Χωρίς εμπάθεια και φανατισμό

Ορισμένα προσωπικά σχόλια —απαλλαγμένα από κάθε είδους εμπάθεια και φανατισμό, θέλω να πιστεύω— επί όσων τεκταίνονται στον Έβρο τις τελευταίες ημέρες και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τα τελευταία χρόνια:

Η χώρα μας, όπως βεβαίως και κάθε άλλη χώρα ανά την υφήλιο, έχει σύνορα, χερσαία και θαλάσσια, που οφείλει να περιφρουρεί και να προασπίζει. Οι δυνάμεις ασφαλείας είναι υποχρεωμένες να αναχαιτίζουν οιονδήποτε επιχειρεί να εισέλθει παρανόμως στην ελληνική επικράτεια. Ως εκ τούτου, η συζήτηση περί ανοιχτών ή κλειστών συνόρων είναι άνευ αντικειμένου. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ανοιχτά σύνορα, αλλά μια ανοιχτή —δημοκρατική, φιλελεύθερη και προοδευτική— κοινωνία.

Η Ελλάδα όντως δε βρίσκεται σε πόλεμο με την τυπική έννοια του όρου, αλλά καλείται να διαχειριστεί μια οιονεί πολεμική κατάσταση, υπό την έννοια ότι αφενός μεν υφίσταται αλλεπάλληλες απόπειρες μαζικής παραβίασης των συνόρων της από άτομα αγνώστου προελεύσεως και —μέχρις ενός βαθμού— αγνώστων προθέσεων, αφετέρου δε υποχρεώνεται να θέσει σε ύψιστη επιφυλακή σημαντικό αριθμό στελεχών των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας προς αντιμετώπιση της εν λόγω κατάστασης.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν πράγματι επίγνωση τού τι σημαίνει πρόσφυγας και μετανάστης. Η παροχή κάθε δυνατής βοήθειας, υλικής και ψυχολογικής, προς ανθρώπους πένητες, ταλαιπωρημένους και αναξιοπαθούντες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, είναι αυτονόητη για ένα λαό που, μεταξύ πολλών άλλων, βίωσε στον εικοστό αιώνα την τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού και το δράμα του Εμφυλίου, απλώθηκε δε σχεδόν σε κάθε γωνιά της υφηλίου αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, μια ανθρώπινη ζωή.

Τα ανωτέρω δεν αναιρούν ασφαλώς το γεγονός ότι, στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία, η Τουρκία πασιφανώς και ξεδιάντροπα εκμεταλλεύεται την αδυναμία και την απελπισία προσφύγων και μεταναστών, για να ασκήσει πίεση στη χώρα μας και, μέσω αυτής, σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινότητα. Τούτου δοθέντος, μάλλον εθελοτυφλούν όσοι απλώς μηρυκάζουν κοινότοπες απόψεις περί διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή και αγνοώντας πλήρως την εμπλοκή και τις ευθύνες του τουρκικού κράτους για τα όσα διαδραματίζονται στον Έβρο και τα νησιά μας. Η υποκίνηση και η ενορχήστρωση της επιχείρησης παραβίασης των ανατολικών συνόρων της χώρας μας είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των τουρκικών προκλήσεων.

Η χώρα μας συνορεύει προς ανατολάς με την Τουρκία και όχι, παραδείγματος χάριν, με μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης ή της σκανδιναβικής χερσονήσου. Οι ηγέτες της χώρας αυτής, διαχρονικά, δε χάνουν ευκαιρία να προσβάλουν τον ελληνικό λαό, να προβάλουν παράλογες διεκδικήσεις, να θέσουν εν αμφιβόλω τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Η Ελλάδα οφείλει να αντιδρά σε κάθε τουρκική πρόκληση με δυναμισμό και αποφασιστικότητα, έχοντας σε κάθε περίσταση σαφή εικόνα τού τι διακυβεύεται. Αυτό είναι όρος εθνικής επιβίωσης.

Η Ακροδεξιά δεν πρόκειται να κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία εξ αφορμής του προσφυγικού – μεταναστευτικού ζητήματος. Όπως απέδειξε και ο πρόσφατος αποκλεισμός της Χρυσής Αυγής από το εθνικό κοινοβούλιο, αμέσως μόλις κατακάθισε ο κουρνιαχτός από το πέρασμα της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, η Ακροδεξιά δεν έχει ρίζες και ερείσματα στην ελληνική κοινωνία. Όσοι και όσες αναφέρονται ελαφρά τη καρδία σε εξαπλωμένες φασιστικές αντιλήψεις, σε κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού ή σε ένοπλες ομάδες της Ακροδεξιάς που δήθεν δρουν στα νησιά μας καλό είναι να έχουν κατά νουν την έννοια της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.