Μια εμπειρία που ξεπερνά τα όρια της βαρύτητας, της σκέψης και της φαντασίας. Είστε έτοιμοι γι’ απογείωση; Το “The Space Cadet” προσγειώνεται ανανεωμένο στην καρδιά της Αθήνας, στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη.
Η pop up παράσταση χορού που απέσπασε την τέταρτη θέση στα διεθνή βραβεία φωτισμού [d]arc awards, και έχει παρουσιαστεί σε εμβληματικές τοποθεσίες όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, τα υψίπεδα του Ψηλορείτη και την ορεινή Βωβούσα, ξεκινά νέο κύκλο παραστάσεων.
The Space Cadet από την ομάδα Third Planet στις 17 & 18 Μαΐου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Η ομάδα Third Planet γεφυρώνει ευφυώς τον σύγχρονο χορό και τη χιπ χοπ κουλτούρα με την αστροφυσική, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό και τα εικαστικά, και μας προσκαλεί σ’ ένα μοναδικό ταξίδι στο δέος και την ησυχία του διαστήματος.
Σε μια εποχή τεχνολογικών ζυμώσεων, συλλογικής αβεβαιότητας και συνεχούς αναζήτησης ταυτότητας, το “The Space Cadet” κάνει ένα μεγάλο zoom out από τη βοή της σύγχρονης Γης, κι ακολουθεί έναν μοναχικό ταξιδιώτη-αστροναύτη στο ταξίδι (δια)φυγής και επαναφοράς του σε αυτήν.
Προσωπικά και συλλογικά ταξίδια
Στον ενδιάμεσο χωροχρόνο μεταξύ αφετηρίας και προορισμού, σε συνεχή μετάβαση, ο αστροναύτης ακροβατεί σε κόσμους και συνθήκες. Κι αναζητά το σημείο τομής δύο ταξιδιών: Του συλλογικού – με τη μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας στραμμένη στην τεχνολογία και τ’ άστρα, κοιτώντας τη θέση της στο σύμπαν. Και του ατομικού ταξιδιού που σχετίζεται με την εσωτερική, προσωπική αναζήτηση του «ανήκειν» και την εύθραυστη σχέση με τη φύση, το «σπίτι», το σώμα μας, τη Γη.
Στ’ αγγλικά η σημασία του όρου “space cadet” είναι διττή: αναφέρεται στον εκπαιδευόμενο αστροναύτη, αλλά και σε εκείνον που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, υπογραμμίζοντας την υπέρβαση της λογικής για μετακινήσεις τέτοιων μεγεθών! Η παράσταση κινείται και στους δύο άξονες. Πώς ένα ταξίδι -εσωτερικό ή διαστημικό- μπορεί να μας μεταμορφώσει; Είναι το θεμελιώδες ερώτημα που εγείρει το έργο.
Ο άνθρωπος πίσω από την παράσταση αυτή, η Χλόη Αλιγιάννη μιλά στο in για όλα όσα θα δούμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στις 17 και 18 Μαΐου.
«Δυστυχώς, τα άστρα πιο συχνά τα λαχταράμε κοιτώντας τα μέσα από μια οθόνη παρά σηκώνοντας το βλέμμα στον ουρανό»
Τι σας έκανε να επιστρέψετε με το “The Space Cadet”; Έχουν υπάρξει αλλαγές από το πρώτο ανέβασμα έως σήμερα;
Έχω την ανάγκη ν’ ακολουθώ έναν πιο αργό δημιουργικό ρυθμό από αυτόν που απαιτεί καμιά φορά η εποχή και προσπαθώ να το σεβαστώ αυτό. Σπάνια οι νέες χορογράφοι έχουμε ευκαιρίες να εκθέτουμε υπάρχοντα έργα πολύ και συχνά σε διαφορετικό κοινό. Ένας λόγος, ότι το κοινό μας είναι σχετικά μικρό συγκριτικά με άλλες τέχνες και επίσης ότι οι εγχώριοι θεσμοί πάντα προτιμούν πρεμιέρες έργων. Με αποτέλεσμα, πολλά εξαιρετικά έργα να “πεθαίνουν” στις τέσσερις παραστάσεις.
Στην παραστατική τέχνη ζητούμενό μας είναι η επικοινωνία. Με όλες λοιπόν τις πρακτικές δυσκολίες, εγώ επιθυμώ να διεκδικώ τον χώρο και τον χρόνο για να γίνει αυτό εφικτό μέσα από την βελτίωση μιας παράστασης και την ανάπτυξη του κοινού της.
