Μαθητευόμενοι μάγοι

Δεν είναι ημέρα σήμερα για να μιλάμε για οικονομία, και «πώς πάει το πράγμα», το τελευταίο το οποίο θα έπρεπε και θα μπορούσε να μας απασχολήσει είναι το δημόσιο χρέος. Εχουμε άλλωστε τόσο χρόνο μπροστά μας να αποτιμήσουμε τι έγινε και τι δεν έπρεπε να γίνει, για να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Αλλά είναι μερικά πράγματα τα οποία είναι τουλάχιστον αδύνατον να τα ξεπεράσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις να τα απωθήσεις από τη σκέψη σου.

Ποιο είναι το επιχείρημα του προέδρου Τσίπρα, το οποίο μας το κοπανάει σε κάθε ευκαιρία και σε όλους τους δυνατούς τόνους; Οτι πήρε μια χώρα χρεοκοπημένη και την έβγαλε από τα Μνημόνια. Τι δείχνουν τα στοιχεία; Οτι ψεύδεται και δη ασυστόλως. Διότι εμφανίστηκε από το πουθενά εκείνη η Eurostat και το έκανε φιτίλια, για να κρεμάσεις μανταλάκια, το success story του τεράστιου Αλέξη. Τι μας είπε για το δημόσιο χρέος; Οτι ανήλθε στα 334,573 δισ. ευρώ το 2018, έναντι 317,485 δισ. ευρώ στο τέλος του 2017, παρουσίασε δηλαδή μία αύξηση περίπου 17 δισ. ύστερα από έναν χρόνο σκληρής προσαρμογής!!

Εκείνο που δεν μας είπε, είναι πού διάολο πήγαν αυτά τα λεφτά. Τα φάγαμε προφανώς, αλλά σε τι; Σε διορισμούς ή σε προμήθειες; Διότι 17 δισ. αύξηση του δημοσίου χρέους μέσα σε έναν χρόνο, σημαίνει ότι τρώγαμε 1,5 δισ. τον μήνα περίπου.

Και πότε, ε; Μια χρονιά κατά την οποία συνειδητά η κυβέρνηση έστυψε κανονικά τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά και τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους προκειμένου να επιτύχει τα υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα.

Μαθητευόμενοι μάγοι, έχω καταλήξει. Ή μαθητευόμενοι κουρείς «στου κασίδη το κεφάλι». Δεν εξηγείται αλλιώς…

Ο θάνατος του λαϊκισμού

Σημειώνω απλώς ότι τα στοιχεία της Eurostat τα υιοθέτησε και η ΕΛΣΤΑΤ, και ως εκ τούτου ουδείς δικαιούται να δηλώνει ότι δεν γνώριζε ή δεν γνωρίζει περί ποίας ζημίας ομιλούμε. Και δεν είναι παρών και εκείνος ο κύριος Ανδρέας Γεωργίου να βρεθεί πάλι στο εδώλιο κατηγορούμενος ότι τάχα μου φούσκωσε το έλλειμμα και συνακόλουθα και το δημόσιο χρέος. Μόνοι τους το έκαναν, δικό τους έργο είναι, δεν μπορούν να το χρεώσουν σε κανέναν, απολύτως. Και δεν ακούω φωνές από εκείνη την κυρία Γεωργαντά τη φίλη Καμμένου, να μας πει τι τέλος πάντων έγινε και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε. Το φούσκωσε ο πονηρός Γεωργίου τρυπώνοντας στην ΕΛΣΤΑΤ καμιά ασέληνο νύχτα με κρυμμένη κάτω από την καμπαρντίνα τρόμπα ή πρόκειται για δολιοφθορά από τίποτε πράκτορες του ΔουΝουΤου; Κάθε εξήγηση δεκτή, αν υπάρχει βεβαίως…

Ο θάνατος του λαϊκισμού είναι τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, αλλά ποιος ασχολείται με αυτά, μέρες που είναι; Εδώ αύριο βράδυ πρώτα ο Θεός τρώμε μαγειρίτσα και Κυριακή πρωί γυρίζουμε οβελία, μ’ αυτά θα ασχολούμαστε τώρα;

Παροχολογίας συνέχεια

Παρ’ όλα αυτά φίλος μου υπηρετών στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, σε θέση συμβούλου (από τη στρατιά θα σημείωνα κακεντρεχώς, αν δεν επρόκειτο για πραγματικό μου φίλο) μου έλεγε χθες, στα όρθια, κατά τη διάρκεια τυχαίας συναντήσεως στη γνωστή πλατεία (Κολωνακίου) ότι η παροχολογία θα συνεχιστεί!

– Με τι χρήματα, διερωτήθηκα αυθορμήτως, διαπορών με την είδηση.

