Βάσια Ατταριάν και Μυρτώ Μακρίδη – «Το χιούμορ είναι μια διαδικασία πένθους»
Η σκηνοθέτις Βάσια Ατταριάν και η ηθοποιός Μυρτώ Μακρίδη της θεατρικής ομάδας ΝΤΟΥΘ μας μίλησαν για τη νέα, παραληρηματική παράστασή τους με τίτλο «Guest Stars» και υπότιτλο «Τραγούδια που αφιέρωσα σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ», στο Θέατρο 104.
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι βλέπαμε εορταστικά προγράμματα στην τηλεόραση σαν ορόσημα στον χρόνο και τον χώρο, αφιερώναμε τραγούδια σε αγαπημένα πρόσωπα μέσω ενός ακουστικού τηλεφώνου και μετρούσαμε τους καημούς μας, τις χαρές μας και τις λαχτάρες μας με βάση την εναλλαγή του καιρού κι όχι τις νέες ρυθμίσεις του αλγόριθμου.
Από αυτή την εποχή εμπνέεται η ομάδα ΝΤΟΥΘ τόσο στις δύο προηγούμενες παραστάσεις της, Nostalgia Generation και Farewell / Εν Τόπω Χλοερώ, όσο και στην ολόφρεσκη πρότασή της με τίτλο Guest Stars.
Η ομάδα ΝΤΟΥΘ: (Από πάνω αριστερά και δεξιόστροφα) Μαρία Φιλίνη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Δημήτρης Τάσαινας, Σεραφείμ Ράδης, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Μυρτώ Μακρίδη, Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης, Ρωμανός Καλοκύρης, Ιωάννα Ραμπαούνη, Κατερίνα Μαυρογεώργη / Photo: Δημήτρης Μιχαλάκης
«Αφορά κυρίως με έναν κωμικό τρόπο και αρκετά γελοίο το πένθος του έρωτα»
«Αυτή είναι μια άτυπη τριλογία που έχει σαν βασικό θέμα το πένθος με έναν κωμικό τρόπο και πολύ ελαφρύ» μας λέει η σκηνοθέτις, Βάσια Ατταριάν και συνεχίζει:
«Εμείς τα λέμε τρία επεισόδια. Προτιμάμε να μη τα λέμε παραστάσεις».
«Είναι τρεις περφόρμανς διαρκείας. Κρατάει δηλαδή το κάθε επεισόδιο τρεις ώρες που το κοινό μπορεί να μπαίνει, να βγαίνει, να πάρει το ποτό του, να βγει να καπνίσει και να επιστρέψει όποτε θέλει».
«Η πρώτη παράσταση που λεγόταν Nostalgia Generation, με υπότιτλο “Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς”. Ήταν μία μετακόμιση τριών ωρών, όπου δέκα πρόσωπα άδειαζαν κούτες και πετούσαν ή κρατούσαν πράγματα από τα 80s και τα 90s κυρίως. Και θυμόντουσαν πράγματα απ’ όλα αυτά».
«Η δεύτερη, το Farewell / Εν Τόπω Χλοερώ ήταν τα ίδια πρόσωπα που προετοίμαζαν ένα γάμο για ένα ζευγάρι που δεν ήρθε ποτέ τελικά».
«Και to Guest Stars, με υπότιτλο “Τραγούδια που αφιέρωσα σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ”, είναι το εορταστικό επεισόδιο αυτής της σειράς. Η βασική του αναφορά είναι τα εορταστικά επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών του ‘90 και αφορά κυρίως με έναν κωμικό τρόπο και αρκετά γελοίο το πένθος του έρωτα».
«Ίσως επειδή περνάει μέσα από τη μουσική και από ένα εορταστικό επεισόδιο αυτή η θεματική κυρίως διακωμωδεί αυτό το πένθος. Δηλαδή, το χιούμορ νομίζω είναι μια διαδικασία πένθους, είναι μια μορφή πένθους».
