Ιστορική στιγμή ή μαύρη σελίδα τα όσα έγιναν με τη συμφωνία των Πρεσπών;

Από το μεσημέρι και μετά κυριαρχούν οι πανηγυρισμοί από τα στελέχη της κυβέρνησης για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Μπορεί όντως να λύνονται εκκρεμότητες δεκαετιών (αν δεν δημιουργούνται νέες και χειρότερες). Μπορεί να σταματήσουμε να σπαταλάμε διπλωματικό κεφάλαιο στα βόρεια σύνορά μας (αν δεν προκύψουν άλλα προβλήματα) και μπορεί να είναι εύλογη η διάθεση της κυβέρνησης να δείξει ότι κατήγαγε μια τεράστια νίκη κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεγάλος ηγέτης, όμως… μην τρελαθούμε κιόλας.

Το «Μακεδονικό» δεν είναι αυτό που θα κρίνει τις επόμενες εκλογές και κυρίως, δεν είναι αυτό που θα καθορίσει τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις και μετασχηματισμούς τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Ισως δε να… ξεχαστεί νωρίτερα από 10 χρόνια όπως έλεγε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Επαναλαμβάνουμε, αν δεν προκύψουν στο μέλλον μείζονα διμερή θέματα που δεν επιλύονται με το σύμφωνο των Πρεσπών και θα χρειαστούν νέες διαπραγματεύσεις, διεθνή δικαστήρια, νέο πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο.

Με βάση αυτά που ακούμε από τα κυβερνητικά στελέχη μετά την ψήφιση της συμφωνίας, μόνο που δεν ανακοινώνουν την ανακήρυξη της 25ης Ιανουαρίου σε εθνική εορτή, και μάλιστα διπλή, μιας και την ίδια ημέρα το 2015 νίκησε στις εκλογές η πρώτη φορά Αριστερά.

Και… παρελάσεις να κάνουν

Να γιορτάζουμε με παρελάσεις του στρατού, κοινές εκδηλώσεις στα σύνορα της Βόρειας με τη Νότια Μακεδονία (όπως είπε και ο ανταποκριτής της ΕΡΤ-3), κόκκινα χαλιά χωρίς τον Πάνο Καμμένο με στολή παραλλαγής, και τον Ζόραν Ζάεφ να έρχεται στην Ελλάδα να δει τον φίλο του Αλέξη Τσίπρα. Ισως πάλι να οργανωθεί και κανένα συλλαλητήριο συναδέλφωσης των λαών, δημοκρατίας και ειρήνης στα Βαλκάνια.

Όμως, έτσι είναι αν έτσι νομίζουν, ανεξαρτήτως αν η συμφωνία είναι καλή ή κακή, αυτό θα το κρίνει η ιστορία και οι μελλοντικές εξελίξεις. Διότι όλες οι έρευνες δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει και σίγουρα δεν ασχολείται με τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης. Αν και φαίνεται να έχει γίνει συνήθεια μετά τα πανηγύρια στην Ιθάκη…

Ο Τσίπρας είπε ότι είναι ιστορική ημέρα κι ότι γράφουμε νέα σελίδα στα Βαλκάνια.

Ο Ζάεφ στο ίδιο μήκος κύματος τόνισε ότι οι λαοί κατέκτησαν μια ιστορική νίκη.

«Το πολιτικό σύστημα βγαίνει ενισχυμένο από αυτή τη διαδικασία», λέει ο Νίκος Βούτσης, πρόεδρος μιας Βουλής που ευτελίστηκε όσο ποτέ αυτές τις ημέρες.

Ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας Νίκος Κοτζιάς, έγραψε με τον γνωστό λυρικό τρόπο του: «Σήμερα νίκησε η πολιτική ειρήνης. Επείγει να υλοποιησουμε μαζί με τους φίλους της Βόρειας Μακεδονίας τα μέτρα της θετικής ατζέντας της συμφωνιας των Πρεσπών, το κοινό μας μέλλον. Ζόραν και Νικόλα η ιστορία είναι σχολείο και όχι φυλακή. Μαζί σταθήκαμε στη σωστή πλευρά της».

Ο Τζανακόπουλος έκανε λόγο για ιστορική ημέρα ο δε ΣΥΡΙΖΑ απλά το… τερμάτισε: «Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την πρώτη φορά που η Αριστερά στην Ελλάδα ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες. Η 25η Ιανουαρίου 2015 αποτελεί ιστορική ημερομηνία για την πολιτική και κοινωνική ιστορία της χώρας. Με γνώμονα τις ανάγκες των πολλών, ο ΣΥΡΙΖΑ χάραξε μια νέα πορεία, αλλάζοντας ριζικά το πολιτικό σκηνικό». Αυτά είπε το κόμμα χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για αυτά που έλεγε πριν από 4 χρόνια…

Γιατί πανηγυρίζουν άραγε;

Γενικώς ένα κλίμα πανηγυρικό που μάλλον δεν θα σταματήσει και τις επόμενες ημέρες.

