Η Εκκλησία κάνει τη δουλειά της. Η κοινωνία, όμως, τι κάνει εκτός από το να υποκρίνεται;

Από τη μια η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος «αφορίζει» για ακόμη μια φορά τις αμβλώσεις, συλλήβδην, χωρίς δηλαδή να εξετάζει κατά περίπτωση. Και πάει κι ένα βήμα παρακάτω.

Καθιερώνει και ημέρα του «αγέννητου μωρού», φανταζόμαστε εκείνη την Κυριακή οι παπάδες θα ρίξουν και τρισάγιο.

Από την άλλη ένας μητροπολίτης στην Κύπρο αναλύει τον τρόπο με τον οποίο γίνονται gay τα παιδιά μας.

«Φταίνε οι γονείς βρε, που κάνουν με συγκεκριμένο τρόπο σεξ. Προσοχή, λοιπόν πώς συμπεριφέρεστε στην κρεβατοκάμαρά σας γιατί μπορεί να βγουνε τα παιδιά σας ομοφυλόφιλοι».

Ετσι, λοιπόν, μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Από τη μια ενοχοποίηση της προσωπικής, της σεξουαλικής ζωής ενός ζευγαριού.

Από την άλλη «καθαρίσαμε» και με το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ο μητροπολίτης βρήκε την… αιτία του κακού.

Αμφιβάλλει κανείς για το πόσοι μητροπολίτες στην Ελλάδα έχουν αντίστοιχες απόψεις;

Αμφιβάλλει κανείς ότι ο σκοταδισμός στην Εκκλησία δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα που την διακονούν, αλλά είναι βαθιά ριζωμένος εδώ και εκατονταετίες;

Όμως, για σταθείτε: Γιατί πρέπει δηλαδή να κατακρίνουμε την Εκκλησία. Αυτή είναι, αυτές τις απόψεις έχει, όποιος θέλει την ακολουθεί.

Όχι μόνο στο πώς γίνεται κανείς ομοφυλόφιλος ή αν είναι… αρρώστια αυτό.

Ούτε στον αν πρέπει να γίνονται αμβλώσεις ή αν το σώμα της γυναίκας είναι δικό της θέμα και δεν μπορεί κανείς να αμφισβητεί την ελευθερία των αποφάσεών της.
Να συζητήσουμε γιατί γίνονται στην Ελλάδα έως και 300 χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο; Να το συζητήσουμε.

Όχι όμως αφοριστικά, την πραγματική αιτία του κακού να βρούμε. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την έλλειψη σεξουαλικής παιδείας.

Από το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα τα μαθήματα αυτά αντιμετωπίζονται ως ταμπού ενώ ούτε κουβέντα δε γίνεται για αντισύλληψη, για ερωτική σχέση με κανόνες ή για αυτοδιάθεση του ανδρικού ή του γυναικείου σώματος.

Εδώ στην Εκκλησία και στα κατηχητικά της ακόμη αναθεματίζουν τις σεξουαλικές σχέσεις πριν από το γάμο. Μπορούμε να μιλήσουμε για πρόοδο και για εγκατάλειψη νοοτροπιών και ιδεών που τις συναντάμε σε εποχές που καίγανε τις μάγισσες;

Όχι βέβαια.

Όμως, την Εκκλησία και τους διάκονούς της δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.

Το θέμα είναι αν μπορεί να αλλάξει η ελληνική κοινωνία και η Πολιτεία. Μπορεί; Για να δούμε.

Αυτές τις ημέρες λοιπόν όπου ο Μεσαίωνας μας χτύπησε την πόρτα δεν ακούσαμε ουσιαστικές απόψεις από τα πολιτικά κόμματα.

Μόνο το ΚΙΝΑΛ προς τιμήν του μίλησε για τις εκτρώσεις και μέμφθηκε την Εκκλησία.

Ολοι οι άλλοι προοδευτικοί πολιτικοί που είναι άραγε; Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα φιλελεύθερο, δημοκρατικό, προοδευτικό κόμμα που βασίζει τις αρχές της στις αρχές της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.

Τον διαφωτισμό τον γνωρίζουν στην Πειραιώς ή μήπως επικρατεί ο φόβος της… χριστιανικής ψήφου;

Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούσαμε πολλά. Πάνε εκείνες οι καλές εποχές που η γενική γραμματεία ισότητας έβγαινε στα κανάλια να διαμαρτυρηθεί μέχρι και για το δικαίωμα στο… κομμωτήριο. Ή στο αν θα πρέπει να βάφεται το νύχι θαλασσί ή όχι.
Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι η Ιερά Σύνοδος ή ένας δύο φανατικοί μητροπολίτες που πάντα θα βγαίνουν και θα μιλούν με αφορισμούς της εποχής του Μεσαίωνα.

Το πρόβλημα είναι αν η ελληνική κοινωνία μπορεί να καθίσει να συζητήσει για μείζονα προβλήματα. Και κυρίως αν μπορεί να μάθει τα παιδιά της από το σχολείο για πραγματικά κοινωνικά θέματα.

Για τον έρωτα, τις σεξουαλικές σχέσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τις εκτρώσεις, τα μέτρα προστασίας, τη συμπεριφορά απέναντι στο διαφορετικό.

Και κυρίως είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να αφορίσει όλους αυτούς που ασκούν ακόμη και βία σε γιατρούς και νοσοκόμους γιατί… τολμούν να κάνουν μια έκτρωση;

Χλωμό το βλέπω. Εδώ ακόμη ασχολούμαστε με το αν ορκίστηκαν οι πολιτικοί με θρησκευτικό ή με πολιτικό όρκο. Κι αν το έκαναν με το δεύτερο είναι οι… Βελζεβούληδες μεταμορφωμένοι.