«Η διαδικασία που δουλεύει η ομάδα ΝΤΟΥΘ είναι το deviced, δηλαδή παράγουμε το κείμενο στην πρόβα. Δεν είναι κάτι που γράφει κάποιος ή κάποια στο σπίτι του από την ομάδα και το κείμενο είναι των ηθοποιών»
Η Βάσια Ατταριάν / Photo: Δημήτρης Μιχαλάκης
Ο αυτοσχεδιασμός ως μέρος του θεάματος
«Και στα τρία επεισόδια, αυτά που λέγονται, αυτά που συμβαίνουν, αυτά που τραγουδιούνται, καθώς και το κείμενο ανήκει στους και στις δέκα περφόρμερ. Η διαδικασία που δουλεύει η ομάδα ΝΤΟΥΘ είναι το deviced, δηλαδή παράγουμε το κείμενο στην πρόβα. Δεν είναι κάτι που γράφει κάποιος ή κάποια στο σπίτι του από την ομάδα και το κείμενο είναι των ηθοποιών».
«Οπότε σε αυτές τις τρίωρες περφόρμανς υπάρχει ένα κομμάτι αυτοσχεδιασμού πάντα. Δεν είναι ποτέ τελείως δομημένο. Υπάρχουν επιλογές σταθερές, υπάρχει μια σκαλέτα κάθε φορά φόρα που την ακολουθούν και τα δέκα άτομα. Μια ροή δηλαδή που υπάρχει παντού στο μπαρ μέσα στο σκηνικό, κρυμμένη, για να μπορούν να τη θυμούνται».
«Αλλά υπάρχουν κομμάτια που είναι κάθε βράδυ λίγο διαφορετικά. Αυτό ισχύει δηλαδή… Και αυτή η δυνατότητα είναι της ομάδας αυτής, των δέκα αυτών ανθρώπων και είναι μια τρομερά ειδική δυνατότητα».
«Είναι οι γενιές που βρέθηκαν στο μεταίχμιο από τον αναλογικό στον ψηφιακό κόσμο που μεγάλωσαν πριν την κρίση και η κρίση ήρθε πολύ νωρίς»
Η Βάσια Ατταριάν και η δημοσιογράφος του in, Έφη Αλεβίζου / Photo: Δημήτρης Μιχαλάκης
Νοσταλγία για το παρελθόν
«Και τα τρία επεισόδια ας πούμε ότι αφορούν τη Generation X και τους Millennial. Και το λέω αυτό γιατί; Επειδή με έναν τρόπο έχει κάτι ντοκιουμενταρίστικο η κάθε παράσταση… Φτιάχνεται από πρόσωπα που είναι εκεί γύρω στα σαράντα χοντρικά, οπότε μιλάει για αυτές τις γενιές».
«Ειδικά το Nostalgia Generation φτιάχτηκε για να μιλήσει ακριβώς για το ζήτημα αυτής της γενιάς που είναι εκεί, ανάμεσα στην Χ και τους Millenial… Η φράση Nostalgia Generation υπήρχε έτσι κι αλλιώς για να περιγράψει τα πρόσωπα που πολύ νωρίς άρχισαν να νοσταλγούν το παρελθόν τους».
«Είναι οι γενιές που βρέθηκαν στο μεταίχμιο από τον αναλογικό στον ψηφιακό κόσμο που μεγάλωσαν πριν την κρίση και η κρίση ήρθε πολύ νωρίς. Οπότε ενώ είχαν μεγαλώσει με φοβερές προσδοκίες από την προηγούμενη γενιά, πολύ νωρίς αυτές κατέρρευσαν».
«Αυτό ισχύει σε γενικές γραμμές στην Ευρώπη και στον δυτικό κόσμο. Φυσικά είναι μια γενίκευση να μιλάμε για γενιές ενώ εμείς εδώ φτιάχνουμε μια παράσταση στην Αθήνα, με κάποια προνόμια και κάποιες δυνατότητες. Να λέμε ότι ξέρουμε τι σημαίνει μια γενιά ακριβώς».