Όμως, γιατί πρέπει να πανηγυρίζουμε; Γιατί πρέπει να χαιρόμαστε που μια μείζονος εθνικής σημασίας συμφωνία έκλεισε με τέτοιο τρόπο και τέτοιες διαδικασίες;

Ξεχνάμε άραγε ότι δύο φορές η κυβέρνηση κατέκτησε πλειοψηφία – κουρελού; Δύο φορές «παρδαλές» πολιτικές έκαναν την εμφάνισή τους;

Η κυβέρνηση δεν κατηγορείται ακόμη και από τους μέχρι πρότινος συμμάχους τους ότι υπάρχει συναλλαγή, χρηματισμός, εκμαυλισμός συνειδήσεων;

Τρία κόμματα διαλύθηκαν για να πετύχει η κυβέρνηση τους 153 βουλευτές που ήθελε. Και το παράδοξο αλλά τόσο «στημένο» είναι ότι η πλειοψηφία επιτεύχθηκε με βουλευτές των ΑΝΕΛ δύο ταχυτήτων. Την Κουντουρά να ψηφίζει ναι αλλά να κρατά την υπουργική καρέκλα και να διαγράφεται από τον Καμμένο και τον Παπαχριστόπουλο να ψηφίζει ναι αλλά να παραμένει στους ΑΝΕΛ διασώζοντας τον Καμμένο που θα έχανε το κόμμα του. Ο ίδιος Παπαχριστόπουλος που έλεγε ότι θα παραιτηθεί ή ότι θα παραδώσει την έδρα του.

Αραγε τιμά τη χώρα, τη Βουλή και τη δημοκρατία όλη αυτή η εικόνα των τελευταίων εβδομάδων με τους «ενοικιαζόμενους» βουλευτές, με τα υπονοούμενα για βρόμικα πολιτικά παιχνίδια και αποστασίες. Ο Θεοδωράκης «απείλησε» να μας πει με διευθύνσεις και ονόματα ποιος «σκότωσε» το Ποτάμι ενώ ο Καμμένος με ύφος κακόμοιρου σκύλου που δεν το χαϊδεύει πια το αφεντικό είπε του Τσίπρα «δεν το περίμενα από σένα να μου πάρεις το κόμμα».

Πώς δηλαδή βγαίνει ενισχυμένο το πολιτικό σύστημα όταν το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ, η Ενωση Κεντρώων και ολίγον το ΚΙΝΑΛ συνταράσσονται και σίγουρα δεν θα βγουν αλώβητα από όλη αυτή την κατάσταση; Κι όταν γίνονται κινήσεις από το κυβερνών κόμμα για την άλωση κομμάτων και για μεταγραφές βουλευτών που δεν τιμούν κανέναν;

Πόσο ισχυρό είναι το πολιτικό σύστημα όταν βουλευτές που εξελέγησαν κάτω από άλλη σημαία και με συγκεκριμένες απόψεις μετακινούνται σε άλλη σημαία και με εντελώς διαφορετικές απόψεις;

Η Κουντουρά μόλις πριν μερικούς μήνες απέρριπτε τη λέξη Μακεδονία και στη Βουλή ήταν όλο χαρά για το «ναι» που είπε.

Και πόσο ενισχυμένη είναι η δημοκρατία όταν η κυβέρνηση δεν ακούει την κοινωνία η οποία ζητούσε εκλογές ή δημοψήφισμα;

Δεν τους ανησυχεί ο χρυσαυγιτισμός;

Και φυσικά πόσο χαρούμενοι είναι στην κυβέρνηση που έβγαλαν ξανά το αυγό από τη φωλιά του. Που επέτρεψαν στον χρυσαυγιτισμό να ξανακάνει την εμφάνισή του και να ξαναγίνει παράγοντας πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων;

Περιποιεί τιμή σ’ αυτή τη Βουλή το γεγονός ότι καταπατήθηκαν διαδικασίες για να περάσει η συμφωνία και που στο όνομα της σπουδής της κυβέρνησης… μόνο ξύλο δεν έπαιξαν μέσα στο κοινοβούλιο;

Ή μήπως η Αριστερά είναι χαρούμενη γιατί άνοιξαν κεφάλια διαδηλωτών κι έπεσαν χημικά ακόμη και σε μικρά παιδιά και γυναίκες που σίγουρα δεν ήταν φασίστες;

Και τέλος, προς τι τα πανηγύρια της εθνικής εορτής της Αριστεράς όταν η υπόθεση του Μακεδονικού (ένα θέμα έτσι κι αλλιώς βαριά συγκινησιακό) αποτέλεσε τη σφραγίδα ενός βαθέως διχασμού στην ελληνική κοινωνία. Εκεί όπου οι υπέρ της συμφωνίας έγιναν προδότες πολιτικοί που κινδυνεύουν να τους κάψουν ζωντανούς και οι κατά της συμφωνίας είναι ακροδεξιοί, φασίστες, πατριδοκάπηλοι κι επαγγελματίες μακεδονομάχοι;

Όχι, όπως έγινε όλη η διαδικασία, τα τραγικά λάθη και οι ερασιτεχνισμοί της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση τελικώς ακύρωσαν και τα όποια θετικά υπάρχουν με την άρση των εκκρεμοτήτων μεταξύ Ελλάδας και «Βόρειας Μακεδονίας».

Πιο πολύ σε μαύρη σελίδα μας κάνει η 25η Ιανουαρίου παρά σε εθνική εορτή. Αν κι αυτό μένει να το κρίνει η ιστορία και φυσικά οι πολίτες στις κάλπες.