Μισός αιώνας για το αυτονόητο

Η υπόθεση του ιρανικού πλοίου που ξεκίνησε από το Γιβραλτάρ με αρχική κατεύθυνση (χωρίς φυσικά να ρωτήσει κανέναν) την Καλαμάτα έληξε, ευτυχώς, αισίως και χωρίς περιπέτειες. Η κυβέρνηση έκανε αυτό που έπρεπε αμέσως και χωρίς πολλά πολλά κατέστησε σαφές ότι δεν θα δεχόταν να βάλει την Ελλάδα σε μία τέτοια επιβλαβή περιπέτεια. Και οι Ιρανοί το κατάλαβαν και μας άφησαν ήσυχους βάζοντας πλώρη προς τη σύμμαχό τους Τουρκία, με την οποία άλλωστε, μαζί με τη Ρωσία, έχουν σχηματίσει και την τριπλή συμμαχία τους.

Ομως όλα αυτά δεν μπορεί παρά να εγείρουν ένα, θεωρητικό έστω σήμερα, ερώτημα: τι θα είχε συμβεί τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στις διεθνείς της σχέσεις αν ένα τέτοιο περιστατικό είχε χτυπήσει την πόρτα της χώρας σε άλλες περιόδους; Την απάντηση την ξέρουμε όλοι: χαμός!

Ποιος δεν μπορεί να φανταστεί τους πηχυαίους τίτλους εφημερίδων που είχαν μετατρέψει τον αντιαμερικανισμό σε επάγγελμα – πολύ αποδοτικό είναι αλήθεια γι’ αυτές…

Ή τα πολιτικά κόμματα που θα έσκιζαν τα ιμάτιά τους σκούζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι η Ελλάδα κάνει ό,τι θέλουν οι Αμερικανοί, ότι δεν είναι χώρα αλλά αποικία και τα διάφορα συναφή γραφικά με τα οποία μεγάλωσαν ουσιαστικά δύο γενιές Ελλήνων; Ποιος δεν μπορεί να κάνει εικόνα στο μυαλό του τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τους δεκάρικους από τις ντουντούκες που θα έβγαζαν φλογισμένοι αγωνιστές του σοσιαλισμού και της Αριστεράς γενικότερα, έχοντας κατά βάθος στο μυαλό τους, πολλοί από αυτούς, το πώς θα καταφέρουν να τα κάνουν όλα αυτά ψήφους, όπως και μαζικά άλλωστε συνέβη για πολλά χρόνια;

Και, ποιος, με τη σημερινή πια εμπειρία της δημόσιας ζωής, δεν βλέπει τη… γοητεία του γεγονότος ότι όλοι αυτοί έγιναν τελικά με τα χρόνια της εξουσίας όχι απλώς αμερικανόφιλοι αλλά κάτι περισσότερο που καλύτερα να μην αναφερθεί: πήγαν σούμπιτοι στο άλλο άκρο και δεν ξέρεις πώς να τους μαζέψεις από την τόση προθυμία…

Τόσο, αρχικά, οι πρώην «εθνικά υπερήφανοι» πασόκοι, όσο και, αργότερα, οι ακόμα πιο «σκληροί» αριστεροί. Οσο για τις εν λόγω εφημερίδες, εκεί δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα: τις διαβάζει και απλώς δεν πιστεύει στα μάτια του… Αλλά και ποιος δεν βλέπει σήμερα με λύπη το αναντίρρητο γεγονός ότι και η λεγόμενη «δεξιά» παράταξη συχνά ποτίστηκε από όλη αυτή την εθνικά επικίνδυνη ανοησία για να μη συγκρουστεί με όλα αυτά και να έχει τη βολή της.

Η ουσία πάντως είναι ότι μας πήρε περίπου μισό αιώνα για να κατανοήσουμε και να πράξουμε το αυτονόητο: να πάρουμε στα σοβαρά το «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Και αντί να το πολεμάμε ανεύθυνα όπου κι όπως μπορούμε βλάπτοντας συστηματικά τα συμφέροντα της Ελλάδας, να ξέρουμε επιτέλους πού οδεύουμε και τι επιδιώκουμε στις διεθνείς μας σχέσεις.

Και η Ελλάδα και η Κύπρος πλήρωσαν πολύ ακριβά τις πάλαι ποτέ γεωπολιτικές παλινωδίες τους. Επιτέλους, τώρα πια, άπαντες κατάλαβαν και το πανηγύρι να καταστρέφεις τη χώρα για να μαζέψεις ψήφους σταμάτησε πια. Μακάρι να είναι για πάντα. Τουλάχιστον, αυτό, να το έχουμε αφήσει αληθινά πίσω μας. Ειδικά τώρα που έρχονται τα πολύ δύσκολα…