«Είσαι πολύ νέος αλλά πενθείς και νοσταλγείς κάποια αντικείμενα, κασέτες, Discman, κάποιες μουσικές που ήρθαν ξανά στη μόδα και τις ακούνε τώρα σε remix παιδιά δεκαέξι χρονών…»
Σεραφείμ Ράδης / Photo: Alexandra Riba
Η γενιά που βιώνει χαμένες δυνατότητες
«Ωστόσο παρατηρώντας τους γύρω μας και διαβάζοντας λίγο καταλάβαμε ότι όντως υπάρχει αυτό το πένθος μιας εποχής που επειδή η τεχνολογία ξαφνικά άλλαξε είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι νέοι, νεότατοι, δηλαδή τριάντα, σαράντα χρονών είσαι πολύ νέος αλλά πενθείς και νοσταλγείς κάποια αντικείμενα, κασέτες, Discman, κάποιες μουσικές που ήρθαν ξανά στη μόδα και τις ακούνε τώρα σε remix παιδιά δεκαέξι χρονών…»
«Αυτό το πήρε μετά η αγορά και ξανάφερε τα ρούχα στη μόδα, ξανάφερε τις μουσικές, τα trash πάρτι, τις επαναλήψεις των σειρών, τα revival. Οπότε νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία της ποπ κουλτούρας που υπήρχαν πολύ στο Nostalgia χαρακτηρίζουν λίγο αυτή τη γενιά».
«Και μετά στο Farewell προσπαθήσαμε κάπως να αντιμετωπίσουμε το παρόν αυτής της γενιάς, δηλαδή ένα λίγο πιο… αχ, θα το πω έτσι… δυσκολεμένο παρόν… λίγο πιο βαρύ. Πάντα με χιούμορ! Έχει πολύ να κάνει με το ότι είναι μια γενιά που βιώνει χαμένες δυνατότητες και πιθανότητες».
«Δηλαδή, μια γενιά που δεν έχει απομυθοποιήσει ακριβώς μια φαντασίωση που είχε όταν ήταν μικρή».
Το ντίτζιταλ και η έλλειψη γοητείας
«Νοσταλγώ από πολύ μικρή πάρα πολλά πράγματα, μάλλον γιατί ανήκω σε αυτή τη γενιά ή γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι… Οπότε ναι… νοσταλγώ πάρα πολύ συσκευές ήχου, αναλογικές…Νοσταλγώ πάρα πολύ μουσικές και μπάντες προηγούμενων δεκαετιών. Έχω αυτή την τάση».
«Όσον αφορά τη ντίτζιταλ εποχή καταλαβαίνω τις δυνατότητες που προσφέρει, οι οποίες είναι
θαυμαστές αλλά λίγο τώρα τελευταία με τρομάζει επειδή δεν είναι ακριβώς το λεξιλόγιο της γενιάς μου. Νομίζω ότι απλά η επόμενη γενιά που είναι το λεξιλόγιό της κάπως θα την
καταλάβει καλύτερα και θα την χειριστεί πιο σωστά».
«Καταλαβαίνω φυσικά τα φοβερά χρήσιμα στοιχεία που φέρνει η ντίτζιταλ εποχή, αλλά δεν είναι κάτι που μου ασκεί τρομερή γοητεία».
«Έρχομαι από το Farewell / Εν Τόπω Χλοερώ και σε τέσσερις μέρες μπαίνω στο εορταστικό επεισόδιο των ονείρων που έκανα όταν ήμουνα παιδί».
Ένα πινγκ πονγκ συνειρμών με τη Βάσια Ατταριάν
Παίξαμε ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων, στο οποίο ένας και μοναδικός κανόνας ήταν η σκηνοθέτις του «Guest Star» να μας απαντήσει αυθόρμητα το πρώτο πράγμα που θα της έρθει συνειρμικά στο μυαλό στο άκουσμα μιας λέξης-κλειδί από την ιστορία του έργου.
