Μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για λαϊκισμό από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά πραγματικά λαϊκιστές ηγέτες δεν διαθέτουμε.
Επειδή ο ορισμός του λαϊκιστή είναι περίπλοκο θέμα θα το θέσω πιο απλά σε προσωπικό επίπεδο. Η Ελλάδα δεν έχει ούτε Λεπέν, ούτε Χάιντερ ούτε Φίνι ή κάτι παρόμοιο. Υποτίθεται πως έχουμε έναν Καρατζαφέρη να καλύπτει τον ίδιο χώρο, αλλά φαντάζομαι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με τους προαναφερόμενους.
Που είναι το κακό θα μου πείτε; Θα σας εξηγήσω.
Ο λαϊκιστής είναι ο κλασικός εκπρόσωπος της δυσαρέσκειας ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού. Είναι εύστροφος, ικανός ρήτορας και κερδίζει τη συμπάθεια μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος αντιτιθέμενος στο πολιτικό κατεστημένο και τις θεωρούμενες ευρείας αποδοχής λύσεις.
Ο λαϊκιστής αποτελεί το κλασικό προϊόν των κοινωνιών σε κρίση και η ανάληψη της εξουσίας από έναν τέτοιο άνθρωπο και τους συνεργάτες του είναι συχνά καταστροφική για μια χώρα όπως συνέβη στην περίπτωση του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Η ύπαρξή του όμως και μόνο αποτελεί προϊόν υγείας. Όταν σχηματίζεται ένα απόστημα σε μια πληγή το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό και προσπαθούμε να το ξεφορτωθούμε το γρηγορότερο δυνατό.
Αλλά η ίδια η ύπαρξη του αποστήματος υποδηλώνει σώμα που ζει ακόμη και προσπαθεί να αυτοθεραπευτεί έστω και με ατελή τρόπο. Στη δική μας κοινωνία όμως τα κολοσσιαία προβλήματά μας εξακολουθούν να αφήνουν το πολιτικό σκηνικό αμετάβλητο.
Είμαστε τόσο νεκροί που δεν αντιδρούμε πλέον στις πληγές μας; Ή τόσο ώριμοι που αποστρεφόμαστε τις ακραίες λύσεις. Εσείς τι πιστεύετε;