Υποκρισία

Από παντού ακούμε την αγανάκτηση για τις τύχες των μουσουλμάνων που μετακινούνται μεθοδικά από την Ασία και την Αφρική προς τα κράτη της ΕΕ. Ιδιαίτερα οι χώρες του μουσουλμανικού κόσμου υψώνουν φωνές διαμαρτυρίας για την κακομεταχείριση, δήθεν, των ομοθρήσκων τους. Χωρίς βέβαια ποτέ να προσφέρονται να δεχθούν στα εδάφη τους τις ροές αυτές των μετακινούμενων πληθυσμών. Δηλώνουν πρόθυμοι, λ.χ.  Σαουδική Αραβία, να αναλάβουν τα έξοδα ίδρυσης ισλαμικών τεμένων. Που διευρύνουν ισχυροποίηση στη Δύση αυτών των πληθυσμών. Οχι όμως και την εγκατάστασή τους στις χώρες τους.

Τα μουσουλμανικά κράτη έδειξαν ιδιαίτερη δραστηριότητα στην αρχική έγκριση από πολλές χώρες του Συμφώνου Μετανάστευσης («Μετακίνησης», για πιστούς του Ισλάμ), που προώθησε ο ΟΗΕ. Εκεί όμως που εντυπωσιάζει η σιωπή τους είναι στην καταδίκη της Κίνας για διώξεις των μουσουλμάνων Ουιγούρων στα εδάφη της.

Περίπου 1 – 2 εκατ. άνθρωποι στην επαρχία Ζινγκγιάνγκ της ΒΔ Κίνας, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι Ουιγούροι, αλλά και κάποιοι Τουί μουσουλμάνοι, είναι κλεισμένοι σε στρατόπεδα «επιμόρφωσης». Αυτοί που αντιδρούν, επιμένουν πως στόχος είναι η διαγραφή της φυλετικής και θρησκευτικής τους ταυτότητας. Πως η ισλαμική τους θρησκεία φτάνει να αντιμετωπίζεται σαν «νόσημα» που χρήζει θεραπείας. Μέσα από την αφοσίωση στο ΚΚ της Κίνας.

Το ζήτημα δεν είναι η προσπάθεια της Κίνας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ούτε και η στάση πολλών χωρών, ανάμεσα κι η δική μας, να σιωπούν και να κάνουν τα στραβά μάτια. Από φόβο μήπως φύγουν ή στερέψουν οι κινέζικες επενδύσεις. Το θέμα είναι η ενεργητική στήριξη προς την Κίνα και ανοχή των διώξεων κατά των Ουιγούρων από σχεδόν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα της γης. Κυρίως όμως από μεγάλες κι ισχυρές μουσουλμανικές χώρες!

Είναι περίεργο φανατικές ισλαμικές χώρες να παρακάμπτουν τις πρακτικές του Πεκίνου κατά μουσουλμάνων, σαν δήθεν δυτικές εμμονές με τα ανθρώπινα δικαιώματα! Σαουδική Αραβία, Νότιο Σουδάν, Ερυθραία, Συρία, Νιγηρία, Φιλιππίνες, Σομαλία, Πακιστάν, Αίγυπτος, Ομάν, Κατάρ, Μπαχρέιν και Εμιράτα είναι μερικές χώρες με μεγάλους ή απόλυτα μουσουλμανικούς πληθυσμούς που υπερασπίζονται την Κίνα. Αγκαλιά με τη Β. Κορέα, την Κούβα και τη Ρωσία. Ενώ η Μαλαισία, η Ινδονησία και η Ινδία σιωπούν κι ανέχονται.

Ποιος μπορεί έτσι να πάρει στα σοβαρά τη στάση γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου για κακομεταχείριση ομοθρήσκων του; Οταν η υποκρισία περιττεύει, χάνονται κι οι όποιες φωνές που γνήσια θα ήθελαν να κάνουν κάτι για έναν κόσμο που γίνεται θύμα σκοπιμοτήτων.