Ούτε ο Παπάγος!..

Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός με τη μεγαλύτερη απόκλιση μεταξύ λόγων και έργων, είναι παγκοίνως γνωστό – το ξέρουν όλοι, φυσικά, πριν από όλους, πρώτος ο ίδιος. Και το ότι σε αυτή την πορεία πούλησε τους πάντες και τα πάντα είναι και αυτό κάτι που ουδείς μπορεί να αρνηθεί. Με αυτά δεδομένα, αν θέλει να είναι ιστορικά δίκαιος, δεν μπορεί παρά να σταθεί στο ότι ο Τσίπρας υπήρξε οριστικά και αμετάκλητα και ο πλέον φιλοαμερικανός πρωθυπουργός που γνώρισε αυτός ο τόπος σε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση και πιθανότατα όχι μόνον. Τόσο αμερικανόφιλος, ούτε ο Παπάγος!..

Βέβαια, σύμφωνα με πολλούς, ιδίως τους παλιούς συντρόφους του, αυτό εντάσσεται στα παραπάνω: στα ψέματα και στις μεταλλάξεις. Και πράγματι έτσι είναι. Ομως, ευτυχώς που συνέβη: γιατί η πλήρης ατλαντική στροφή της Ελλάδας και η ισχυροποίηση των δεσμών της με τις ΗΠΑ είναι πάντοτε, αλλά, πολύ περισσότερο σήμερα, η μόνη ουσιαστική και επωφελής για τη χώρα εθνική στρατηγική.

Οι «αστικές» κυβερνήσεις δεν τόλμησαν την ατλαντική στροφή της Ελλάδας. Γιατί; Ακριβώς επειδή είχαν τον φόβο της «Αριστεράς». Επρεπε να έρθει αυτή στην εξουσία προκειμένου να «απελευθερωθεί» η ελληνική εξωτερική πολιτική από τα καταστρεπτικά δεσμά με τα οποία την αλυσόδενε ο εσωτερικός βλακώδης και επιβλαβής αντιαμερικανισμός και οι νομοτελειακές εκλογικές του επιπτώσεις. Απλώς και να περνούσε ένας αμερικανός υπουργός κάποτε από την Αθήνα για επίσκεψη, και φούντωνε το σύμπαν: οι εφημερίδες και οι «αναλυτές» που τώρα ομνύουν στις ΗΠΑ ξεσάλωναν γράφοντας και σκούζοντας για «πιέσεις» για «εθελοδουλία», για «υποτέλεια» και για ό,τι συναφές μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι επισκέψεις αυτές μετατρεπόντουσαν σε εφιάλτες πριν καν αναγγελθούν! Οχι όπως τώρα που ο Τσίπρας τις διαλαλεί με όλες του τις δυνάμεις και περίπου χτίζει πλέον όλη του τη στρατηγική πάνω σε αυτές.

Ομως, κακά τα ψέματα: αυτή είναι και η μόνη εθνική στρατηγική για την Ελλάδα σε έναν κόσμο που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο επικίνδυνος για την ίδια την ύπαρξή της, έχοντας απέναντί της μία Τουρκία απόλυτα αναθεωρητική και όλο και πιο επιθετική. Δεν υπάρχει άλλη στρατηγική και η Ελλάδα οφείλει πολλά στον Ερντογάν, ο οποίος της δημιούργησε τον χώρο να την αναπτύξει και, κυρίως, αποσύνδεσε οριστικά την Τουρκία από τη Δύση, γεγονός που επέτρεψε στην Ελλάδα να αναλάβει εκ νέου αυτόν τον ρόλο.

Ο Τσίπρας όχι απλώς ξεπέρασε τα σύνδρομα του αντιαμερικανισμού με τα οποία η Αριστερά επί χρόνια έκανε πολιτική εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας, αλλά κυριολεκτικά… το τερμάτισε. Και ευτυχώς για τη χώρα. Είναι ώρα και για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να του το πιστώσουν και να εγγυηθούν αυτή την πορεία. Είναι η μόνη εθνική στρατηγική, αλλά και η μόνη έξυπνη, για τις ίδιες, τακτική: να του πάρουν μέσα από τα χέρια αυτό που, ούτως ή άλλως, πρέπει κάποτε να τολμήσουν να παραδεχθούν ότι είναι περισσότερο δικό τους παρά εκείνου. Ο Τσίπρας κονιορτοποίησε τον αντιαμερικανισμό. Ας τον ξεπεράσουν, επιτέλους, και εκείνες, καθώς, ακριβώς γι» αυτό, δεν κινδυνεύουν πια. Τώρα είναι η στιγμή για εσωτερική πολιτική «εθνική συμμαχία» στη μόνη επιβεβλημένη συμμαχία για την Ελλάδα.