Δημήτρης Ψαθάς: Η τεμενατζίδικη πολιτική μας

Πούθε ξεκινά αυτό το θράσος και η ιταμότητα των Μεμέτηδων; Πούθε ξεκινά αυτή η προκλητικότητά τους; Ακόμα και οι γάτες ξέρουν, αδελφοί, ότι όλα αυτά τα τσαλιμάκια ξεκινούν απ’ την αβάντα των Αμερικανών και των ανεκδιήγητων αστέρων της Ατλαντικής Συμμαχίας, που χαϊδολογούν κατά τρόπον αηδιαστικό τους προστατευομένους τους, γνωστούς στην Ιστορία μόνο απ’ τις γενοκτονίες και τις σφαγές αμάχων. Τους υποστηρίζουν δε μετά πάθους, ως γνωστόν, εν ονόματι των υψηλών αρχών του ΝΑΤΟ (ή μάλλον… μπουρμπουλιθρών) περί ελευθερίας, ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και αυτοδιαθέσεως των λαών!

Πούθε, όμως, ξεκινά αυτή η αβάντα των Αμερικανών —και των αστέρων του ΝΑΤΟ— προς τους χαϊδεμένους τους Μεμέτηδες; Αν θέλουμε να διερευνήσουμε τούτη την αδυναμία και να εμβαθύνουμε λιγάκι στις πηγές της, θα δούμε ότι ένα μεγάλο μέρος της οφείλεται —φευ!— και στην δική μας πολιτική απέναντι των «μεγάλων ημών συμμάχων», που υπήρξε μια πολιτική απερίγραπτης δουλοφροσύνης. Και δεν μιλώ, βέβαια, μόνο για τα εφτά χρόνια της χούντας, που ο τόπος μας μεταβλήθηκε σ’ ένα υποκατάστημα των αθλιοτήτων των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών —έσχατο κατάντημα κράτους—, αλλά και για τα παλιότερα χρόνια, όταν οι κυβερνήσεις μας έπαιρναν διαταγές απ’ τους Αμερικάνους και δεν ήξεραν, επί πλέον, πώς να εκφράσουν την αιωνία τους ευγνωμοσύνη για την περιλάλητη βοήθεια!

«ΤΑ ΝΕΑ», 23.5.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα στον κόσμο, ως γνωστόν, από εκείνες που «βοηθήθηκαν» απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία έστησε ανδριάντα Αμερικανού προέδρου εν ζωή — το θλιβερό άγαλμα του Τρούμαν στέκεται πάντα εκεί, για να μαρτυρά την τεμενατζίδικη πολιτική της εποχής των υπερεθνικοφρόνων. Ακριβά πληρώσαμε στο παρελθόν τις συνέπειες εκείνης της πολιτικής και την πληρώνουμε σήμερα ακόμη ακριβότερα. «Μαλιστάνθρωποι» —«γιες-μεν»— είχαμε καταντήσει επί χρόνια και χρόνια. Γιατί;

Δεν θα προχωρήσω βαθύτερα, για να μην αναξύσω παλιές πληγές. Θα πρέπει, όμως, να πω για την τυφλή εκείνη αφοσίωση στους Αμερικανούς και την εκδηλουμένη ακατάσχετη ευγνωμοσύνη του αντικομμουνιστικού μένους της άκρας δεξιάς, η οποία στην βοήθεια των Αμερικανών έβλεπε την ελπίδα συντριβής των κομμουνιστών. Αυτός ήταν ο στόχος απ’ τα χρόνια της Κατοχής και τους μετέπειτα αιματηρούς εμφύλιους «γύρους».

«ΤΑ ΝΕΑ», 23.5.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στην εμφύλια διαμάχη μας, λοιπόν, είχε κυρίως τις ρίζες της αυτή η τεμενατζίδικη πολιτική και η έλλειψη εθνικής αξιοπρέπειας στις σχέσεις με τους Αμερικανούς. Με μια τέτοια, όμως, πολιτική —«πολιτική χαμομηλάκηδων» την έλεγα επί χρόνια και χρόνια— πώς να μας έπαιρναν στα σοβαρά οι Αμερικανοί, και πώς να μας υπολογίζουν; Ήταν πολύ φυσικό να αναπτύξουν την νοοτροπία του αφεντικού προς τον υφιστάμενο, που είναι έτοιμος να δεχθή ακόμα και την καρπαζιά.

Ενώ οι Μεμέτηδες, πώς φερνόντουσαν στους Αμερικάνους; Την ίδια εποχή που οι «δυναμικοί» μας δικτάτορες έφτασαν ακόμα και να τους γυαλίζουν τις μπόττες, οι θρασύτατοι Μεμέτηδες τούς γιουχάιζαν, τους περιφρονούσαν και δεν επέτρεπαν καν στα καράβια τους να ζυγώνουν σε τουρκικά λιμάνια. Κι όταν γινόταν κάτι τέτοιο και βγαίναν οι ναύτες στη στεριά, τους τουλουμιάζανε στο ξύλο. Τα θυμάστε; Έτσι, οι Αμερικάνοι —πέρα απ’ τους γενικώτερους γεωγραφικούς τόπους— έμαθαν να υπολογίζουν και να σέβωνται τους Μεμέτηδες και να περιφρονούν εμάς.

Από τον εμφύλιο ξεκινάει το κακό. Όπως, λοιπόν, έχουν εξελιχθή σήμερα τα πράγματα κι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, μέρα με την μέρα, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται η επιούσα. Γι’ αυτό, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι θέμα ζωής και θανάτου η εθνική μας συνοχή, γιατί μόνο μ’ αυτή θα τα βγάλουμε πέρα θριαμβευτικά και θα φανούμε άξιοι των ιστορικών καιρών. Με την αξιοπρεπή εθνική πολιτική που εγκαινίασε σε τούτη την φάση της πολιτικής του καρριέρας ο κ. Καραμανλής και με την Ελλάδα ενωμένη, ας τολμήσουν τα Μεμετάκια να συνεχίσουν τις προκλήσεις. Αγνοούν ότι γελά καλά όποιος γελάει τελευταίος.

*Άρθρο του Δημήτρη Ψαθά, που έφερε τον τίτλο «Κι’ άλλα… μεμέτικα» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα» ακριβώς πριν από μισόν αιώνα, στις 23 Μαΐου 1975, ημέρα Παρασκευή και τότε.

Το κείμενο δημοσιεύεται την ημέρα όπου συμπληρώνονται δεκαεννέα χρόνια από το θάνατο του Κώστα Ηλιάκη, με το τουρκικό casus belli καθ’ όλα ενεργό από το 1995 και την τουρκική κατοχή τμήματος της Μεγαλονήσου εφιαλτική πραγματικότητα από το 1974.