Τσίπρας VS Μητσοτάκη

Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας, φάνηκε για μια ακόμη φορά το δίπολο που θα κυριαρχεί στις προσεχείς εκλογές. Όσο και εάν από ορισμένες πλευρές προβάλλεται το επιχείρημα ότι δεν υφίσταται διαχωρισμός μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων.

Προφανώς και ο κλασσικός διαχωρισμός μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς δεν υπάρχει όπως τον γνωρίζαμε πριν δεκαετίες. Όμως, οι διαφορές είναι υπαρκτές και κυρίαρχες και φαίνονται όλο και πιο έντονα.

Στο δρόμο για το τέλος του τρίτου μνημονίου και όσο θα μετράει αντίστροφα ο χρόνος των εκλογών, ο διαχωρισμός των δυο σχολών θα αναδεικνύεται όλο και πιο έντονα.

Η θεωρία ότι είμαστε στην εποχή των συναινέσεων και του τέλους των ιδεολογιών και άρα και των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος είναι εντελώς λανθασμένη.

Στην ελληνική πολιτική σκηνή, το νέο δίπολο έχει σχηματοποιηθεί πλήρως. Από τη μια πλευρά το εκπροσωπούν ο Αλέξης Τσίπρας και από την άλλη πλευρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η προ ημερών επίθεση του Αλ. Τσίπρα στον Κυρ. Μητσοτάκη, τον οποίο και κάλεσε να εξηγήσει πιο καθαρά τις θέσεις του για απολύσεις στο δημόσιο και τις θέσεις του για την στροφή στην ιδιωτική ασφάλιση. Παράλληλα, έδειξε και τα σημεία του πολιτικού αφηγήματος της επόμενης μέρας: ενάντια στο νεοφιλελεύθερο δογματισμό, τον κοινωνικό δαρβινισμό και το παλαιό διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά ο Κυρ. Μητσοτάκης, την ίδια μέρα,  εστίασε σε συνάντησή του και συζήτηση με φοιτητές του Stanford, στην αναφορά ότι η πολιτική του ατζέντα επικεντρώνεται στην προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Παράλληλα, αναφέρθηκε στη μείωση του φορολογικού βάρους, στη διαδικασία ανασχεδιασμού μαζικής κλίμακας του δημοσίου, στην εκπαίδευση, τις  ιδιωτικοποιήσεις, κ.α. Ειδικά για τις συντάξεις ανέφερε ότι επιδίωξή του είναι οι εργαζόμενοι να είναι και ιδιοκτήτες των ασφαλιστικών τους εισφορών και με απλά λόγια όλοι να είναι ελεύθεροι να διαχειριστούν τις εισφορές τους με τον τρόπο που θεωρούν προσφορότερο, με εποπτεία του Κράτους.

Από εδώ και πέρα θα συγκρούονται δυο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, δυο τελείως διαφορετικές κοσμοθεωρίες, αντιλήψεις και ιδεολογίες.

Η σύγκρουση θα είναι σκληρή και σε όλα τα επίπεδα, καθώς έχει να κάνει με την πορεία της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν ποια πρόταση τους εκφράζει και να τη στηρίξουν. Θα κληθούν να επιλέξουν μοντέλο ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση, αλλά και τρόπου λειτουργίας του Κράτους.

Θα αποφασίσουν ποιος τους εκφράζει περισσότερο π.χ. ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού, εάν μπορεί να αντιμετωπίσει και πως την ανεργία, εάν υπάρχει σχέδιο ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και της προστασίας των αδυνάτων και μη προνομιούχων