Ο αυτόχειρας των Ισθμίων δεν είναι «ανθρωπιστική κρίση»;

Ας θυμηθούμε για λίγο το πολιτικό περιβάλλον της περιόδου προτού μπούμε στο μνημόνιο Τσίπρα – Καμμένου, για να βγούμε με μία αυγουστιάτικη εκδρομή στην Ιθάκη.

Αρκεί να αναφέρουμε πώς περιγράφονταν κάποια περιστατικά ανθρώπων, οι οποίοι είτε καίγονταν στα σπίτια τους επειδή άναβαν μαγκάλια, είτε των παιδιών που λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα, είτε εκείνων που αυτοκτονούσαν (για οικονομικούς λόγους ή και για άλλους). Περιγράφονταν τότε αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ανθρωπιστική κρίση», κάτι σαν μάστιγα που είχε πλήξει την χώρα. Και οι Σαμαράς – Βενιζέλος περίπου κατηγορούνταν ως ηθικοί αυτουργοί όλων αυτών των τραγωδιών.

Στη εποχή της (δήθεν) απαλλαγής της χώρας από τον ζυγό των μνημονίων, συμβαίνουν άλλα. Ενδεικτικά μπορεί να αναφέρει κάποιος το τραγικό περιστατικό που σημειώθηκε πριν από μερικές ημέρες στα Ίσθμια.

Ενας 56χρομος άνδρας κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού του, έχοντας αναφέρει ως λόγο της αυτοχειρίας και το γεγονός ότι επρόκειτο να χάσει το σπίτι του σε επικείμενο πλειστηριασμό. Μόλις μία ημέρα νωρίτερα είχε λάβει σχετικό έγγραφο.

Η είδηση χάθηκε κάπου ανάμεσα στην συνταγματική αναθεώρηση, την Μυρσίνη Λοΐζου και την Μυρσίνη Ζορμπά.

Κανείς δεν τόλμησε να εξαπολύσει επίθεση της κυβέρνησης Τσίπρα-Μεγαλοοικονόμου-Κουίκ για το τραγικό περιστατικό. Κι όμως, επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ χάνονται κατά δεκάδες τα σπίτια στους πλειστηριασμούς και δέρνονται οι διαμαρτυρόμενοι Λαφαζάνης και λοιποί πρώην σύντροφοι.

Κατά τα άλλα, ανακαλύπτουμε την «ολιγαρκή αφθονία», συζητάμε για τον Πολάκη, ασχολούμαστε με την μετατροπή του Μαξίμου σε εξοχικό κέντρο και παρεμπιπτόντως επαναλαμβάνουμε τα τραγικά και εγκληματικά που σχετίζονται με το Μάτι, την Μάνδρα, άντε και την μόλυνση του Σαρωνικού προτού τον κάνουν καθαρότερο από ό,τι ήταν…

Καλώς και ορθώς ασχολούμαστε με αυτά.

Όμως οφείλουν όλοι να αντιληφθούν και κυρίως η αντιπολίτευση, ότι το θράσος με το οποίο ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δεν έχει μετριαστεί. Αντιθέτως έχει γίνει χειρότερο και πιο επικίνδυνο. Αυτό που ονομάζουμε κυνισμός κατηγορώντας τους κυβερνώντες ίσως και είναι ένας ευφημισμός. Ο κυνισμός προϋποθέτει κάποια συγκρότηση, περιλαμβάνει και στοιχεία αυτοσαρκασμού κάποιες στιγμές και πάντως έχει κάποια αναφορά στην πραγματικότητα.

Το θράσος της εξουσίας παραμένει το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της, όσο ο χρόνος της θητείας της κυβέρνησης εξαντλείται.

Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζεται. Και εκεί οφείλουν όλοι πλέον να αντιληφθούν ότι η υστέρηση της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας στο πεδίο του θράσους, μπορεί και να αποδειχθεί μία παγίδα.

«Δεν πέφτουμε στο επίπεδό τους», είναι μία τοποθέτηση που θα ακούσει κάποιος συχνά. Μπορεί και να είναι σωστή ή εν πάση περιπτώσει να εμπίπτει στο πεδίο του «πολιτικώς ορθού».

Πλην όμως, κάποιες στιγμές οι τακτικές του αντιπάλου οφείλουν να λαμβάνονται υπόψη και οι μέθοδοί αντιμετώπισής τους να αναπροσαρμόζονται.

Ανθρωπιστική κρίση είχαμε το 2014; Ανθρωπιστική κρίση έχουμε και τώρα. Και μάλιστα χειρότερη, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει. Ή μήπως είναι μεμονωμένο περιστατικό ο αυτόχειρας των Ισθμίων; Μεμονωμένα ήταν τότε και όλα τα προηγούμενα.

Θα είναι διχαστικό να ακολουθήσει κάποιος αυτήν την τακτική; Ο διχασμός είναι δυστυχώς ήδη εδώ και τον έχει ενσπείρει η σημερινή κυβέρνηση.

Ας εισπράξει τα πολιτικά επίχειρα και ας αντιμετωπίσει τα δάχτυλα που είναι στραμμένα πάνω της.