Αν ψάξει κανείς προσεκτικά, όλα τα κόμματα που βρίσκονται στη βουλή σήμερα υποστηρίζουν στην ουσία την ίδια οικονομική πολιτική εμπνευσμένη από τον Άγγλο οικονομολόγο Sir John Maynard Keynes (Κέυνς).
Ο Κέυνς υποστήριξε πως αν δεν υπάρχει χρήμα (ζήτηση) δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία. Ρίξτε λοιπόν χρήμα στην αγορά (δημιουργήστε ζήτηση) και οι επιχειρήσεις θα σπεύσουν να ανταποκριθούν αυξάνοντας την παραγωγή και προσλαμβάνοντας εργατικό δυναμικό που μετά θα καταναλώνει και αυτό και θα πληρώνει φόρους. (Το χρήμα για να ξεφύγουμε από τη λιτότητα το βρήκαμε από δανεικά που πρέπει θα αποπληρωθούν από τα αυξημένα κρατικά έσοδα την εποχή της ανάπτυξης).
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τη γοητεία αυτής της πρότασης για έναν πολιτικό: Δανείσου, ξόδεψε τώρα να χαρεί ο κόσμος και όλα θα φτιάξουν μόνα τους.
Δυστυχώς, η εποχή του Κέυνς έχει περάσει. Τη δεκαετία του 1930, όταν διατύπωσε τα παραπάνω, το διεθνές εμπόριο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο όσο σήμερα. Το 1980 ο Φρανσουά Μιτεράν δοκίμασε την ίδια πολιτική στη Γαλλία. Οι εισαγωγές αυξήθηκαν αμέσως και η χώρα κόντεψε να μείνει χωρίς συνάλλαγμα.
Επίσης, οι θεωρίες του Κέυνς όπως και των περισσότερων οικονομολόγων δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την τεχνολογική πρόοδο (ενδιαφέρουσα εξαίρεση εδώ ο Μαρξ αλλά δυστυχώς όχι οι υποστηρικτές του). Όσα χρήματα κι αν ρίξεις στην ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να καταφέρεις ποτέ να κάνεις τον ντόπιο παραγωγό να αλλάξει μυαλά και να λειτουργήσει όπως ο αποδοτικότερος ξένος.
Ο λόγος που ο Ολλανδός παράγει 7 φορές περισσότερες ντομάτες ανά στρέμμα από τον Έλληνα δεν είναι οικονομικός. Είναι τεχνολογικός και πολιτιστικός (η διάθεση να υιοθετήσεις νέα οργάνωση και τεχνολογία).
Όσο δεν καταλαβαίνουμε τα παραπάνω η κυβέρνηση θα υπόσχεται υπομονή να δουν πως είμαστε καλά παιδιά και σύντομα έρχεται το χρήμα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα φωνάζουν: «Όχι στη λιτότητα, φέρτε χρήμα τώρα γιατί δεν αντέχουμε άλλο. »
Κι αφού κανείς δεν βλέπει το πραγματικό πρόβλημα (ανταγωνιστική παραγωγή και εξαγωγές) λύση μην περιμένετε γρήγορα.