, σκηνικό τελείως αντίθετο από μια χώρα που από το 2010 περιπλανήθηκε στον μνημονιακό λαβύρινθο με πολύ μεγάλες συνέπειες.

Οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται και τα συνδικάτα αδυνατούν να τους…σηκώσουν από τους καναπέδες. Και όμως αυτό συμβαίνει όλα τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα και τα συνδικάτα δεν κάθισαν να αναλογιστούν τα λάθη τους, να κάνουν αυτοκριτική και να δουν τι έφταιξε και ο κόσμος είναι σε απόσταση.

Όσοι νοιώθουν ευχαριστημένοι για την εικόνα που αντίκρισαν, με ελάχιστη συμμετοχή, ειδικά νέων ανθρώπων, έχουν άλλα κατά νου και είναι σε πλάνη!

Σε μια εποχή που η εργασία, με τη μορφή που τη γνωρίσαμε, βάλλεται πανταχόθεν, η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι παρούσα και ζητούνται  πολιτικές συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους με κάθε τρόπο, καλπάζει η ανεργία και διευρύνεται η ελαστικοποίηση της εργασίας, οι εργαζόμενοι προτιμούν, είτε τον καναπέ τους, είτε να μην απωλέσουν, μέσω της απεργίας τους, έστω και αυτό το πενιχρό ημερομίσθιο.

Και χθες, προτίμησαν, απ’ ότι φάνηκε, να…πιάσουν το Μάη! Οι εργαζόμενοι εμφανώς έχουν απαξιώσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που εγκαλούνται για τη στάση τους τα χρόνια της κρίσης.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι καιρός να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ήρθε η ώρα οι ίδιοι οι συνδικαλιστές να κάνουν την υπέρβασή τους, εάν θέλουν να ξαναγεννηθεί υγιές συνδικαλιστικό κίνημα.

Οφείλουν οι ίδιοι να μπουν σε μια διαδικασία να γκρεμίσουν και να ξαναχτίσουν υγιείς και μαζικές οργανώσεις στη βάση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, όπως αυτές που προκύπτουν από τις νέες μορφές απασχόλησης.

Είναι αξιοσημείωτο ότι χθες δεν έγινε καμία αναφορά –ούτε από κόμματα, ούτε από συνδικάτα, για την 4η βιομηχανική επανάσταση που σαρώνει τα πάντα και σαν αδηφάγο τέρας τρώει θέσεις εργασίας.

Οι εκτιμήσεις διεθνών οικονομικών οργανισμών και ειδικών αναλυτών λένε ότι μέχρι το 2030, δηλ. σε μόλις 11 χρόνια, λόγω της χρήσης των ρομπότ θα χαθούν 800 εκατ. θέσεις εργασίας, ενώ στα επόμενα τρία χρόνια, 150 εκατ. άνθρωποι θα απωλέσουν τη δουλειά τους και 300 εκατ. δεν θα βρίσκουν εργασία!  Και όμως για όλα αυτά ούτε μια πρόταση…

Ας τολμήσουν. Το οφείλουν τη χθεσινή μέρα και σε όσοι αγωνίστηκαν γι’ αυτήν!