Μετά την αμερικανική έρευνα που έδειχνε πως το 45% των ενήλικων πολιτών της χώρας πιστεύει στην ύπαρξή φαντασμάτων και την Αμερικανίδα που ισχυριζόταν ότι ένα φάντασμα της έκλεψε το βιογραφικό, σειρά είχε ο Βρετανός Τζέιμς Γουίλιαμς ο οποίος κατασκεύασε ένα φάντασμα, για να τρομάξει την αγαπημένη του. Το Home Cinema δεν θα μπορούσε να μείνει […]
Μετά την αμερικανική έρευνα που έδειχνε πως το 45% των ενήλικων πολιτών της χώρας πιστεύει στην ύπαρξή φαντασμάτων και την Αμερικανίδα που ισχυριζόταν ότι ένα φάντασμα της έκλεψε το βιογραφικό, σειρά είχε ο Βρετανός Τζέιμς Γουίλιαμς ο οποίος κατασκεύασε ένα φάντασμα, για να τρομάξει την αγαπημένη του.
Το Home Cinema δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο σε αυτό και ετοίμασε αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες φαντασμάτων και όχι μόνο.
Στην ιστορία του παιδοψυχίατρου, ο οποίος προσπαθεί να θεραπεύσει ένα αγόρι που υποστηρίζει ότι επικοινωνεί με τους νεκρούς, τίποτα δεν είναι κρυφό. Ο Αμερικανός -ινδικής καταγωγής- Σάιλαμαν ανοίγει τα χαρτιά του αμέσως μετά το πρώτο τέταρτο, με αποτέλεσμα σχεδόν σε κάθε πλάνο, σε κάθε φράση, η λύση να κραυγάζει. Τι είναι λοιπόν εκείνο που μπέρδεψε και ταυτοχρόνως μάγεψε το κοινό; Μα, ο τρόπος με τον οποίο όλοι οι συντελεστές υποστήριξαν την ιδέα, αρνούμενοι να υπακούσουν στην τρέχουσα λογική του θρίλερ (αίμα, ουρλιαχτά, εφέ), και αφηγούμενοι μια ιστορία φαντασμάτων μέσα από διφορούμενες καταστάσεις και διαλόγους, λιτή σκηνοθεσία και ακόμα πιο λιτά πλάνα. Δικαίως ήταν υποψήφιο για τα Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, Β’ Ανδρικού & Β’ Γυναικείου Ρόλου, ενώ μάλλον υπερβολικές ήταν οι υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Μοντάζ.
Μια ταινία μοντέρνα και συνάμα κλασική, μια παραγωγή του 21ου αιώνα που όμως αξιοποιεί τα στοιχεία του παλιού σινεμά, χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη λύση των εφέ και στις σκηνές φρίκης. Η υπόθεση απλούστατη: Μια γυναίκα ζει κλεισμένη σε μια έπαυλη με τα δύο ανήλικα παιδιά της. Καθώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει τελειώσει και το υπηρετικό προσωπικό έφυγε ξαφνικά, δέχεται με ανακούφιση την επίσκεψη τριών ατόμων που συστήνονται ως υπηρέτες και αναλαμβάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Η ισορροπία διαταράσσεται όταν τα παιδιά ισχυρίζονται ότι στο σπίτι υπάρχει και ένα αγόρι. Ονομάζεται Βίκτορ, εμφανίζεται τα βράδια, αλλά κανείς άλλος δεν τον βλέπει. Πάνω σε αυτό τον καμβά ο σκηνοθέτης του «Ανοιξε τα Μάτια» αρχίζει να κεντά τις λεπτομέρειες. Ένας χώρος με δεκάδες δωμάτια και πόρτες που πρέπει να είναι πάντα κλειδωμένες. Δύο παιδιά που πάσχουν από σπάνια ασθένεια και είναι αναγκασμένα να ζουν στα σκοτεινά. Μια ηρωίδα στα όρια της υστερίας που μπορεί να βλέπει ή να φαντάζεται πράγματα. Τρεις ξένοι που μιλούν με μισόλογα και ανταλλάσσουν συνωμοτικά βλέμματα. Οι «Αλλοι» ανήκουν στο είδος ταινιών που δίνουν αληθοφανείς λύσεις, στο πλαίσιο πάντα μιας μεταφυσικής ιστορίας. Όμως, μέχρι να έλθει εκείνη η στιγμή, τα πάντα είναι ρευστά, τα νεύρα μένουν τεντωμένα και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Η ταινία ήταν υποψήφια για το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, βραβεύτηκε από αρκετές ενώσεις κριτικών και αγνοήθηκε σκανδαλωδώς στα Όσκαρ, ειδικά σε ό,τι αφορά τη θαυμάσια σκηνογραφία, το σενάριο και πάνω από όλα την εκπληκτική ερμηνεία της Κίντμαν.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ισπανού Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα με ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που συγγενεύει κάπως με το φιλμ του Αμενάμπαρ «Οι Aλλοι», αλλά δεν έχει ούτε την ίδια σεναριακή αρτιότητα ούτε το ίδιο ενδιαφέρον. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ξανά μια μητέρα. Ζει με τον άντρα της και το γιο της σε ένα πρώην ίδρυμα, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια και, όταν το αγόρι εξαφανίζεται, καλείται να αντιμετωπίσει τραύματα που φωλιάζουν στην ψυχή της από την τρυφερή ηλικία. Το «Ορφανοτροφείο» δεν επιστρατεύει φτηνά τρικ (οπτικά και ηχητικά) για να τρομάξει το θεατή. Παράλληλα, όμως, η ιστορία της οδυνηρής συμφιλίωσης με το παρελθόν, που βλέπουμε να ξετυλίγεται στην οθόνη, δεν πετυχαίνει απόλυτα το στόχο της. Παρασύρει μεν το θεατή σε έναν άλλο κόσμο, αλλά δύσκολα τον λυτρώνει.
Η δέκατη κατά σειρά δουλειά του Κιούμπρικ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, ήταν εκείνη που δίχασε περισσότερο από όλες τις άλλες, με την έννοια ότι πολλοί τη λάτρεψαν και άλλοι τόσοι την απέρριψαν ασυζητητί. Στην Αμερική, όπου η «Λάμψη» αντιμετωπίστηκε ως ταινία τρόμου, οι κριτικοί μίλησαν για φθηνά τρικ που ξαφνιάζουν μεν αλλά δεν τρομάζουν κανένα, επικρίνοντας παράλληλα τον Νίκολσον για τη μανιέρα του. Στην Ευρώπη η ταινία έτυχε καλύτερης υποδοχής και αυτό διότι μεγάλη μερίδα των κριτικών και του υποψιασμένου κοινού αναγνώρισαν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για ορόσημο στην ιστορία του σινεμά, αλλά για μια ακόμα «σκανταλιά» του Κιούμπρικ, του δημιουργού που έκανε ταινίες για τη χαρά του κινηματογράφου, πότε αφήνοντας την κάμερα να τρέχει αφηνιασμένη στους διαδρόμους του δαιδαλώδους ξενοδοχείου και πότε υποσκάπτοντας το ίδιο το θέμα (η φιγούρα της πανικόβλητης Γουέντι ελάχιστα απέχει από εκείνη ενός κωμικού καρτούν). Από εκεί και πέρα, καθένας μπορεί να βρει στη «Λάμψη» διάφορα επίπεδα: απλή ιστορία τρόμου, ιδιοφυής ανάγνωση της κόντρας και της ασυνεννοησίας στα ζευγάρια, υποδειγματική μεταφορά ενός μπεστ σέλερ στην οθόνη.
Βρισκόμαστε στο 1939, στο τέλος ενός τρίχρονου αιματηρού πολέμου στην Ισπανία. Ο στρατηγός Φράνκο ανήκει στη δεξιά εθνική κατάταξη και καλείται να υπερασπιστεί τη δημοκρατική παράταξη. Ο κηδεμόνας ενός δεκάχρονου αγοριού, του Κάρλος, τον παράτησε σε ένα ορφανοτροφείο. Παρόλο που οι υπεύθυνοι του ορφανοτροφείου η Κάρμεν και ο Κασάρες ενδιαφέρονται πολύ για τον Κάρλος, που δεν έχει καταφέρει ακόμα να προσαρμοστεί., αφού από τη μια ο Jacinto που είναι ένας παράξενος άνθρωπος και του κάνει τη ζωή δύσκολη και από την άλλη ένα φάντασμα που έχει κάνει κατάληψη το ορφανοτροφείο και του απειλεί την ζωή…
Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, μετά την ερμηνεία του ως Χάρι Πότερ, που τον καθιέρωσε ως παιδί θαύμα στο κινηματογραφικό στερέωμα, ενήλικος πια, συνεχίζει με έναν κόντρα ρόλο, στο θρίλερ που ο σκηνοθτεί ο Τζέιμς Γουότκινς. Ο νεαρός δικηγόρος Άρθουρ Κιπς (Ντάνιελ Ράντκλιφ) αναγκάζεται να αφήσει τον τρίχρονο γιο του στο Λονδίνο για να ταξιδέψει στο απομακρυσμένο χωριό Κράιθιν Γκίφορντ και να τακτοποιήσει τις κληρονομικές εκκρεμότητες του Οίκου Ιλ Μαρς. Όταν όμως φτάνει στο ανατριχιαστικό παλιό αρχοντικό ανακαλύπτει σταδιακά μια σειρά από σκοτεινά μυστικά που στοιχειώνουν το παρελθόν της περιοχής. Και η ανησυχία του Άρθουρ μεγαλώνει όταν μια μυστηριώδης γυναικεία φιγούρα ντυμένη στα μαύρα αρχίζει να εμφανίζεται μπροστά του, επιβεβαιώνοντας τους φόβους και τις προλήψεις των χωρικών.