«Έχω ανακαλύψει, λοιπόν, ότι σε αυτά τα εορταστικά επεισόδια δε γιορτάζουν στα αλήθεια καμία Πρωτοχρονιά, κανένα Πάσχα, καμία Καθαρά Δευτέρα… Είναι απλά “βρήκαμε ευκαιρία να τα πούμε»»
Η δραματουργός και ηθοποιός Μυρτώ Μακρίδη / Photo: Δημήτρης Μιχαλάκης
«Βλέπαμε πρωτοχρονιάτικα επεισόδια και ήταν 20 Ιουνίου»
«Η λέξη παίζω στις συγκεκριμένες παραστάσεις είναι φοβερά ταιριαστή, γιατί είμαι με άλλους εννιά φίλους και φίλες μέσα σε ένα χώρο που κάθε φορά διαμορφώνεται με ένα τέτοιο τρόπο που πάντα κάτι μας θυμίζει… το παιδικό μας δωμάτιο, το δωμάτιο κάποιας ηρωίδας από ελληνική σειρά που την αγαπούσαμε πολύ… Οπότε είμαστε εκεί και απλώς παίζουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά και προσπαθούμε κάπως να βγάλουμε τα απωθημένα μας» λέει η Μυρτώ Μακρίδη, δραματουργός και ηθοποιός και στα τρία επεισόδια της ομάδας ΝΤΟΥΘ και συνεχίζει:
«Νομίζω ότι, τουλάχιστον εμείς, έχουμε δει πάρα πολλά εορταστικά επεισόδια, τα οποία τα είδαμε την ώρα που βγαίνανε και μετά για κάποιον ακατανόητο λόγο συνεχίσαμε να τα βλέπουμε. Δηλαδή βλέπαμε πρωτοχρονιάτικα επεισόδια και ήταν 20 Ιουνίου ή 4 Σεπτέμβρη και εμείς συνεχίζαμε εμμονικά να τα παρακολουθούμε».
«Έχω ανακαλύψει, λοιπόν, ότι σε αυτά τα εορταστικά επεισόδια δε γιορτάζουν στα αλήθεια καμία Πρωτοχρονιά, κανένα Πάσχα, καμία Καθαρά Δευτέρα… Είναι απλά “βρήκαμε ευκαιρία να τα πούμε, να βγάλουμε τους καημούς μας, να μιλήσουμε για κάποια πράγματα που ζήσαμε και περάσαμε και εσείς μπορεί να τα έχετε ξεχάσει, αλλά εμείς και οι φίλοι μας τα θυμόμαστε”».
«Οπότε κάτι αντίστοιχο προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς. Σε καμιά περίπτωση τόσο επιτυχημένα, όπως το έκαναν εκείνοι και εκείνες,αλλά αυτό τουλάχιστον προσπαθούμε».
«Θα μιλήσουμε λίγο για τις πονεμένες μας μέσες, κάποιοι από εμάς θα έχουν χωρίσει, κάποιοι κάνανε παιδιά και δεν μπορούν να βγουν και να έρθουν στο πάρτι που ξεκινάει στις δύο τα ξημερώματα… αλλά χωρίς βάρος όλα αυτά»
Κατερίνα Μαυρογεώργη, Μυρτώ Μακρίδη και Ρωμανός Καλοκύρης / Photo: Alexandra Riba
Παιδιά, είμαστε μεσήλικες
«Νομίζω ότι στο Nostalgia στεναχωρηθήκαμε που μεγαλώσαμε. Αλλά με έναν ευχάριστο τρόπο. Σαν να βρεθήκαμε τυχαία με κάποιους φίλους από το σχολείο και είπαμε ιστορίες από τότε που είναι ευχάριστο αλλά κάποιες στιγμές στεναχωριέσαι γιατί κοιτάζεις κιόλας πως έχεις γίνει και δεν είναι η ίδια εικόνα».
«Μετά στο Farewell ήρθε πάνω μας η πραγματικότητα του τι συμβαίνει. Παιδιά είμαστε μεσήλικες, συμβαίνουν διάφορα πράγματα πια. Μπορούμε να το αποδεχτούμε…».
«Θα μιλήσουμε λίγο για τις πονεμένες μας μέσες, κάποιοι από εμάς θα έχουν χωρίσει, κάποιοι κάνανε παιδιά και δεν μπορούν να βγουν και να έρθουν στο πάρτι που ξεκινάει στις δύο τα ξημερώματα… αλλά χωρίς βάρος όλα αυτά».
Σοβαρότητα και σαχλαμάρα
«Πάντα με μία ανοησία και σαχλαμάρα, η οποία βγαίνει και πολύ πιο εύκολα γιατί γυρνάς αριστερά και δεξιά την ώρα που παίζεις και βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους που έχεις περάσει αυτά τα στάδια μαζί τους, οπότε…».
