Στο Αλκατράζ δεν φυλακίστηκε μονάχα ο Αλ Καπόνε – Oι άγνωστες ιστορίες των γκέι κρατουμένων

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ επέμεινε στην πρότασή του να επαναλειτουργήσει το Αλκατράζ, το άλλοτε διαβόητο νησί-φυλακή στα παγωμένα νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο.

Το Αλκατράζ, το οποίο ο Τραμπ χαρακτήρισε «ένα εν δυνάμει σύμβολο του Νόμου, της Τάξης και της Δικαιοσύνης», χτίστηκε αρχικά ως οχυρό ναυτικής άμυνας, αλλά ανακατασκευάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα ως στρατιωτική φυλακή. Το 1934, μετατράπηκε επίσημα σε ομοσπονδιακή φυλακή φιλοξενώντας διαβόητους εγκληματίες, μεταξύ των οποίων ο γκάνγκστερ Αλ Καπόνε, ο Μίκι Κοέν, ο Τζορτζ  Κέλι και ο Γουάιτι Μπάλτζερ.

Οι ιστορίες από την παγερή μονάδα ενέπνευσαν πολλάκις την κινηματογραφική βιομηχανία: η βιογραφική ταινία του 1979 «Απόδραση από το Αλκατράζ,  αφηγείται μια απόδραση κρατουμένων το 1962, με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ στο ρόλο του αρχηγού Φρανκ Μόρις, ενώ εκεί γυρίστηκε επίσης το 1996 η ταινία «Ο βράχος», με πρωταγωνιστές τους Σον Κόνερι και Νίκολας Κέιτζ.

Οι γκέι φυλακισμένοι και η αμερικανική μισαλλοδοξία

Ωστόσο, στο Αλκατράζ δεν κρατήθηκε μόνο ο Αλ Καπόνε και άλλοι διάσημοι γκάνγκστερ της εποχής: πίσω από τα κάγκελα βρέθηκαν πολλοί γκέι και αμφιφυλόφιλοι άνδρες, ορισμένοι από τους οποίους φυλακίστηκαν επειδή είχαν σεξουαλικές σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου.

«Μεταξύ 1934 και 1957, ο Χούβερ υπέγραψε έγγραφα που ενέκριναν τη μεταφορά περισσότερων από είκοσι στρατιωτικών που κατηγορούνταν για “σοδομισμό” στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα Αλκατράζ, προκειμένου να κατευνάσει τον ηθικό πανικό»

Ο Φρανκ Λούκας Μπολτ, ένας στρατιωτικός που καταδικάστηκε για σοδομισμό το 1932, ήταν ο πρώτος τρόφιμος του Αλκατράζ. Αρχικά στάλθηκε σε στρατιωτική φυλακή στη Χαβάη, αλλά μεταφέρθηκε στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1934, δύο μήνες πριν ανοίξει επίσημα στις 11 Αυγούστου του ίδιου έτους, σύμφωνα με το History.com.

Ο διευθυντής του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, ο οποίος αρέσκονταν στο να τιμωρεί ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους άνδρες, υπέγραψε τα έγγραφα εισαγωγής του Μπολτ. «Ο Χούβερ ήθελε το Αλκατράζ να φαίνεται όχι μόνο ως φυλακή για τους πιο επικίνδυνους μαφιόζους και εγκληματίες της Αμερικής, αλλά και ως σύμβολο της αμερικανικής μισαλλοδοξίας και δίωξης της ομοφυλοφιλίας και όσων θεωρούσε ‘ανεπιθύμητους τρόπους ζωής’», αναφέρει το History.com.

Φωτογραφία: REUTERS/Fred Greaves

«Βιοπολιτικός έλεγχος»

Τις επόμενες δεκαετίες περισσότεροι άνδρες στάλθηκαν στο Αλκατράζ κατόπιν καταδίκης για σοδομισμό. «Μεταξύ 1934 και 1957, ο Χούβερ υπέγραψε έγγραφα που ενέκριναν τη μεταφορά περισσότερων από είκοσι στρατιωτικών που κατηγορούνταν για “σοδομισμό” στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα Αλκατράζ, προκειμένου να κατευνάσει τον ηθικό πανικό που εξαπλωνόταν σε όλη τη χώρα σχετικά με το ‘σεξουαλικό έγκλημα’», έγραψε σε μια πανεπιστημιακή έρευνα το Vic Overdorf, μελετητ@ της queer ιστορίας και του σωφρονιστικού συστήματος.

