Αυτή είναι η πατρίδα μου;

Δεν γνωρίζω τον Γιάννη Μπουτάρη. Γράφω «δεν γνωρίζω» διότι δεν αρκεί να ξέρεις έναν άνθρωπο για να μπορείς να μιλήσεις για το ποιος είναι. Εχουν γραφτεί πολλά για αυτόν και όσα έχει κάνει από διάφορους, υποθέτω πολλοί εκ των οποίων, ίσως και οι περισσότεροι, «δεν τον γνωρίζουν» – απλά τον ξέρουν. Δεν θα υπεισέλθω όμως σε χαρακτηρισμούς.

Ενα πράγμα μόνο συγκρατώ από τον άνθρωπο που πρόσφατα, για λίγα δευτερόλεπτα, συνάντησα πριν από τη δεξίωση προς τιμήν του Πρίγκηπα Καρόλου στην κατοικία της βρετανίδας πρέσβεως: την ευγένεια της χειραψίας του.

Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία στην οποία ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι πεσμένος κάτω, σχεδόν ανήμπορος, σπρωγμένος από ανθρώπους που αρέσκονται να τραμπουκίζουν συνανθρώπους τους απλώς και μόνο επειδή έχουν διαφορετική άποψη, μου ήλθε στο μυαλό ένα ερώτημα.

Αυτή είναι η πατρίδα μου; Αυτή είναι η χώρα στην οποία γεννήθηκα και στην οποία, παρά τις παραινέσεις πολλών φίλων ή και αγνώστων, θέλω να συνεχίσω να μένω;

Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, αν και εμείς οι άνθρωποι είμαστε όντα με πολλές αδυναμίες. Η βία είναι καταδικαστέα από όπου και όποιον προέρχεται. Δεν έχει χρώμα ή ιδεολογία. Η διαφωνία είναι σεβαστή και ενίοτε γόνιμη, ποτέ όμως δεν πρέπει να επιτρέπουμε να οδηγεί στη βία. Το δυστυχές είναι ότι η βία – φυσική, ψυχολογική, ιδεολογική, πολιτική – είναι συνεχώς παρούσα. Και η Λογική είναι ο μόνος τρόπος για τη διαχείριση και την απόκρουσή της.

Η Ελλάδα παραμένει, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, μία ανώριμη χώρα. Είμαστε μία χώρα που νομίζουμε ότι όλοι μας χρωστούν κάτι. Είμαστε η χώρα που με περίσσιο θράσος κατηγορούμε κάποιον άλλο – συνήθως τους προηγούμενους – ότι έλαβαν λάθος πολιτικές αποφάσεις.

Είμαστε η χώρα της ευκολίας, της ψευτομαγκιάς και «της αληθινής βλαχιάς που μας άφησε παρακαταθήκη το ΚΛΙΚ». Είμαστε μια χώρα ακόμη διχασμένη μεταξύ Βορρά και Νότου, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Είμαστε μία χώρα εσωστρεφής και φοβική, που ακόμη και τώρα αγνοούμε μέρος της ταυτότητάς μας, άρα και της ιστορίας μας. Είμαστε μία χώρα που δεν διαλέγεται με τον εαυτό της ή με άλλους.

Είμαστε μία χώρα με ελάχιστους ηγέτες που μπορούν να δουν τη «μεγάλη εικόνα» και περιορίζονται σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα για να λάβουν τις αποφάσεις τους. Είμαστε μια χώρα που τραμπουκίζει τον Μπουτάρη και ο ένας δείχνει με τον δάχτυλο τον άλλο, αντί να εφαρμοστούν και να τηρηθούν άμεσα οι νόμοι.

Τελικά, το ερώτημα φαντάζει αδυσώπητο: Εξακολουθούμε να είμαστε Έλληνες;

ΥΓ. Ο γράφων δεν εξαιρεί τον εαυτό του από τις παραπάνω εκτιμήσεις και συμπεράσματα.