Το “The Space Cadet” ξεκίνησε δημιουργικά το 2019 από το Λονδίνο κατά τη διάρκεια της μετεγκατάστασής μου πίσω στην Αθήνα καθώς και στις δύο περιόδους εγκλεισμού του Covid-19. Έντονες συνθήκες και αλλαγές. Έκτοτε, παρουσιάστηκε σε ετερόκλητες τοποθεσίες και μετά το έργο για λίγο “κοιμήθηκε”. Όλοι οι συντελεστές καταπιαστήκαμε εν τω μεταξύ με άλλα πρότζεκτ, ο καθένας με τα δικά του ταξίδια, και επιστρέψαμε σε προ-Covid ρυθμούς, αν όχι ακόμη πιο έντονους. Για μένα αυτό το ταξίδι του αστροναύτη ήταν και είναι ένα ταξίδι δεύτερης ενηλικίωσης με την επιστροφή Ελλάδα και καλλιτεχνικής εξέλιξης στο οποίο δεν είχε μπει τελεία – ούτε στη σύνθεσή του αλλά και ούτε στην έκθεσή του σε κοινό.
Μέσα από αυτό εκπαιδεύτηκα και εκπαιδεύομαι καλλιτεχνικά (όπως και ο εκπαιδευόμενος αστροναύτης! ie space cadet) και συνδέθηκα με μια εκπληκτική ομάδα συνεργατών και καλλιτεχνών της πόλης. Κάθε παρουσίασή του έχει υπάρξει μια ευκαιρία ανατροφοδότησης και εξέλιξης. Είμαστε μια ανεξάρτητη παραγωγή, με τους συντελεστές να συμβάλουν πολυεπίπεδα στο εγχείρημα, και ενώ αισθητικά είναι λιτό στο μάτι, το έργο είναι βαρύ τεχνικά, με πολύ υλικό, εγκεφαλικό και μυϊκό κόπο από την ομάδα για κάθε στήσιμο και παρουσίαση. Τον κόπο αυτόν τον σέβομαι απεριόριστα πλέον κι αναζητώ μια συνέχεια και μια εξέλιξη στο έργο προτού πάμε σε μια επόμενη αντίστοιχα φιλόδοξη παραγωγή.
Ήθελα λοιπόν να ξανά βγει το διαστημόπλοιο, να επανασυνδεθούμε οι συντελεστές και να ξαναδούμε εκ νέου αυτόν τον κόσμο με φρέσκα μάτια μετά από αυτήν την μικρή παύση, με άλλο συναίσθημα, στην τωρινή επικαιρότητα, πιο νηφάλια, μέσα από την ωρίμανση των τελευταίων ετών. Να δούμε τι έχει να πει τώρα, να γίνουμε πιο ξεκάθαροι με την σύνθεση.
Υπάρχουν λοιπόν αλλαγές σε όλα τα στοιχεία του, τόσο στο ηχοτοπίο όσο και κινησιολογικά και σκηνοθετικά έπειτα από αυτήν την απόσταση. Καμιά φορά όταν βρίσκεσαι σε κάτι πολύ κοντά δεν είναι δύσκολο να το δεις πραγματικά;
Το κοινό παρακολουθεί το ταξίδι ενός αστροναύτη. Τι συμβολισμοί προκύπτουν από αυτό;
Για εμένα ο αστροναύτης είναι μια κατάσταση που συμβολίζει ταυτόχρονα δύο εξίσου δυνατές ανάγκες, αυτήν για σύνδεση αλλά και αυτήν για ελευθερία. Βλέπουμε έναν ταξιδιώτη που υπερβαίνει τα προσωπικά του όρια, τους ίδιους τους νόμους της φυσιολογίας του, μια πολύ προσωπική διαδικασία. Όμως παράλληλα το ταξίδι αυτό γίνεται εφικτό μέσα από την απόλυτη εξάρτηση κι εμπιστοσύνη στους άλλους, από το άφημα και την γνώση ενός «ανήκειν». Συμβολικά, κάπως σε αυτήν την άσκηση ισορροπίας μεταξύ ατόμου και ομάδας είναι που και στη ζωή και στις κοινωνίες μας εξασκούμαστε.
H pop up παράστασή σας έχει παιχτεί σ’ απρόσμενους-μη θεατρικούς- χώρους: από τα υψίπεδα του Ψειλορίτη και την ορεινή Βωβούσα, μέχρι το Εθνικό Αστεροσκοπείο. Πώς αποφασίσατε να την παρουσιάσετε σε κλειστό χώρο, όπως αυτόν του Ιδρύματος Κακογιάννη και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση αυτού του εγχειρήματος;
Η απόφαση να παρουσιαστεί η παράσταση σε έναν θεατρικό χώρο, όπως το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, προέκυψε από την ανάγκη να επανασυστήσουμε το έργο σε ένα περιβάλλον με μεγαλύτερη τεχνική ακρίβεια και έλεγχο, σε συνθήκη απόλυτου σκοταδιού — ιδανικό για την ιδιαίτερη σημασία του φωτισμού, του ήχου και των οπτικών στοιχείων. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι πως εδώ δεν έχουμε έναν έναστρο ουρανό ή τις συνθήκες του περιβάλλοντος συνοδοιπόρους στην ιστορία μας παρά το βλέμμα του θεατή είναι μόνο στον κόσμο του έργου. Έχει την ευκαιρία να χαθεί πιο εύκολα μέσα σε αυτόν αλλά και εμείς την ευθύνη της απόλυτης προσοχής του. Επίσης είμαστε μια ανεξάρτητη παραγωγή σύγχρονου χορού σε έναν εξαιρετικό χώρο μεγάλης χωρητικότητας, μια πρόκληση από μόνη της για την ανάπτυξη του κοινού της ομάδας.
To “Space Cadet” δεν είναι μια κλασική παράσταση χορού, καθώς στη σύνθεσή της εμπλέκεται κι η αστροφυσική, η χιπ χοπ και τα εικαστικά. Πώς προέκυψε αυτή η σύνδεση και ποιος ο σκοπός της;
Η σύνδεση προέκυψε οργανικά, ως αντανάκλαση της ταυτότητας των συντελεστών και μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. Μ’ ενδιαφέρει, καταρχάς, να συνδιαλέγομαι ουσιαστικά με τους συνεργάτες και να δίνω χώρο να συναντιούνται οι κόσμοι μας. Έτσι μαθαίνω κι εγώ και εξελίσσομαι και δημιουργείται η συνθήκη για ανορθόδοξες συναντήσεις και παντρέματα. Έτσι έγινε και με τον Άγγελο Αποστολίδη και τη χίπ χοπ κουλτούρα, καθώς και μέσω αυτού η γνωριμία με τον Θανάσιμο. Από την άλλη οι συζητήσεις με τον Θανάση Ακύλα (Εθνικό Αστεροσκοπείο) και την Mindy Howard ( Inner Space Training) ξεκίνησαν από απλή περιέργεια πάνω στα επιστημονικά αλλά και φιλοσοφικά κομμάτια και κατέληξαν σε συμβουλευτική τους στο έργο. Ο σκοπός είναι καθαρά εξερευνητικός και καλλιτεχνικός, με το έργο και τους ανθρώπους του να οδηγούν πάντα σε επόμενα βήματα που τελικά δημιούργησαν έναν αστερισμό μέσων και συνεργασιών.
Κοιτάμε με λαχτάρα τ’ άστρα και το διάστημα, πόσο συχνά όμως κάνουμε την προσωπική μας ενδοσκόπηση;
Χμ δεν μου αρέσει να είμαι αρνητική ακόμα κι αν οι καιροί μάς ωθούν να κοιτάμε προς τα έξω. Διατηρώ την πίστη πως στον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε εσωτερική πυξίδα, απλώς μερικές φορές έχουμε ξεχάσει να την ακούμε, την αγνοούμε, επιλέγουμε βολικά, την χάνουμε και την βρίσκουμε με τις φάσεις της ζωής. Το στοίχημα σήμερα είναι να βρούμε τα εργαλεία για να επανασυνδεόμαστε με το φυσικό μας σώμα και να είμαστε παρούσες και παρόντες μέσα σε αυτό στις στιγμές της ζωής μας διότι δυστυχώς τα άστρα πιο συχνά τα λαχταράμε κοιτώντας τα μέσα από μια οθόνη παρά σηκώνοντας το βλέμμα στον ουρανό.
