Τι έπαθε και ο Μίμης;

Τι τον έπιασε και τον Μίμη Ανδρουλάκη;

Τώρα, έχοντας δει και ακούσει όλα τα κατορθώματα του Αλέξη Τσίπρα, τα ψεύδη, τις παλινωδίες, τις ζημίες που έχει προκαλέσει στην χώρα και τις εξωθεσμικές συμπεριφορές του, αποφαίνεται ότι ο Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο;

Και προσχωρεί στο δόγμα Βερναρδάκη κατά το οποίο το νεαρό της ηλικίας είναι ελαφρυντικό;

Ίσως να είναι το αριστερό DNA και θα ήταν μάλλον ανεδαφικό να περιμένει κάποιος ότι ο Μίμης Ανδρουλάκης θα δήλωνε οπαδός του  Μητσοτάκη. Θα ήταν ίσως και πιο άκομψο εκ μέρους του, από το να επαινεί τον Τσίπρα.

Όμως επειδή πρόκειται για πρόσωπο ταυτισμένο με την μεταπολιτευτική πορεία της Αριστεράς, ξέρει πρόσωπα και πράγματα και έχει βαθιά αντίληψη των όσων συμβαίνουν στην χώρα, ο όψιμος θαυμασμός για τον Αλέξη Τσίπρα εκπλήσσει.

Τι σημαίνει αλήθεια, «είναι νέος και θα κριθεί σε βάθος χρόνου»; Δεν αρκεί ο χρόνος που έχει διανύσει στην πολιτική ζωή ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να κριθεί; Τι είναι αυτό που του εξασφαλίζει τέτοιες πολυτέλειες, έναντι των άλλων;

Από την άλλη, όλοι οι πολιτικοί σε βάθος χρόνου κρίνονται, εφόσον παραμένουν ενεργοί και διεκδικούν ρόλους.

Κρίνονται όμως και από την ικανότητά τους να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες και στις απαιτήσεις της θέσεώς τους. Ειδικά αν μιλάμε για κάποιον ο οποίος τυγχάνει να έχει εκλεγεί δύο φορές Πρωθυπουργός.

Πιστεύει άραγε στα αλήθεια ο Ανδρουλάκης αυτά που λέει ο Τσίπρας για το καθαρό του μυαλό; Γοητεύτηκε με κάτι από όλα αυτά τα απίθανα που έχει καταστρώσει ο Πρωθυπουργός τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Από τον πολιτικό εναγκαλισμό με τον Καμμένο, την υποταγή του σε Γερμανούς, Αμερικανούς και άλλους ή από την ολική επαναφορά στις πολιτικές πρακτικές του προηγούμενου αιώνα;

Το λάθος το έχουν κάνει πολλοί, ξεκινώντας από τον Θεοδωράκη και φτάνοντας στον Ραγκούση και τον Αντώναρο.

Δεν θα το περίμενε όμως κανείς από τον Ανδρουλάκη.

Δεν έχει κανέναν λόγο να κολακεύει το αριστερό ακροατήριο, αν υποθέσει κανείς ότι υπάρχει ακόμη τέτοιο, το οποίο γοητεύεται από τον Τσίπρα και όχι απλώς ένας στρατός παρατρεχάμενων, βολεμένων και δυνάμει διορισμένων.

Και εν πάση περιπτώσει, αν ο Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο, πώς καταφέρνει να είναι δεύτερος και με τόση απόσταση στις μετρήσεις και να μην τολμά να κυκλοφορήσει στον δρόμο;

Δεν τον λες και μεγάλο παίχτη…