Οι γυναίκες του 13ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου

Μπορεί το 13ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου να ξεκινά με την τρυφερή ιστορία μιας ανδρικής φιλίας (στους Άθικτους Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό), αλλά στις ταινίες του έχουν την τιμητική τους οι γυναίκες. Μητέρες, ερωμένες, ανέμελα κορίτσια, εργαζόμενες, φίλες, μικρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας γεμίζουν την μεγάλη οθόνη, μιλώντας… γαλλικά.

• Κερδίστε προσκλήσεις για το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου

Στο Αγαπημένοι πρωταγωνιστούν δύο γυναίκες: η Μαντλίν και η Βέρα ασχολούνται με τον έρωτα από το Παρίσι στη δεκαετία του 1960 μέχρι το Λονδίνο του 2000. Μητέρα και κόρη ζουν τον έρωτα ανέμελα, μέχρι που καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον δύσκολο. Με τις

Μια οικογενειακή ιστορία μέσα από τα μάτια της 16χρονης Αλμπερτίν διηγείται το Le Skylab της Ζιλί Ντελπί που παρακολουθεί τις καλοκαιρινές διακοπές μιας φαμίλιας τον Ιούλιο του 1979 στη Βρετάνη.

Την μητρότητα μέσα από ένα διαφορετικό βλέμμα εξετάζει η νέα ταινία του Ρεμί Μπεζανσόν, Ένα Ευτυχές Γεγονός.

«Τη γέννησα και με έσπρωξε στα χαρακώματά μου, με έκανε να ξεπεράσω όλα μου τα όρια, με έφερε αντιμέτωπη με το απόλυτο: ήταν αγάπη, ήταν θυσία, ήταν τρυφερότητα, ήταν εγκατάλειψη. Με έκανε κομμάτια, με μεταμόρφωσε. Γιατί κανένας δεν μου είχε πει τίποτα; Γιατί κανείς δεν μιλάει για αυτά τα πράγματα;» αναρωτιέται η ηρωίδα της ταινίας, μιλώντας με ειλικρίνεια για την εμπειρία που συνοδεύει μερικές φορές τη μητρότητα.

Στο 17 κορίτσια παρακολουθούμε ούτε μία, ούτε δύο, αλλά (όπως υπονοεί ο τίτλος) 17 έφηβες σε μια μικρή πόλη στις ακτές του Ατλαντικού που παίρνουν όλες μαζί μια απόφαση που φαίνεται απρόσμενη και ακατανόητη στα μάτια των αγοριών και των μεγάλων: αποφασίζουν να μείνουν έγκυες ταυτόχρονα. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν το 2007.

Στο Elles, η Αν, δημοσιογράφος σε ένα μεγάλο γυναικείο περιοδικό, κάνει μια έρευνα για τις φοιτήτριες που καταφεύγουν στην πορνεία. Η Αλίσια και η Σάρλοτ, που σπουδάζουν στο Παρίσι, της εκμυστηρεύονται τα πάντα χωρίς κανένα ταμπού. Με τη Ζιλιέτ Μπινός.

Το L’ Apollonide – Oίκος Ανοχής μάς ταξιδεύει στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα, σε έναν οίκο ανοχής στο Παρίσι. Μια ουλή σημαδεύει το πρόσωπο μιας πόρνης, στο χαμόγελό της αποτυπώνεται κάτι τραγικό. Γύρω από τη γελαστή πόρνη βλέπουμε πώς οργανώνεται η ζωή των άλλων κοριτσιών, τις αντιπαλότητές τους, τους φόβους τους, τις χαρές τους, τους πόνους τους…

Και από έναν οίκο ανοχής στο καμπαρέ. Το Crazy Horse ρίχνει μια ματιά στα παρασκήνια του διάσημου παρισινού καμπαρέ, παγκόσμιο τέμενος του αισθησιασμού. Ο Φρέντερικ Γουάισμαν ακολουθεί τον χορογράφο Φιλίπ Ντεκουφλέ και τον φωτογράφο Αλί Μαχνταβί, που ξαναστήνουν τα νούμερα της επιθεώρησης με τις γυμνές χορεύτριες.

