Οι «Εθνικές διαδρομές» του Αριστείδη Καλογερόπολου

Είναι μαρτυρίες, περιστατικά, παρατηρήσεις, σκέψεις, αλλά και έγγραφα-ντοκουμέντα από ένα διπλωμάτη της επικοινωνίας, που βρέθηκε να υπηρετεί την ελληνική εξωτερική πολιτική στις πρεσβείες μας στη Γενεύη, την Άγκυρα, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και να συμμετέχει στις προετοιμασίες των διπλωματικών μαχών που έδωσαν για τα εθνικά θέματα οι πρωθυπουργοί Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης.

Ο συγγραφέας, με αίσθημα κρατικού λειτουργού, ο οποίος υπηρετεί τα συμφέροντα του έθνους και της εκάστοτε εκλεγμένης κυβέρνησης και όχι τους κατά καιρούς κομματικούς μηχανισμούς, αφηγείται με ελκυστικό τρόπο τη μικρή δική του ιστορία μέσα από τη μεγάλη ιστορία των διεθνών μας σχέσεων.

Ξεκινά από το 1970, όταν σπούδαζε Νομικά στην Ελβετία, όντας πρόεδρος του αντιδικτατορικού συλλόγου των Ελλήνων φοιτητών, μέχρι το 1998, οπότε και στρατεύτηκε στην πολιτική κοντά στον Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Στις 395 σελίδες του βιβλίου ζωντανεύουν οι μεγάλες και μικρές στιγμές της εξωτερικής πολιτικής στο τέλος του ψυχροπολεμικού κόσμου και στην αρχή της μετακομμουνιστικής περιόδου: Από την ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής Καραμανλή- Ετζεβίτ στο Μοντρέ το 1978 έως την επίσκεψη του Κώστα Σημίτη στο Παρίσι το 1998. Από την πρώτη ελληνική προεδρία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας το 1982 έως τη συνάντηση Ανδρέα Παπανδρέου-Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός της Ελβετίας το 1988 μετά την κρίση του Μαρτίου 1987. Από τη συνάντηση κορυφής της Διάσκεψης για τη Συνεργασία στην Ευρώπη το 1990 έως το Μακεδονικό και την επιβολή εμπάργκο στα Σκόπια το 1994. Έχοντας ζήσει κρίσιμες ώρες δίπλα σε ηγέτες, τολμά να σκιαγραφήσει πολιτικούς που έγραψαν Ιστορία.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Aναμφισβήτητα χαρισματικός ηγέτης ο Ανδρέας Παπανδρέου, που σφράγισε την εποχή του με τις μεγάλες και μικρές στιγμές του, με τη μεγαλοψυχία του και τα σφάλματά του, με λαϊκισμό, ρομαντισμό, αλλά και ρεαλισμό, κρατούσε τα ηνία της εξουσίας, ελέγχοντας απόλυτα τη σχέση της με το λαό. Έπεισε τους αγρότες και τους μικρομεσαίους ότι τους έδινε την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκησή τους έναντι του κοινωνικού κατεστημένου. Προερχόμενος από αυτό, όμως, ο Ανδρέας δεν εμπιστευόταν τη μικρομεσαία τάξη και διέθετε τους μηχανισμούς χειραγώγησής της. Δημιούργησε, έτσι, μια νέα κοινωνικοοικονομική και πολιτική τάξη και είχε τον πλήρη έλεγχο».

Και συνεχίζει :
«Αν κάτι του χρωστάει η Ελλάδα, είναι ότι επέβαλε μια κοινωνική επανάσταση χωρίς επαναστάτες, χωρίς νικητές και ηττημένους. Ολοκλήρωσε την εθνική συμφιλίωση της μεταπολεμικής Ελλάδας, που είχε, ωστόσο, ξεκινήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά τη Μεταπολίτευση και συνέχισε ο Γεώργιος Ράλλης, με μια πρωτόγνωρη για την εποχή και για συντηρητικούς ηγέτες πολιτική δεξιοτεχνία, αλλά χωρίς να επιτύχουν να τη φέρουν σε πέρας, λόγω των ενδογενών δυσκολιών που αντιμετώπιζε η «Δεξιά» σε σχέση με το παρελθόν της, αφήνοντας έτσι όλη τη δόξα της «εθνικής συμφιλίωσης» στον Ανδρέα Παπανδρέου. Όλα φαίνονταν εύκολα για εκείνον, μέχρι τη στιγμή που στο πολιτικό παιχνίδι εμφιλοχώρησαν σκάνδαλα, προσωπικές αδυναμίες και, κυρίως θέματα υγείας. Το πολιτικό παιχνίδι μετατράπηκε σ’ ένα παιχνίδι διαδοχής και προσωπικών φιλοδοξιών. Ήταν πια αργά να επιζήσει ο «παπανδρεϊσμός» χωρίς τη φυσική παρουσία του Ανδρέα».

Ο Αριστείδης Καλογερόπουλος παραθέτει στοιχεία για τους εξοπλισμούς, τις τουρκικές εφημερίδες, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τους Ευρωπαίους ηγέτες, το κουρδικό και το αρμενικό ζήτημα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα ανθρώπινα δικαιώματα -που είναι το μεγάλο του πάθος και η ακαδημαϊκή του ειδίκευση- και κάνει μία δραματική προειδοποίηση για τον κίνδυνο από τη δημογραφική έκρηξη της Τουρκίας:
Σε λίγα χρόνια -υπογραμμίζει- η Τουρκία θα έχει πληθυσμό 90.000.000 κατοίκους, ενώ για πολλά χρόνια θα υφίσταται το πρόβλημα της μετανάστευσης, λόγω της οικονομικής κατάστασης και του υψηλού ποσοστού των γεννήσεων, που θα αυξάνεται συνεχώς.

Αυτό, προσθέτει, θα έχει «τραγική επίπτωση στην απασχόληση και την κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη, αφού υποτίθεται ότι, από τη στιγμή που η Τουρκία θα γίνει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει -έστω και για μια μεγάλη μεταβατική περίοδο- να ισχύσει και γι’ αυτή, όπως και για τις άλλες χώρες-μέλη, το αναφαίρετο δικαίωμα των Ευρωπαίων πολιτών στην ελεύθερη κυκλοφορία και εγκατάσταση. Έχει συλλογιστεί κανείς ποιος θα είναι ο τουρκικός πληθυσμός την περίοδο που θα έχει λήξει η μεταβατική περίοδος; Αν την τοποθετήσουμε ακόμα και το 2030, θα έχει ξεπεράσει τα 140.000.000 κατοίκους, δηλαδή μιάμιση φορά μεγαλύτερος από την ενοποιημένη Γερμανία!».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