«Μπορώ να απαντήσω ότι ναι, λείπει η ανοησία και η σαχλαμάρα από την καθημερινότητά μας και από την άλλη μπορώ να πω ότι φτάνει με την τόση σαχλαμάρα, ας πούμε και κάτι σοβαρό. Δηλαδή νομίζω ότι θα έπρεπε να βρούμε την χρυσή τομή σε αυτό, να μπορούμε να λέμε και σοβαρά πράγματα και να έχουμε και λίγη σαχλαμάρα».
«Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να απαντήσω εάν λείπει η ανοησία και η σαχλαμάρα από την καθημερινότητα μας… θα αυτοαναιρεθώ την ώρα που απαντάω δηλαδή… Σαν να έχει χάσει σαχλαμάρα τη σοβαρότητά της και η σοβαρότητα τη σαχλαμάρα της».
«Παίξαμε σε αυλές, σε αλάνες, στη γειτονιά. Είχαμε απεριόριστη ελευθερία, βγαίναμε, γνωρίσαμε κάποιες περιοχές του κέντρου πολύ νωρίς πολιτικοποιηθήκαμε…»
Η Μυρτώ Μακρίδη με τη δημοσιογράφο του in, Έφη Αλεβίζου / Photo: Δημήτρης Μιχαλάκης
Μια γενιά που ματαιώνεται πάρα πολύ εύκολα
«Αν πρέπει να μιλήσω για τη δική μου γενιά πρέπει να την υπερασπιστώ και να πω ότι εμείς σαν παιδιά προλάβαμε και ζήσαμε φανταστικά πράγματα. Δηλαδή θα πω αυτά τα γραφικά, αλλά είναι αλήθεια. Παίξαμε σε αυλές, σε αλάνες, στη γειτονιά. Είχαμε απεριόριστη ελευθερία, βγαίναμε, γνωρίσαμε κάποιες περιοχές του κέντρου πολύ νωρίς πολιτικοποιηθήκαμε…»
«Και μέσα σε όλα αυτά είμαστε και μια γενιά που νιώθω ότι συνέχεια προσπαθεί, δεν φτάνει ή έστω την κατηγορούν ότι δεν φτάνει σε τίποτα τις προηγούμενες γενιές, ότι δεν έχει κάνει τίποτα καλό, οπότε συνεχίζει να παλεύει και να προσπαθεί και να δίνει…».
«Είναι μια γενιά που ματαιώνεται πάρα πολύ εύκολα, μάλλον γιατί την ματαίωσαν πολύ νωρίς. Και θα μιλήσω για τον εαυτό μου και για κάποιες φίλες μου. Έχουμε πάρα πολύ αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου».
Η ζήλια των γενεών
«Είδαμε πάρα πολλά πράγματα όσο μεγαλώναμε, τα οποία ήταν πολύ φανταχτερά και χρυσοποίκιλτα και πιστέψαμε παραπάνω από όσο θα έπρεπε σε αυτά κι επειδή δεν ήρθανε ή για να είμαι πιο σωστή, ήρθανε με άλλη μορφή, μας τσάκισαν».
«Οπότε ξέρεις, έχουμε αυτό το τι άλλο να κάνω, πώς θα το πετύχω; Γιατί; Αλλά νομίζω ότι κάθε γενιά έχει πολύ ωραία πράγματα. Κι εμείς είχαμε και η επόμενη γενιά έχει… η προηγούμενη πάντα κάτι θα ζηλεύει από την επόμενη εμείς θα ζηλεύουμε.. Ξέρεις, αυτό είναι.… ο κύκλος της ζωής».
«Όταν ρωτούσα τους γονείς μου τι είναι αυτό, μου λέγανε ανοίξτε την εγκυκλοπαίδεια, η οποία δεν υπάρχει πια και πλέον με ένα Google search λύνονται όλα….»
Η Μαρία Φιλίνη / Photo: Alexandra Riba
Οι τηλεφωνικές φάρσες του τότε
«Από την άναλογκ εποχή μου λείπει το τηλέφωνο με το καντράν γιατί το έχω συνδυάσει με κάποια πολύ αγαπημένα μου τηλεφωνήματα εκείνη την περίοδο… που πηγαίναμε στο σχολείο κάναμε κάποιες αφιερώσεις ή που έπαιρνα από το σπίτι της γιαγιάς μου και έκανα διάφορες πάρα πολύ κακές φάρσες, αλλά που θεωρούσα ότι ήταν φοβερά πετυχημένες».
