Nouvelle Vague – Η ταινία που θα μας κάνει να ερωτευτούμε ξανά το σινεμά

Το 1983, ο Τζιν Μακ Μπράιντ  επιχείρησε να κάνει ένα αγγλόφωνο ριμέικ του κινηματογραφικού ορόσημου του 1959, Με Κομμένη την Ανάσα (Breathless) του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, με τον Ρίτσαρντ Γκιρ. Παραβίασε έναν από τους βασικούς κανόνες του Γκοντάρ καιτου Γαλλικού Nouvelle Vague: Ήταν έγχρωμο.

Αν και δεν ήταν τόσο τρομερή ιδέα όσο το καταστροφικό, έγχρωμο ριμέικ του Ψυχώ του Χίτσκοκ το 1960 του Γκας Βαν Σαντ, το οποίο, όπως και η για πάντα επιδραστική ταινία του Γκοντάρ την προηγούμενη χρονιά, έσπασαν επίσης όλους τους κανόνες του είδους τους και εξακολουθούν να βρίσκουν νέα ζωή στο νεανικό κοινό κάθε γενιάς, όπως συνεχίζει να κάνει και το Νέο Κύμα της Γαλλίας.

View this post on Instagram

A post shared by IndieWire (@indiewire)

Σεβασμός στους γίγαντες αυτής της εποχής

Με την πραγματικά υπέροχη ταινία Nouvelle Vague (Νέο Κύμα), που έκανε πρεμιέρα και ξεχώρισε στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Καννών, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν επιχείρησε (και ευφυώς) ένα ριμέικ του Με Κομμένη την Ανάσα, αλλά μια κάποια εκτίμηση και έναν βαθύ σεβασμό για την άγρια δημιουργική κινηματογραφική περίοδο που πέτυχαν ο Γκοντάρ και οι σύγχρονοί του με το γαλλικό Νέο Κύμα.

Επαναστάτης του κινηματογράφου στο πνεύμα και στην πράξη ο ίδιος – αρκεί να δείτε το αριστουργηματικό Boyhood που γυρίστηκε σε 12 χρόνια ή το υπό παραγωγή 20ετές γύρισμα του Merrily We Roll Along – ο Λινκλέιτερ, δουλεύοντας πάνω σε ένα σπουδαίο και πνευματώδες σενάριο των Χόλι Τζεντ και Βινς Πάλμο, αντ’ αυτού γύρισε μια ταινία για τα γυρίσματα του Με Κομμένη την Ανάσα, με το ίδιο ακριβώς στυλ που γυρίστηκε το πρωτότυπο: ασπρόμαυρο με αναλογία διαστάσεων 1:37 και εντελώς στα γαλλικά.

Το πετυχαίνει πέρα από τα πιο τρελά του όνειρα και με μεγάλη αγάπη και σεβασμό προς αυτή την εποχή και τους γίγαντες της με κάθε τρόπο.

«Η ταινία σας είναι ένα κομμάτι σκατά», δηλώνει ο Γκοντάρ στον παραγωγό, στον οποίο η Σίφμαν σχολιάζει ότι τουλάχιστον υπάρχει δωρεάν φαγητό στο afterparty

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Merc🎥🎞 (@mercwiththemovies)

Γιατί αγαπάμε τις ταινίες

«Ένας από αυτούς τους πρωτοπόρους του Νέου Κύματος, ο Φρανσουά Τρυφώ, έκανε μια ταινία για τη δημιουργία μιας ταινίας, το βραβευμένο με Όσκαρ, Αμερικανική Νύχτα του 1973, που παραμένει το τεστ για το συγκεκριμένο υποείδος, μια ταινία που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Ο Λινκλέιτερ μπορεί να μην την ξεπέρασε, αλλά την φτάνει με απόλυτη χαρά και καθαρή απόλαυση ως μια ταινία που μας θυμίζει γιατί αγαπάμε τις ταινίες εξ αρχής» γράφει ο Pete Hammond στο deadline.com.

