
Η στροφή στο «Κέντρο» δεν είναι λύση. Ιδίως όταν αυτό σημαίνει «Ακραίο Κέντρο»
Η συζήτηση για το Κέντρο ισοδυναμεί σήμερα με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για μια δημοκρατική εναλλακτική πολιτική πρόταση
Επανήλθε η συζήτηση για το Κέντρο στην επικαιρότητα. Σύμφωνα με αυτή, στις διάφορες παραλλαγές της, αυτό που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι να απομονωθούν τα «άκρα» και ο «λαϊκισμός» και να επικεντρωθεί η πολιτική συζήτηση στις διάφορες παραλλαγές του «Κέντρου», δηλαδή της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς και μάλιστα με όρους συνεννόησης και σύγκλισης σε κρίσιμα σημεία.
Αυτό βεβαίως που εννοούν είναι να περιοριστεί η πολιτική αντιπαράθεση, τουλάχιστον ως προς τις εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης που μπορούν να τεθούν ενώπιον του εκλογικού σώματος, στις παραλλαγές μιας πολύ συγκεκριμένης πολιτικής: αυτής που επιμένει να θεωρεί ότι οι αγορές γνωρίζουν καλύτερα από τις κυβερνήσεις και άρα πρέπει να συνκαθορίζουν -αν όχι να υπαγορεύουν- τις ακολουθούμενες πολιτικές, αυτής που θεωρεί ότι τα μέτρα γενναίας αναδιανομής είναι καταστροφή, αυτής που πρεσβεύει ότι δεν έχει νόημα να θεωρούμε την παιδεία και την υγεία δημόσια αγαθά και να τα διασφαλίσουμε ως τέτοια, αυτής που επι της ουσίας μετατρέπει την πολιτική σε απλή διαχείριση, αποδυναμώνοντάς την ως μέσο για αλλαγή, πόσο μάλλον για ανατροπή.
Ουσιαστικά, αυτό που εννοούν όταν επικαλούνται το Κέντρο, είναι το «Ακραίο Κέντρο», δηλαδή την πολιτική και ιδεολογία που δεκαετίες τώρα αρνείται το δικαίωμα στα λαϊκά στρώματα και στη μεσαία τάξη να διεκδικήσει μια πολιτική που να ανταποκρίνεται στις δικές της ανάγκες.
Είναι η πολιτική και ιδεολογία που πανηγύρισε για τα μνημόνια, χλεύασε τους ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την κοινωνική καταστροφή, και βεβαίως έκανε συστηματική πολεμική στον πολιτικό χώρο που όχι μόνο ολοκλήρωσε την εφαρμογή των μνημονίων, αλλά και προσπάθησε να αποτρέψει την κατάρρευση των πιο φτωχών τμημάτων της κοινωνίας.
Είναι η πολιτική και ιδεολογία που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οδήγησε το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα με τεράστιους και ιστορικούς δεσμούς με την ελληνική κοινωνία να παίρνει μονοψήφια ποσοστά.
Είναι μια πολιτική που αντιπροσωπεύει το εμφανώς μειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας που σήμερα πιστεύει ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση και δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας που σήμερα διατυπώνει με διάφορους τρόπους τη δυσαρέσκειά της για την κρίση κόστους ζωής, για τη στεγαστική κρίση, για το γεγονός ότι ναι μεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας αλλά είναι κακοπληρωμένες και επισφαλείς, με την αγορά εργασίας από άποψη δικαιωμάτων να παραμένει σε συνθήκες μνημονιακής εποχής.
Με αυτή την έννοια, αυτοί που σήμερα προβάλλουν την ανάγκη να περιορίσουμε τη συζήτηση στις παραλλαγές του Κέντρου, στην πραγματικότητα απλώς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Θέλουν τα πράγματα να μείνουν όπως είναι σήμερα. Να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές και μάλιστα χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησής τους, να γίνουν αποδεκτές εν είδη αξιώματος ως οι μόνες εφικτές.
Γιατί εάν κάτι δεν θέλουν επ’ ουδενί αυτοί που σήμερα επιμένουν στην λογική του Κέντρου, είναι να διαμορφωθεί μια εναλλακτική πολιτική πρόταση και μια σύγχρονη δημοκρατική παράταξη που να την εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και η σπουδή να παρουσιάσουν αυτή την εικόνα ότι όλοι οι σώφρονες σήμερα «συγκλίνουν» στο κέντρο. Θέλουν, ουσιαστικά, να υπονομεύσουν κάθε συζήτηση για μια άλλη πολιτική, παρουσιάζοντάς την ως «εκτός τόπου» ή ως «λαϊκίστικη».
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο στην πραγματικότητα απλώς δουλεύουν για την Άκρα Δεξιά. Γιατί – όπως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη – απλώς κατορθώνουν να την κάνουν να φαντάζει ο μόνος χώρος που είναι «αντισυστημικός».
Και αυτό σημαίνει ότι όσοι σήμερα δηλώνουν ότι όντως ενδιαφέρονται για τη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής εναλλακτικής, θα κριθούν από το εάν θα κλείσουν τα αυτιά τους στις διάφορες σειρήνες του «Ακραίου Κέντρου».
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις