Ιωάννα Ζυμαρίτη Φωτό.: Splash/IML
Οι παραδόσεις είναι παραδόσεις. Είναι ωραίο να τις κρατάμε. Εξάλλου, με το πέρασμα του χρόνου όλες αφήνουν πίσω τον αυστηρό χαρακτήρα τους διατηρώντας μόνο ένα διασκεδαστικό τελετουργικό.
Σε αυτήν την κατηγόρια τοποθετώ τον αρραβώνα. Γιατί πλέον δεν αποτελεί το υποχρεωτικό βήμα ώστε να συζήσουν δυο άνθρωποι, ούτε κατοχυρώνει τον επερχόμενο γάμο. Άλλωστε, ο αρραβώνας δεν έχει κανένα νομικό αντίκρισμα άρα και οι λόγοι που ο καθένας προχωρά σε αυτόν είναι διαφορετικοί, άλλοτε απλοί άλλοτε πολύπλοκοι.
Μια μικρή έρευνα σε φίλους και γνωστούς ανέδειξε τις παρακάτω τρεις περιπτώσεις ως τις επικρατέστερες.
Αρραβώνας της χαράς και της έκπληξης: Σημαίνει ότι ένα ωραίο πρωί ο αγαπημένος μας αποφασίζει γεμάτος χαρά και έρωτα να μας προτείνει να γίνουμε η γυναίκα της ζωής του. Έχει φροντίσει με την κολλητή μας –η οποία ένας Θεός ξέρει πώς τα κατάφερε και δεν το ξεστόμισε προχθές που τα πίναμε μέχρι το πρωί –να πάρει ένα δακτυλίδι της αρεσκείας μας και να σκηνοθετήσει με πάσα λεπτομέρεια τη σκηνή της πρότασης: Σε οικογενειακή συγκέντρωση –να χαρεί και η μανούλα -, σε ένα μεγάλο πάρτυ –να το κάψουμε με τους φίλους μας –ή οι δυο μας στον πύργο του Άιφελ –να λιώσουμε στον ρομαντισμό. Αυτός είναι ο αρραβώνας που δεν ήρθε για να μείνει αλλά για να οδηγήσει σε λίγους μήνες στο γάμο. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα συνδυασμό πρότασης γάμου-αρραβώνα που συνοδεύεται και από ένα μονόπετρο –τουλάχιστον για όποιον τυχερό έχει πλέον να ξοδεύσει.
Αρραβώνας καπάρωμα. Μια ψευδαίσθηση ότι τώρα αυτός είναι δικός μου, ο «αρραβωνιάρης» μου. Κάποτε το έκαναν –αν δεν κάνω λάθος –όταν ο καλός τους έφευγε για μεγάλο ταξίδι, τον καλούσε η μαμά πατρίδα στα στρατά και γενικά σε περιπτώσεις που κάτι αναπόφευκτο καθυστερούσε το γάμο. Αλλά και σήμερα, ο αρραβώνας τελείται πριν τη μετακίνηση σε άλλη πόλη -χώρα για εργασία ή σπουδές –διορίστηκε ο Τασούλης, που να αφήσει το κορίτσι, θα το αρραβωνιαστεί. Δεν το σχολιάζω ως απαραίτητα κακό αλλά παραμένει κάτι ακατανόητο στο μυαλό μου. Γιατί θεωρούμε, δηλαδή, ότι ένας αρραβώνας θα εξασφαλίσει την πίστη, τον έρωτα και την αγάπη που βάλλονται από την απόσταση; Είναι η ανάγκη μας να έχουμε τον τίτλο της επίσημης αγαπημένης; Είναι η ανάγκη μας να αισθανόμαστε ότι έχουμε «αράξει», την ασφάλεια ότι αποκατασταθήκαμε –έστω προσεχώς; Μπορεί και κάτι άλλο που δεν το βάνει ο νους μου. Αλλά περί ορέξεως… Αν ένα ζευγάρι συμφωνεί από κοινού για κάτι, με γεια τους και χαρά τους.
Αρραβώνας στάχτη στα μάτια. Εδώ υπάρχουν δυο υποκατηγορίες. Στη μια η στάχτη έχει αποδέκτες τους γονείς –συνήθως της νύφης –και στην άλλη την γυναίκα με το γαμήλιο παροξυσμό.
Α. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που οι γονείς είναι αυστηροί και αυτά τα σούρτα φέρτα με τον Αντωνάκη στο σπίτι δεν τα καταλαβαίνουν. «Εκθέτει το κορίτσι μας». Έτσι, η Αννούλα πείθει τον δόλιο να την αρραβωνιαστεί. Και δώστου παπάδες, ευλογίες, συμπεθέρια, κουφέτα, γλυκό νεραντζάκι και όλα τα συναφή. Αν το ζευγάρι βρίσκεται στον ίδιο τόπο με τους γονείς φορούν ανελλιπώς τις βέρες –στο αριστερό, μην ξεχνιέστε. Αν όχι, οι βέρες αγκομαχούν στο βάλε-βγάλε σε κάθε επίσκεψη της μητέρας και του πατέρα. Επίσης, για την κάθε λίγο και λιγάκι αναβολή του γάμου υπάρχουν δικαιολογίες χίλιες δυο: οικονομικές δυσκολίες, μεταπτυχιακά, υπερωρίες, το ξωκλήσι είναι reserve, να μακρύνουν τα μαλλιά για ένα εντυπωσιακό χτένισμα…
B. Η άλλη περίπτωση –της μανιακής με το νυφικό –θαρρώ πως είναι χειρότερη. Γιατί ενώ στην Α. υπάρχει μια μυστική συμφωνία του ζευγαριού εδώ ο ένας είναι απέναντι στον άλλον. Ο άνδρας που αρνείται τον γάμο σε κάποια φάση απλά λυγίζει από τη συνεχή μουρμούρα και τις εμμονικές συζητήσεις περί γάμου –αν δε, έχει παντρευτεί πρόσφατα και η κολλητή η κατάσταση κρίνεται έκτακτη –και σου λέει «θα την αρραβωνιαστώ, μπας και γλιτώσω λίγο χρόνο». Αυτός ο χρόνος, βέβαια, είναι σχετικός. Γιατί μπορεί να καταλήξει σε χρόνια. Όσο αντέξει και αυτός και εκείνη. Ή που θα χωρίσουν ή που η ηρωίδα μας θα καταλήξει σαν μια ακόμη Όλιβ, μια αιώνια αρραβωνιαστικιά που θα καμαρώνει τον Ποπάϋ της.
gamos.gr