Κοντά στην αρχή βλέπουμε ένα κατάμεστο θέατρο με τον Γκοντάρ, τον Τρυφό, τον Κλοντ Σαμπρόλ και τη Σουζάν Σίφμαν την ώρα που τελειώνει μια πρεμιέρα.

«Η ταινία σας είναι ένα κομμάτι σκατά», δηλώνει ο Γκοντάρ στον παραγωγό, στον οποίο η Σίφμαν σχολιάζει ότι τουλάχιστον υπάρχει δωρεάν φαγητό στο afterparty. Αυτή η ομάδα, μαζί με άλλες, ξεκίνησε ως κριτικοί κινηματογράφου για τη βίβλο της γαλλικής κινηματογραφικής κριτικής, το Cahiers du Cinema, ενώ ο καθένας από αυτούς σημείωσε μεγάλη επιτυχία ως κινηματογραφιστής.

Ο Γκοντάρ (ένας τέλειος Γκιγιόμ Μαρμπέκ), ωστόσο, αισθάνεται ότι έχει μείνει πίσω, ζηλεύοντας ιδιαίτερα τον Τρυφό, του οποίου το θεμελιώδες έργο, Τα 400 Χτυπήματα, κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ ο ίδιος δεν έχει γυρίσει ακόμα μεγάλου μήκους ταινία (οι μικρού μήκους δεν μετράνε ως κινηματογράφος στο βιβλίο του).

Ο Λινκλέιτερ γυρίζει σε όλο το Παρίσι στις ίδιες τοποθεσίες που χρησιμοποίησε ο Γκοντάρ, στήνοντας οικείες σκηνές από την ταινία, αλλά δείχνοντας την ελευθερία και τη λαχτάρα για κινηματογράφο που καθόρισαν το Νέο Κύμα

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Hèctor A. Gonzàlez (@hector__ha)

Το στόρι μέσα στο στόρι

Στην πρεμιέρα στις Κάννες γίνεται πιο αποφασισμένος από ποτέ να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, επιστρατεύοντας τον κουρασμένο παραγωγό Georges de Beauregard (ένας υπέροχος Bruno Dreyfursft) για να βάλει τα χρήματα.

Όμως αυτή θα είναι μια ταινία που δεν έχει γίνει όπως καμία άλλη από τότε που ο Γκοντάρ έχει κανόνες χωρίς σενάριο μόνο σημειώσεις, χωρίς χρώμα, χωρίς εμβέλεια, χωρίς συγχρονισμένο ήχο ώστε να φωνάζει κατευθύνσεις και με διαλόγους που γράφει σε ένα καφέ κάθε πρωί πριν από τα γυρίσματα της ημέρας.

Προσλαμβάνει την Αμερικανίδα σταρ Jean Seberg (η Zoey Deutch είναι καταπληκτική), η οποία έκανε από νωρίς αίσθηση ως Ιωάννα της Λωραίνης στην χολιγουντιανή μεταφορά της γαλλικής εικόνας από τον Otto Preminger, καθώς και στο Καλημέρα Θλίψη του σκηνοθέτη.

Ο Γκοντάρ της λέει ότι θέλει να είναι ακριβώς όπως ήταν σε εκείνη την ταινία, χωρίς να χρειάζεται να υποκριθεί. Επίσης, επιλέγει το ανερχόμενο αστέρι Ζαν Πολ Μπελμοντό (Aubry Dullin), έναν φίλο του, παρά τη συμβουλή του μάνατζερ του Μπελμοντό ότι αυτή η τρελή ταινία θα μπορούσε να τορπιλίσει την καριέρα του πριν καν ξεκινήσει. Παρ’ όλα αυτά, τα γυρίσματα συνεχίζονται με τον Μπελμοντό να διαβεβαιώνει τον μάνατζερ ότι η ταινία δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ.

Δείτε το τρέιλερ Nouvelle Vague του 2025:

Ο «νονός» της Νουβέλ Βαγκ

Ο Λινκλέιτερ γυρίζει σε όλο το Παρίσι στις ίδιες τοποθεσίες που χρησιμοποίησε ο Γκοντάρ, στήνοντας οικείες σκηνές από την ταινία, αλλά δείχνοντας την ελευθερία και τη λαχτάρα για κινηματογράφο που καθόρισαν το Νέο Κύμα και το σίγουρο αλλά επαναστατικό στυλ του Γκοντάρ.

Δεν επιτρέπει στους ηθοποιούς να δουν σελίδες του σεναρίου (έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν) από φόβο ότι στην πραγματικότητα θα προετοιμάσουν και θα δημιουργήσουν τη δική τους εκδοχή στους διαλόγους και τις σκηνές αντί για αυτό που οραματίζεται εκείνος.

«Κανείς δεν φοράει μακιγιάζ στην ταινία μου» λέει ο Γκοντάρ ενώ ο Μπελμοντό, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να διασκεδάζει ατελείωτα με την όλη αυτοσχεδιαστική διαδικασία.

Πλέκονται μέσα-έξω και άλλοι σύντομα διάσημοι σκηνοθέτες όπως ο Τρυφό (ένας απίθανος Αντριέν Ρουγιάρ), ο Σαμπρόλ (Αντουάν Μπεσόν), ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ (Τομ Νοβέμπρε), ο οποίος δίνει συμβουλές όταν ο Γκοντάρ επισκέπτεται το πλατό του, και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένης μιας υπέροχης σκηνής όπου ο Ιταλός Ρομπέρτο Ροσελίνι φτάνει ως προσκεκλημένος ομιλητής σε μια αίθουσα γεμάτη από πρόθυμους «νέους» Nouvelle Vague ελπιδοφόρους που γεμίζουν τον χώρο με ενθουσιασμό για αυτόν τον «νονό» της Νουβέλ Βαγκ.

在 Instagram 查看這則帖子

Next Best Picture Official（@nextbestpicture）分享的帖子

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη IndieWire (@indiewire)

Μια ταινία σαν σπάνιο πουλί

«Είναι σαφές ότι ο Λινκλέιτερ και η ομάδα του έχουν κάνει την εργασία τους και την έρευνά τους. Όλα τα ονόματα (και είναι τόσα πολλά που αναβοσβήνουν στην οθόνη καθ’ όλη τη διάρκεια) είναι αυθεντικά, τίποτα δεν μοιάζει επινοημένο – ή τουλάχιστον το ελπίζουμε» γράφει ο » γράφει ο Pete Hammond στο deadline.com και συνεχίζει:

«Αισθάνεστε σαν να μπήκατε με κάποιο τρόπο σε μια μηχανή του χρόνου και να έχετε μεταφερθεί πίσω σε ένα μέρος που μοιάζει με μαγικό, όπου οι ταινίες είναι τα πάντα. Έχει αναπαρασταθεί εκπληκτικά, με ιδιαίτερες ευχαριστίες στον κινηματογραφιστή David Chambille, τη σχεδιάστρια παραγωγής Katia Wyszkop, την ενδυματολόγο Pascaline Chavanne και την μοντέρ Catherine Schwartz.

»Οι σκηνές στο τέλος, όταν ο Γκοντάρ μπαίνει επιτέλους στην αίθουσα μοντάζ, διαβεβαιώνοντας τον παραγωγό Beauregard ότι θα φτάσει στα συμβατικά 90 λεπτά, είναι ανεκτίμητες.

»Το κάστινγκ εδώ είναι εξαιρετικό με τον Μαρμπέκ, με τα μαύρα γυαλιά ανά πάσα στιγμή, να είναι απλά συγκλονιστικός, αποτυπώνοντας κάθε απόχρωση που ξέρουμε ότι είναι ο Γκοντάρ, και να τα σπάει με μια υπέροχη ατάκα: «Ελέγχουμε τις σκέψεις μας, που δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά όχι τα συναισθήματά μας, που σημαίνουν τα πάντα»».

*Με στοιχεία από deadline.com