– Κοίταξε, υπάρχει ένα αρκετά σημαντικό μαξιλάρι το οποίο δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει την ομαλή έξοδό μας στις αγορές. Από τη στιγμή που το πείραμα πέτυχε και εξ όσων δείχνουν τα πράγματα η κατάσταση δείχνει να εξομαλύνεται σχετικά με τη σχέση μας με τις αγορές, κάπως, με κάποιον τρόπο πρέπει να διατεθούν τα χρήματα του κουμπαρά. Εμείς θα τα διαθέσουμε για την ανακούφιση των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.

«Εσείς θα τα διαθέσετε προς άγραν ψηφοφόρων» είπα να του πω, αλλά το κατάπια. Φίλος είναι, άγιες μέρες διερχόμαστε, είχε κανένα νόημα; Δεν είχε, απεφάνθην, και το σταμάτησα. Μιλήσαμε για τον καιρό, πού θα κάνουμε Πάσχα, είπαμε και για την αφρικανική σκόνη και τον αποχαιρέτησα…

Γολγοθάς στο ΕΣΥ

Αναφέρθηκα χθες στο πολιτισμικό σοκ που υπέστην κάνοντας μια «βόλτα» από το προφίλ του Πολάκη στο facebook, εξ αιτίας των επαινετικών, σε υπερθετικό βαθμό δε, σχολίων «οπαδών» και φίλων του για τη μεταχείριση που επιφύλαξε στον ΑμεΑ Κυμπουρόπουλο.

Δεν ξέρω πόσοι εξ αυτών – μακάρι κανείς! – έχουν έρθει σε επαφή, τελευταία με το λεγόμενο Εθνικό Σύστημα Υγείας, του οποίου προΐσταται ο περί ου λόγος, «αψύς» κατά Τσίπρα, είδωλό τους, υπουργός, Πολάκης. Αλλά άλλοι που έχουν έρθει σε επαφή, βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή. Για την ταλαιπωρία, την κακή χρήση των υπηρεσιών, την έλλειψη προσωπικού, υποδομών, υλικοτεχνικού εξοπλισμού.

Στο πλαίσιο αυτό και με αφορμή την έρευνα του ΙΣΑ (του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών) για το ΕΣΥ και τα σοβαρά προβλήματά του, διάφοροι σύλλογοι ασθενών που εκπροσωπούν άτομα με σοβαρές και χρόνιες παθήσεις, όπως ο καρκίνος, κατήγγειλαν το υπουργείο Υγείας, διότι οι κατά καιρούς εξαγγελίες της ηγεσίας του υπουργείου, αλλά και του ίδιου του Πρωθυπουργού, παραμένουν «έπεα πτερόεντα»…

Ας πούμε η Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου κατήγγειλε ότι οι ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο δεν μπορούν εύκολα να συνταγογραφήσουν και να πάρουν από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ τα φάρμακά τους, και ταλαιπωρούνται σε πολύωρες αναμονές και σε ουρές. Σύμφωνα με την ΕΛΛΟΚ, το πρόβλημα πηγάζει από την υποστελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών και τις συχνές καθυστερήσεις που παρατηρούνται μέσω του Συστήματος Ηλεκτρονικής Προέγκρισης των ακριβών φαρμάκων, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιούνται προγραμματισμένες χημειοθεραπείες έγκαιρα.

Αυτά ο Τσίπρας δεν τα βλέπει, δεν τα ακούει, δεν τα γνωρίζει. Είναι ικανοποιημένος από την απόδοση του υπουργού του στο… Facebook, και τις υβριστικές λασποεπιθέσεις που εξαπολύει κατά των αντιπάλων του. Tι άλλο να του ευχηθούμε παρά να τον χαίρεται;

Ο «αψύς»

Και τώρα ήρθε η στιγμή που η στήλη θα εκπληρώσει τον (εκ)παιδευτικό της χαρακτήρα, κυρίως για όσους έχουν περάσει από το σχολείο με τη μέθοδο του «μέσα – έξω» – μπαίνω μέσα το πρωί, και την κοπανάω σε πρώτη ευκαιρία ή ακόμη καλύτερα περνάω απέξω…

Ο πρόεδρος Αλέξης, σε εκείνη τη σπάνιας ευφυΐας προχθεσινή του τοποθέτηση στη Βουλή, απέδωσε τη χυδαιότητα Πολάκη κατά Κυμπουρόπουλου στον «αψύ» χαρακτήρα του. Τινές εξ ημών και υμών, θεώρησαν ότι ο επιθετικός προσδιορισμός είναι όμοιος με το «αψίκορος». Λάθος! Μέγα. «Αψύς» είναι αυτός που είναι ευέξαπτος, και σε μια άλλη εκδοχή που έχει ξινή και καυτερή γεύση. Αντιθέτως «αψίκορος» είναι αυτός που χορταίνει γρήγορα, και (μεταφορικά) αυτός που αλλάζει γρήγορα ορέξεις και επιθυμίες.

Ελπίζω να βοήθησα, και διά της ευκαιρίας αυτής, την οποία οφείλουμε να αποδώσουμε – εις ολόκληρον – στον και λογοπλάστη Πρωθυπουργό Τσίπρα.