Στο My Little Princess, η Χάνα και η Βιολέτα φτιάχνουν ένα δίδυμο πέρα από τα καθιερωμένα: μια φαντασιόπληκτη καλλιτέχνις και η κόρη της. Όταν η Χάνα ρωτάει την κόρη της αν θέλει να είναι το μοντέλο της, τα πάντα έρχονται πάνω κάτω στη ζωή της Βιολέτα, που μέχρι τότε ζούσε με τη γιαγιά της. Κι εκεί που περνούσε μια κανονική παιδική ηλικία, μετατρέπεται σε ηγερία των σικ κύκλων του Παρισιού…

Λένε πως το μυαλό της Λου έχει πρόωρη ανάπτυξη. Στα δεκατρία της έχει ήδη περάσει δυο τάξεις πιο μπροστά από τα παιδιά της ηλικίας της, ενώ το σώμα της μεγαλώνει σιγά-σιγά. Η μητέρα της ζει κλεισμένη στο σπίτι αγκαλιά με τα ηρεμιστικά της. Η Λου δεν έχει πολλούς φίλους και νιώθει έντονα πως κάτι πάει στραβά στον κόσμο γύρω της. Θα πρέπει να ετοιμάσει μια εργασία για το σχολείο με θέμα μια άστεγη κοπέλα. Η Λου θυμάται μία στον σταθμό του Austerlitz. Την κερνάει ένα ποτό για να πιάσει κουβέντα μαζί της. Είναι δεκαοκτώ χρονών, τη φωνάζουν No και πολύ σύντομα η Λου δεν θα μπορεί πια να την αποχωριστεί. Όμως η No είναι απρόβλεπτη και μια μέρα εξαφανίζεται. Αυτή η ιστορία γυναικείας φιλίας βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας Η Νο κι εγώ του Ζαμπού Μπράιτμαν.

Με φόντο τον Λίβανο, μια χώρα που σπαράσσεται από τον πόλεμο, παρακολουθούμε την ιστορία μιας ομάδας γυναικών από διαφορετικές θρησκείες που είναι αποφασισμένες να προστατέψουν την οικογένειά τους και το χωριό τους από τις εξωτερικές απειλές. Όλα αυτά στην ταινία Και τώρα πού πάμε; (Et maintenant on va où?) της Ναντίν Λαμπάκι.

Στο πλαίσιο του Outview (του κινηματογραφικού φεστιβάλ ομοφυλοφιλικών ταινιών που φιλοξενεί φέτος το Γαλλόφωνο) θα προβληθεί η ταινία Bye, Bye Blondie. Σε αυτήν παρακολουθούμε τη σχέση της Γκλόρια και της Φράνσις, οι οποίες γνωρίστηκαν στη δεκαετία του 1980. Αγαπήθηκαν όπως αγαπιούνται οι έφηβοι στα δεκάξι τους: με ναρκωτικά, σεξ και ροκ εντ ρολ. Κι έπειτα η ζωή τις χώρισε και τράβηξαν πολύ διαφορετικούς δρόμους. Είκοσι χρόνια μετά η Φράνσις επιστρέφει για να αναζητήσει την Γκλόρια.

Στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου προβλήθηκε και η ταινία Η πηγή των γυναικών του Ράντου Μιχαλεάνου. Πρόκειται για διασκευή της «Λυσιστράτης» που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών. Οι γυναίκες ενός απομονωμένου χωριού του Μαρόκο αναγκάζονται να κουβαλούν καθημερινά νερό στο χωριό απ’ τις πηγές του βουνού. Μια μέρα, μετά από ένα τραγικό συμβάν αποφασίζουν ότι όλα τελειώνουν εδώ… Τέρμα οι αγκαλιές. Τέρμα το σεξ με τους συντρόφους τους. Απεργία από κάθε συζυγικό καθήκον μέχρι να δεχθούν οι άνδρες να φέρνουν εκείνοι το νερό στο χωριό.

Στην Αθήνα το Φεστιβάλ πραγματοποιείται από τις 21 έως τις 28 Μαρτίου (τιμές εισιτηρίων 5 και 6 ευρώ). Στην Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ ανεβαίνει στις 29 Μαρτίου και διαρκεί έως τις 4 Απριλίου.

Το in.gr είναι χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