«Στα αλήθεια μου λείπουν πάρα πολλά πράγματα, άνθρωποι, καταστάσεις, ιδέες».
«Θα προτιμήσω να απαντήσω με ανοησία για το μέλλον και για το ντίτζιταλ του πράγματος γιατί το φοβάμαι. Ελπίζω απλά να βγουν κάποια πράγματα που να μας λύσουν τα χέρια… να μη χρειάζεται να βάφω κάθε μήνα τα μαλλιά μου ας πούμε ή να μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να βρεθώ στις φίλες μου απευθείας. Δεν ξέρω… γιατί, αλλιώς με τρομάζει λίγο».
«Δεν θα έπρεπε να με τρομάζει το ντίτζιταλ. Μάλλον έχει πάρα πολύ ωραία χαρακτηριστικά, αλλά εγώ έχω ζήσει το Discman, το τηλέφωνο που γυρνούσε… όταν ρωτούσα τους γονείς μου τι είναι αυτό, μου λέγανε ανοίξτε την εγκυκλοπαίδεια, η οποία δεν υπάρχει πια και πλέον με ένα Google search λύνονται όλα….».
«Οπότε για την ώρα με τρομάζει το μέλλον. Πιστεύω, όμως, και είμαι ανοιχτή στο τι θα φέρει».
Ο αυτοσχεδιασμός της παράστασης και της ζωής
«Εάν υπάρχει αυτοσχεδιασμός στις παραστάσεις της ομάδας ΝΤΟΥΘ; Υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία με τη ζωή. Δηλαδή νιώθεις ότι ζεις κάπου που πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερη και τελικά δεν είσαι και απόλυτα ελεύθερη, οπότε υπάρχει ένα πλαίσιο πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων ξέρουμε τα σημεία από τα οποία πρέπει να περάσουμε….»
«Έχουμε την ελευθερία μέσα σε αυτά να κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά υπάρχει μια σκαλέτα ή ένα βλέμμα απέναντι που σου υπενθυμίζει από που πρέπει να περάσεις. Έχει όμως μεγάλη ελευθερία».
«Και επειδή τα κείμενα προκύπτουν μέσα από πρόβες και αυτοσχεδιασμούς και τα περισσότερα είναι πράγματα δικά μας… δικές μας αναφορές, δικές μας λέξεις και κουβέντες, αυτό φέρνει μια τεράστια ελευθερία».
«Έρχομαι από τη Νέα Σμύρνη και δεν έχω ιδέα που πηγαίνω αλλά ξέρω με ποιους πηγαίνω και νομίζω ότι αυτό είναι πιο σημαντικό».
Ένα πινγκ πονγκ συνειρμών με τη Μυρτώ Μακρίδη
Αντλώντας λέξεις-κλειδιά από το ίδιο το επεισόδιο «Guest Star» ζητήσαμε από την ηθοποιό να παίξουμε ένα παιχνίδι μονολεκτικών ερωτοπαντήσεων προσπαθώντας έτσι να μπούμε στο μυαλό της.
«Έχουμε την ελευθερία μέσα σε αυτά να κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά υπάρχει μια σκαλέτα ή ένα βλέμμα απέναντι που σου υπενθυμίζει από που πρέπει να περάσεις. Έχει όμως μεγάλη ελευθερία»
Το τελευταίο τριήμερο του Athens Street Food Festival έρχεται στις 16 Μαΐου, παρουσιάζοντάς μας μερικά από τα πιο νόστιμα και πρωτότυπα «φαγητά του δρόμου» από όλο τον πλανήτη.
![Εξωδικαστικός μηχανισμός: Πόσο κουρεύονται τα δάνεια [γράφημα]](https://www.ot.gr/wp-content/uploads/2025/05/shutterstock_2481077893-1024x683-1-300x300.jpg)
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Δευτέρα 12.05.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/05/johnson-wang-_ANO1jaYcMo-unsplash-600x400.jpg)