Η ταινία του Πίτερ Τζάκσον βασίζεται στο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα της Άλις Σέμπολντ και αναφέρεται προσχηματικά στην ιστορία ενός 14χρονου κοριτσιού, που δολοφονείται από έναν κατά συρροή δολοφόνο.
Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, η Σούζι Σάλμον (Σάοϊρς Ρόναν) γυρνώντας από το σχολείο πέφτει θύμα αποτρόπαιου βιασμού και στη συνέχεια δολοφονείται. Τώρα από τον παράδεισο πια, παρακολουθεί καθημερινά την οικογένειά της, που προσπαθεί μάταια να συμβιβαστεί με την απώλεια, αλλά και τους φίλους και τους γνωστούς της, διαπιστώνοντας τις επιπτώσεις που είχε η δολοφονία της σε καθέναν ξεχωριστά. Όταν καλείται να επιλέξει μεταξύ της επιθυμίας της να εκδικηθεί τον δολοφόνο της και να δει την οικογένειά της να προχωρά, με κάπως επουλωμένες πληγές το δίλημμα είναι τεράστιο…
Τρεις άνεργοι καθηγητές παραψυχολογίας νοικιάζουν έναν παλιό σταθμό πυροσβεστικής και στήνουν μια επιχείρηση, με σκοπό να απαλλάσσουν τα σπίτια από παντός είδους φαντάσματα.
Aτυχη κινηματογραφική εκδοχή ενός δημοφιλούς καρτούν. Σε μια προσπάθεια να αγκαλιάσουν όλη την οικογένεια, οι συντελεστές δεν αρκούνται σε μια ανάλαφρη ιστορία γύρω από τον Κάσπερ, το μοναχικό φάντασμα που ψάχνει απεγνωσμένα ένα φίλο. Βαραίνουν το κλίμα με νεκρές μητέρες, άπληστες κληρονόμους και με ιστορίες εκδίκησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα φιλμ ούτε απόλυτα παιδικό, αλλά ούτε και για το ενήλικο κοινό.
Στην Ισπανία του 1792 η Ιερά Εξέταση φυλακίζει ως αιρετική την κόρη εύπορης οικογένειας, που ποζάρει για τον Φρανσίσκο Γκόγια. Παρά την παρέμβαση του ζωγράφου και του πατρός Λορέντζο, η κοπέλα μένει στη φυλακή. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Ναπολέων εισβάλει στη χώρα και τα τρία αυτά πρόσωπα παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων.
Η πρώτη ταινία που γύρισε ο Π.Τζάκσον για λογαριασμό μεγάλου στούντιο στηρίζεται στα ψηφιακά εφέ. Για τις ανάγκες του σεναρίου η νεοσύστατη τότε Weta Digital ανασταίνει… νεκρούς και ο Νεοζηλανδός δημιουργός υπογράφει μια θεαματική κωμωδία τρόμου, γύρω από τη σύγκρουση ενός νεαρού που βλέπει φαντάσματα με το πνεύμα ενός σαδιστή δολοφόνου.
Ο φωτογράφος των διασήμων, Κόνορ Μιντ, αγαπά την ελευθερία, τη διασκέδαση και τις γυναίκες… με αυτή τη σειρά. Ορκισμένος εργένης, δε διστάζει να χωρίσει με πολλές γυναίκες την ίδια στιγμή μέσω τηλεδιάσκεψης. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που το παρελθόν του Κόνορ, θα στοιχειώσει κυριολεκτικά την καθημερινότητα του, όταν στο γάμο του μικρού αδερφού του, θα δεχτεί την απρόσμενη επίσκεψη των παλιών του φιλενάδων!
