Επιτυχημένο «πανηγύρι» με Γιώργο Μαργαρίτη «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας»
Γνήσιο και παραδοσιακό ελληνικό πανηγύρι με μουσικές και χορούς θυμίζει «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά. Σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, η παράσταση ανεβαίνει στο Παλλάς, ενώ πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια βοσκοπούλα και σε ένα τσοπανόπουλο. Γνήσιο και παραδοσιακό ελληνικό πανηγύρι με μουσικές και χορούς θυμίζει «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του […]
Γνήσιο και παραδοσιακό ελληνικό πανηγύρι με μουσικές και χορούς θυμίζει «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά. Σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, η παράσταση ανεβαίνει στο Παλλάς, ενώ πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια βοσκοπούλα και σε ένα τσοπανόπουλο.
Γνήσιο και παραδοσιακό ελληνικό πανηγύρι με μουσικές και χορούς θυμίζει «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά. Σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, η παράσταση ανεβαίνει στο Παλλάς, ενώ πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια βοσκοπούλα και σε ένα τσοπανόπουλο.
Στο έργο συνυπάρχει η κωμωδία με το δράμα, και το ελληνικό στοιχείο του 19ου αιώνα δίνει «ρεσιτάλ». Η παρουσία του Γιώργου Μαργαρίτη είναι ένα ακόμη ατού της παράστασης, καθώς τα τραγούδια του ενισχύουν τον αυθεντικό, απλό και άμεσο χαρακτήρα της.
Στον «Αγαπητικό», ένας μεγαλοτσέλιγκας, ο Μήτρος, χαρίζει στην όμορφη βοσκοπούλα Κρουστάλλω ένα χρυσαφένιο σταυρό για να της δείξει τα τρυφερά του αισθήματα. Δεν γνωρίζει όμως πως η βοσκοπούλα έχει αναπτύξει μια τρυφερή σχέση με τον Λιάκο, ένα πάμπτωχο τσοπανόπουλο, που όμως χρωστά στον Μήτρο τη ζωή του, αφού τον είχε σώσει από πνιγμό στο ποτάμι.
Ωστόσο, ο σταυρός στο λαιμό της βοσκοπούλας γίνεται μήλο της έριδας προκαλώντας συγκρούσεις ανάμεσα στο Μήτρο και στο Λιάκο. Ο Μήτρος εκνευρισμένος από την αγνωμοσύνη και τις απειλές του Λιάκου, ζητά το χέρι της Κρουστάλλως από τη μητέρα της, την κυρά Στάθαινα.
Στο μεταξύ, η μητέρα της Βοσκοπούλας έχει υπάρξει νεανικός έρωτας του Μήτρου, με τον δεύτερο να «διατυμπανίζει» την ιστορία της ανεκπλήρωτης αγάπης του. Δεν έχει συνειδητοποιήσει, όμως, ότι η κυρά Στάθαινα είναι η παλιά Μάρω του . Το κουβάρι των μπερδεμάτων δεν αργεί να ξετυλιχτεί και το τέλος είναι αίσιο. Ο Λιάκος παντρεύεται την Κρουστάλλω και ο Μήτρος ζευγαρώνει με την κυρά Στάθαινα.
Η παράσταση κατάφερε να «αποτυπώσει» την κοσμοθεωρία της Ελλάδας του 1894 στη σκηνή του Παλλάς. Δυνατά της «χαρτιά» είναι οι ερμηνείες και η μουσική. Οι ηθοποιοί με πειστικότητα και με διαλόγους, άλλοτε κωμικούς και άλλοτε βαθιά συναισθηματικούς, κρατούν αλώβητο το ενδιαφέρον του θεατή παρά τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.
Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια εστιάζει στο παραδοσιακό ελληνικό στοιχείο με χιούμορ και χωρίς υπερβολικές δόσεις εθνικισμού. Χειρίζεται με έξυπνο τρόπο το κείμενο, καθώς σεβάστηκε τη δύναμή του και «σερβίρει» με εύπεπτο τρόπο το λυρισμό του.
Η παράσταση ρέει χωρίς να δημιουργούνται ερωτηματικά και δεύτερες σκέψεις. Τα νοήματα του έργου είναι απλά, αλλά και τόσο ιδιαίτερα, αφού αποδεικνύουν τον διαχρονικό χαρακτήρα ορισμένων αναγκών , όπως είναι η ανάγκη για αγάπη και ευτυχία.
Μέσα από τη σκηνοθεσία δίνεται έμφαση και στις προκαταλήψεις εκείνης της εποχής, που «χαλιναγωγούνταν» είτε από τη θρησκεία ή από δεισιδαιμονίες. Παράλληλα, οι υπερβολικές φοβίες, οι κατάρες και η σημασία των ονείρων είναι στοιχεία που αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία μακριά από την Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Μητέρες πρότυπα που θυσιάζουν τις επιθυμίες τους για τα παιδιά τους, είναι μέσα στα «συστατικά» της παράστασης για να ενδυναμώσουν το παραδοσιακό φορτίο που προάγει συνολικά το έργο.
Η ερμηνεία που ξεχωρίζει είναι εκείνη της Μαρίας Πρωτόπαππα, που όπως συνηθίζει, γίνεται ένα με το ρόλο. Τόσο μέσα από τη φωνή όσο και μέσα από τη σωματική της κίνηση «ζωντανεύει» μια τραγική ηρωίδα, που γίνεται αμέσως συμπαθής στον θεατή.
Τέλος, τα σκηνικά και τα κοστούμια απεικονίζουν με επιτυχία την εποχή μέσα στην οποία εκτυλίσσεται το έργο, ενώ η μουσική αναδύει κάτι το βαθιά ελληνικό αλλά και το ανατολίτικο χάρη στη σύμπραξη πνευστών – κρουστών. Συνολικά, η παράσταση διασκεδάζει, προκαλεί γέλιο, ενώ διακρίνεται για την ανάδειξη ενός αυθεντικού και γλυκά οπισθοδρομικού κόσμου.