Η πλειονότητα των ανδρών διαγνώστηκε ως «ψυχοπαθείς» και το Overdorf βρήκε αποδείξεις ότι στη φυλακή χρησιμοποιούνταν θεραπεία μεταστροφής. Η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ψυχική ασθένεια εκείνη την εποχή και ο σοδομισμός ήταν έγκλημα σε όλη τη χώρα.

«Με το να χαρακτηρίσουν τους γκέι άνδρες απειλή για το αμερικανικό λαό (ιδίως για τα παιδιά και τις οικογένειες), το κράτος μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τη φυλάκιση και την τιμωρία των γκέι σωμάτων ως εργαλείο βιοπολιτικού ελέγχου», πρόσθεσε το Overdorf.

Η εργασία του Overdorf απαριθμεί είκοσι εννέα άνδρες που φυλακίστηκαν στο Αλκατράζ για σοδομισμό από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1960.

Η ιστορία του Ρόμπερτ Στράουντ

Ποιοι από εσας θυμούνται τον κρατούμενο Ρόμπερτ Στράουντ από την ταινία «Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ» του 1962, στην οποία τον υποδύθηκε ο Μπερτ Λάνκαστερ;

Η ιστορία του Στράουντ είναι πιο περίπλοκη από ό,τι δείχνει η ταινία, αν και αποτυπώνει λεπτομερώς τα εγκλήματά του. «Γεννημένος στο Σιάτλ το 1890, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο Ιλινόις, αλλά το έσκασε από το σπίτι του σε ηλικία 13 ετών και κατέληξε στην Αλάσκα, όπου ήταν μαστροπός. Σκότωσε τον Σαρλ Φ. Ντέιμερ σε μια διαμάχη που αφορούσε μια από τις γυναίκες που διαχειριζόταν, την Κίτι Ο’Μπράιαν – οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι έγινε επειδή ο Ντέιμερ είχε χτυπήσει την Ο’Μπράιαν» αναφέρει η Trudy Ring του The Advocate.

O Στράουντ δήλωσε ένοχος για ανθρωποκτονία το 1909 και καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια πίσω από τα κάγκελα – λίγο αργότερα, μαχαίρωσε έναν άλλο κρατούμενο στις φυλακές και έτσι μεταφέρθηκε σε σωφρονιστικό ίδρυμα του Κάνσας. Η παραβατικότητα όμως δεν σταμάτησε: το 1916 σκότωσε έναν φύλακα. Καταδικάστηκε σε απαγχονισμό, αλλά ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον μετέτρεψε την ποινή του Στράουντ σε ισόβια κάθειρξη σε απομόνωση.

Η απομόνωση ήταν σκληρή, αλλά ο Στράουντ δεν ήταν ολότελα μόνος του: είχε καναρίνια για να του κρατούν συντροφιά, και έτσι άρχισε τη μελέτη των πτηνών και των ασθενειών τους. Το 1943, κυκλοφόρησε μάλιστα το βιβλίο του «Stroud’s Digest on the Diseases of Birds», το οποίο η Britannica χαρακτηρίζει ένα «σημαντικό έργο».

Το 1942 μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ- εκεί μπορούσε να συνεχίσει την έρευνά του, αλλά δεν του επιτρεπόταν πλέον να δημοσιεύει. Το 1959, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι, όπου και πέθανε το 1963.

Ο Τόμας Γκάντις δημοσίευσε το 1955 το βιβλίο «Birdman of Alcatraz», το οποίο ενέπνευσε και την ομώνυμη ταινία. «Ενώ ο Μπερτ Λάνκαστερ θα τον απεικόνιζε αργότερα στον κινηματογράφο ως έναν μετανοημένο, ήπιων τόνων άνθρωπο, ο Στράουντ είχε σοβαρά προβλήματα θυμού», ανέφερε το 2014 η εφημερίδα Springfield News-Leader σε ένα άρθρο σχετικά με τα δημοσιευμένα χειρόγραφα του Στράουντ στη φυλακή, στα επιβεβαίωνε ότι ήταν γκέι. Ο συγγραφέας του βιβλίου προφανώς το γνώριζε αυτό, αλλά το θεώρησε πολύ αμφιλεγόμενο για να γραφτεί στο χαρτί.

*Με πληροφορίες από: The Advocate | BBC | History | Κεντρική φωτογραφία θέματος: archives.gov