Παραλλαγή της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς με τον Μπιλ Μάρεϊ να υποδύεται ένα δύστροπο και ατομιστή διευθυντή τηλεοπτικού καναλιού ο οποίος αλλάζει χαρακτήρα όταν, την παραμονή των Χριστουγέννων, τον επισκέπτονται φαντάσματα. Τα θεαματικά για την εποχή που γυρίστηκε η ταινία οπτικά εφέ συνέβαλαν αρκετά στην εισπρακτική της επιτυχία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 το γνωστό τραγούδι «(Ghost) Riders in the Sky» έγινε αφορμή για τη δημιουργία ενός γουέστερν κόμικς, με ήρωα τον Ghost Rider, ένα μασκοφόρο καβαλάρη. Η λογοκρισία που επιβλήθηκε και στα περιοδικά με σκίτσα οδήγησε το χάρτινο ήρωα στην αφάνεια. Δώδεκα χρόνια αργότερα ο Ghost Rider επανέκαμψε. Δεν καβαλούσε πλέον άλογο, αλλά μοτοσικλέτα. Στην πορεία εξελίχθηκε σε μια φλεγόμενη νεκροκεφαλή πάνω σε πύρινη μηχανή. Σε αυτή την κατάσταση τον παρέλαβε ο σκηνοθέτης του «Daredevil» και δημιούργησε μια ταινία, που προβλέπεται να τιμηθεί δεόντως στα Χρυσά Βατόμουρα. Το concept δεν είναι κακό: Ένας άντρας που έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο αντιμετωπίζει τέσσερις δαίμονες και παράλληλα προσπαθεί να «σπάσει» το συμβόλαιο με το Σατανά.
Η αγάπη γεννά ιστορίες αγάπης. Και ο Aντριου Λόιντ Βέμπερ, σφόδρα ερωτευμένος με τη σύζυγό του, την υψίφωνο Σάρα Μπράιτμαν, εμπνεύστηκε από το πασίγνωστο βιβλίο του Γκαστόν Λερού και έγραψε για εκείνη ένα μιούζικαλ που θα της επέτρεπε να ξεδιπλώσει όλη την έκταση της φωνής της. Τα παραπάνω υποστηρίζουν όσοι γνωρίζουν το παρασκήνιο. Το προσκήνιο ωστόσο είναι πολύ πιο συναρπαστικό. Το «Φάντασμα της Όπερας» έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο το 1986 και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο δημοφιλείς και προσοδοφόρες παραστάσεις στην ιστορία του λονδρέζικου θεάτρου. Στην κινηματογραφική του εκδοχή το μιούζικαλ «The Phantom of the Opera» δεν έγινε ομόφωνα αποδεκτό. Τα σχόλια αφορούσαν κυρίως στην απρόσωπη σκηνοθεσία και έως ένα βαθμό αυτοί που εκφράστηκαν αρνητικά δεν είχαν άδικο. Από το φιλμ λείπει το πάθος που δικαιολογεί τις ακραίες πράξεις των ηρώων και παράλληλα συγκινεί ή συναρπάζει το θεατή. Ωστόσο, το θέμα του συγκεκριμένου μιούζικαλ είναι η όπερα. Ένα είδος που ως προς το θεατρικό του σκέλος χαρακτηρίζεται από συμβάσεις και στιλιζάρισμα. Είναι φανερό ότι ο Σουμάχερ θέλησε να ακολουθήσει μια «οπερατική» γραμμή, τιθασεύοντας τα ρεαλιστικά συναισθήματα των ηρώων και αφήνοντας να μιλήσουν η εικόνα και η μουσική. Ως προς αυτό το κομμάτι, το «Φάντασμα της Όπερας» σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Ο Γιώργος Αγγελίδης, μετά την επιτυχία της παράστασης «Αυτόματη Εστίαση», επιστρέφει με το «Toxic» - ένα ψυχολογικό θρίλερ που επιδιώκει να υπενθυμίσει πόσο αδιόρατα μπορεί να μεταμορφωθεί το οικείο σε απειλή.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Σάββατο 27.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/patrick-schneider-mdtYgoLsfNk-unsplash-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442