«Γιατί η Έντα Γκάμπλερ θίγει διαχρονικά ζητήματα διεκδικήσεων» ρωτήσαμε την Ανθή Ευστρατιάδου και αυτή μας απάντησε:
«Γιατί νομίζω ότι καθώς οι εποχές περνούν, η κοινωνία παραμένει ένα μέσο πίεσης πάνω στον άνθρωπο, δηλαδή για να υπάρξεις σε ένα κοινωνικό σύνολο πρέπει να αφομοιώσεις τους κανόνες, να υπηρετήσεις κάποιες κοινωνικές επιταγές. Μπορεί αυτές οι επιταγές να αλλάζουν ή με ερωτηματικό αλλάζουν (;) ειδικά για τη γυναίκα -δεν νομίζω.
»Οπότε αυτό είναι που κάνει το κείμενο εντελώς διαχρονικό. Πόσο όλοι αυτοί οι ρόλοι που πρέπει να παίξουμε σ’ αυτή τη ζωή, δηλαδή για τη γυναίκα της μητέρας, της καλής συζύγου, πώς να μιλάμε, πώς να συμπεριφερόμαστε, με ποιο τρόπο να υπάρχουμε, ποιος ο στόχος της ζωή, όλα να είναι θετικά μπροστά, συνεχίζουν να υπάρχουν».
Η Έντα Γκάμπλερ του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά ανέβηκε στις 30 Ιανουαρίου στο θέατρο Προσκήνιο.
Η Ανθή Ευστρατιάδου είναι η Έντα Γκάμπλερ. «Έχει πάρα πολλά χαρακτηριστικά αυτός ο ρόλος, της Έντα Γκάμπλερ, στοιχεία τα οποία μπορείς να διερευνήσεις, κι αυτή είναι η δυσκολία του ρόλου, νομίζω είναι να μην εστιάσεις μόνο σε ένα, αλλά κάπως ελεύθερα να πηγαίνεις από το ένα στο άλλο, να εκμεταλλεύεσαι όλα τα στοιχεία που σου δίνει το κείμενο» λέει η Ανθή Ευστρατιάδου και συνεχίζει:
«Σήμερα σκεφτόμουνα έντονα ένα χαρακτηριστικό της Έντα Γκάμπλερ, που είναι σα να βλέπει τη ζωή πίσω από ένα τζάμι, σα να είναι διαμορφωμένη, να κοιτάζει τη ζωή αέναα έτσι και να μην κοιτάει σε αυτή. Σαν να φοβάται ότι αν βουτήξει μέσα στη ζωή θα επέλθει μια τιμωρία.
»Εξού και είναι εξαιρετικά παρατηρητική. Ένας ευαίσθητος δέκτης, αλλά χωρίς να έχει καμία δυνατότητα να πράξει, πράγμα που την εγκλωβίζει φοβερά στη ζωή. Δεν ξέρω, θα μπορούσα να μιλήσω πάρα πολύ γι’ αυτόν τον ρόλο, αλλά σήμερα σκεφτόμουν αυτό το κομμάτι της. Σαν να βλέπει όλα τα πράγματα πίσω από μια τζαμόπορτα που ούτως η άλλως αναφέρεται και πολύ στο ίδιο το κείμενο».
Στη συνέχεια παίξαμε ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων, στο οποίο ένας και μοναδικός κανόνας είναι η Ανθή Ευστρατιάδου να μας απαντήσει αυθόρμητα το πρώτο πράγμα που θα της έρθει συνειρμικά στο μυαλό στο άκουσμα μιας λέξης-κλειδί από την ιστορία του έργου.