Και κατά πόσο φροντίζουμε και σεβόμαστε το «σπίτι» μας, τη Γη;
Η σχέση μας με τη Γη είναι βαθιά υπαρξιακή και αφορά τον πολιτισμό, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής μας. Από το πως τρεφόμαστε, το πώς συνυπάρχουμε με τα άλλα πλάσματα, πώς κινούμαστε, τις σχέσεις μας, μέχρι τους χορούς μας, τα επαγγέλματα μας, την πνευματική μας ζωή. Όλα αυτά είναι κομμάτια μιας αλυσίδας. Πώς τα φροντίζω λοιπόν, πώς φροντίζω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τον συνάνθρωπο, με τι τρέφομαι, θυμάμαι ότι η Γη είναι αυτή που μου δίνει και πώς ανήκω σε αυτήν;
Πριν μερικά χρόνια ήμασταν με τον Άγγελο Αποστολιδη – τον χορευτή του έργου – στη Νέα Υόρκη σε ένα από τα λίγα δωρεάν μουσεία της πόλης – αυτό του «Αμερικάνου Ινδιάνου». Εκεί λοιπόν μάθαμε την συναρπαστική πληροφορία πως το Μανχάταν, κάποτε λεγόταν Μαναχάττα από τους ιθαγενείς που ζούσαν εκεί, τη φυλή Λεναπε. Με την άφιξη των Ολλανδών στην περιοχή, η φυλή «πούλησε» τη γη για λίγα δολάρια στους Ολλανδούς, θεωρώντας πως απλώς κάνει μια ανταλλαγή δώρων για μοίρασμα της γης με τους νέους εποίκους. Για τους Ολλανδούς όμως η αντίληψη της πράξης ήταν παντελώς διαφορετική, θεωρώντας πως πλέον έχουν αγοράσει την περιοχή και είναι ιδιοκτησία τους. Η κατάληξη των φυλών της Αμερικής είναι γνωστή. Το Μαναχαττα μια περιοχή εκπληκτικού φυσικού πλούτου χλωρίδας και πανίδας, έγινε Μανχάταν, Νέο Άμστερνταμ και μετέπειτα Νέα Υόρκη. Το αναφέρω γιατί είναι εκπληκτικό το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η σχέση με τη Γη δύο ανθρώπινων πολιτισμών που όμως στην βάση τους έχουν τις ίδιες ανάγκες.
Ποιο θα ήταν για εσάς ένα ταξίδι ζωής και γιατί;
Α, είναι πολλά και ταυτόχρονα κανένα. Θα ήθελα πάρα πολύ να ταξιδέψω σε εμπορικό πλοίο στις θάλασσες του κόσμου και να δω τον πλανήτη από αυτήν την οπτική, μέσα από τους ανθρώπους που δουλεύουν υπό αυτές τις συνθήκες, να μείνω μερικούς μήνες στο Μπουένος Άιρες μελετώντας τάνγκο, ή ένα πολύμηνο οδικό ταξίδι εντελώς αυτοσχεδιαστικό χωρίς τελικό προορισμό. Από την άλλη, έχω αρχίσει να εκτιμώ τον περίπατο σαν μετακίνηση ισάξιου πλούτου. Η επιτακτική ανάγκη ζωής βέβαια είναι το μυαλό και η φαντασία να παραμένουν πάντα ελεύθερα για δημιουργικά ταξίδια.
Πού: Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, Πειραιώς 206, Ταύρος Αττικής, Τ.Κ: 177 78, 210 3418550 Πότε: Σάββατο 17 και Κυριακή 18 Μαΐου στις 21:00 Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος), 10 € (μειωμένο) Προπώληση: Ticketservices.gr Διάρκεια: 70’ χωρίς διάλειμμα
Τα παπούτσια του αστροναύτη παρέχει η εταιρεία Ministry of Concrete. Tη φόρμα του παρέχει η εταιρεία SafeWork LTD. Ευχαριστούμε τον χώρο προβών ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.
Σχετικά με την oμάδα
Η ομάδα Third Planet είναι ένας μικρός πολιτιστικός φορέας με έδρα την Αθήνα. Το ανθρώπινο σώμα και η κίνηση βρίσκονται στον πυρήνα της δράσης του, αλλά με μια διεπιστημονική προσέγγιση που περιλαμβάνει συνεργασίες μεταξύ τεχνών, επιστημών και κοινωνίας. Η ομάδα παράγει παραστάσεις, συμμετοχικές κι εκπαιδευτικές δράσεις, διεπιστημονικά κι ερευνητικά project κι υποστηρίζεται από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.
Για πρώτη φορά, η ζωή του Νίκου Ξυλούρη ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι από τη Stages Network και τα Αθηναϊκά Θέατρα, με το έργο Ο Αρχάγγελος της Κρήτης. Έως τις 31 Ιανουαρίου στο θέατρο ΗΒΗ.
Μια από τις πιο ωραίες φωνές της γενιάς της, η Βιολέτα Ίκαρη επιστρέφει στη δισκογραφία με το EP Σύννεφα Μπαλόνια, αλλά και στον Σταυρό του Νότου στις 26 Δεκεμβρίου.
Φροίξος Φυντανίδης
WIDGET ΡΟΗΣ ΕΙΔΗΣΕΩΝΗ ροή ειδήσεων του in.gr στο site σας
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 19.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/hessamoddin-jafari-Rjs0QP4wL9E-unsplash-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442