Γιώργος Παπαπαύλου: «Αβεβαιότητα ένιωθα όταν σκεφτόμουν τις θηριωδίες των ναζί»

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί». Oι δύο ήρωες και φίλοι του Άμλετ παρουσιάζονται μέσα από μια συμβατική ματιά ή υπάρχει και κάτι το απρόσμενο στους ρόλους αυτούς; Κάτι το πιο αντισυμβατικό;
Οι δύο αυτοί ήρωες του Σαιξπηρ γίνονται η αφορμή για ένα ταξίδι γνώσης και αυτοσυνείδησης. Ο Άμλετ ξαναγράφεται αλλιώς και τα πάθη του νεαρού και διάσημου πρίγκιπα βιώνονται από τους δύο αυτούς ήρωες με κωμικοτραγικό τρόπο.

O ρόλος σας εκτός από κωμική χροιά διαθέτει και δράμα;
O ρόλος μου, ο Ρόζενγκραντζ διαθέτει όλα τα επίπεδα και τις αποχρώσεις που θα μπορούσε να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Και αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει ένα σπουδαίο ρόλο. Έχει στιγμές κωμικές και στιγμές δραματικές. Μια κωμικοτραγική φιγούρα που βουτάει στο άγνωστο αναλαμβάνοντας το κόστος.

Πόσο εμφανή είναι ο παραλογισμός και η ίντριγκα;
Το παράλογο είναι στοιχείο του έργου αλλά στο βαθμό εκείνο που δεν καθιστά την κατανόησή του δύσκολη. Ίσα ίσα που με ένα πολύ έξυπνο τρόπο συμβάλλει στην κατανόηση θεμάτων και νοημάτων που απασχολούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ίντριγκα υπάρχει κυρίως στον Άμλετ και κατά κάποιο τρόπο αυτή η ίντριγκα μεταφέρεται και στο δικό μας έργο χωρίς όμως αυτή να είναι από τα θέματα που χαρακτηρίζουν το έργο.

Μπαίνοντας στη θέση του φίλου του Άμλετ, τι θα τον συμβουλεύατε; Θα προσπαθούσατε να κατευνάσατε το θυμό για τη δολοφονία του πατέρα του;
Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω και ειδικά σε θέματα που ξεπερνάνε τα συνηθισμένα όπως είναι μια δολοφονία και δη η δολοφονία του γονιού. Σίγουρα ο θυμός είναι κακός σύμβουλος και μπορεί να οδηγήσει σε πράξεις που αργότερα μπορεί κάποιος να μετανιώσει οπότε θα του έλεγα όποια απόφαση πάρει να την πάρει αφού ηρεμήσει και δει τα πράγματα πιο καθαρά.

«Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί»…Θα θέλατε να σχολιάσετε τον τίτλο αυτό;
Είναι ο τίτλος ενός εξαιρετικού έργου μιας πανέξυπνης κωμωδίας ενός βαθιά πολιτικού έργου. Ο Ροζ και ο Γκιλ είναι δύο καθημερινοί άνθρωποι .Εάν ζούσαν σήμερα θα ήταν μπροστά σε μια τηλεόραση κάθε απόγευμα. Στο ίδιο σημείο για χρόνια και αυτό θάνατος είναι.

Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες ή είναι πανομοιότυποι;
Υπάρχουν ουσιώδεις και βασικές διαφορές ανάμεσα στον Ροζ και τον Γκιλ αλλά και πολλές ομοιότητες. Αυτοί οι δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Εκτός από την παράσταση «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», θα θέλάμε να μας μιλήσετε για τον μέχρι τώρα αγαπημένο σας ρόλο, αλλά και για την πορεία σας στον κινηματογράφο…
Δεν έχω κάποιον ρόλο πιο αγαπημένο γιατί για όλους δούλεψα το ίδιο πολύ και αφοσιώθηκα στον καθένα ξεχωριστά. Ο Ρόζενγκραντζ όμως είναι σίγουρα ο πιο απαιτητικός και σύνθετος ρόλος που έχω κάνει. Στον κινηματογράφο έχω κάνει μερικές ταινίες μικρού μήκους και μια μεγάλου μήκους για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2008. Θέλω πολύ να δουλέψω στο σινεμά και να κάνω ταινίες.ειναι κάτι που με ενδιαφέρει.

Μιλήστε μας για τη συνεργασία με τον Νίκο Μαστοράκη…
Με τον Νίκο συνεργαστήκαμε στο Μεφίστο για το Εθνικό Θέατρο. Μια καλή και ήρεμη συνεργασία. Ήταν μια πολύ καλή περίοδος εκείνη για μένα γιατί παράλληλα με το Μεφιστο έκανα πρόβες για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο της Ρ.Πατεράκη. Η Πατεράκη ξέρει το θέατρο όσο λίγοι και είναι καταπληκτική δασκάλα.

Έχετε πρωταγωνιστήσει στο «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Υπήρχε κάποια στιγμή μέσα στην παράσταση που να νιώσατε αβεβαιότητα;
Αβεβαιότητα ως προς το σκηνικό αποτέλεσμα ή την δική μου σκηνική έκφραση όχι ποτέ. Ήμουν απόλυτα προστατευμένος τόσο από την σκηνοθεσία του κ.Μουμουλίδη όσο και από τους συναδέλφους που παίζαμε μαζί. Αβεβαιότητα ένιωθα κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι όλες αυτές οι θηριωδίες των ναζί έγιναν μόλις 70 χρόνια πριν και κάποιοι από εμάς ψηφίζουν φασίστες. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου